Merhaba, ben 27 yaşındayım evliyim ve 9senedir kapalıyım. Zorba, yobaz, huzursuz bir ailede büyüdüm. Küçük yaslardan itibaren hiçbir konuda kendi istediğimi yapmadım. Annem babamla hep köle efendi ilişkimiz vardı. Onlar ne derse onu yapmak zorunda bırakıldım ve psikolojik olarakta yapmak zorunda hissederdim. Hiçbir konuda kendi istediğim olmadı o yüzdendir ki ne istediğimi bile düşünmez olmuştum. Uzun lafın kısası babam 14 yaşında tişört giydiğimde o… diye küfür ederdi. Her giydiğimizde karışırdı. Dar paça kotlarımı yırtardı. Ondan izinsiz kıyafet alamazdık ve her pantolon denedigimizde arkamızı döndürüp pop.muza bakardı pantolon dar mı diye. Açıkken bile tunik geniş pantolon giyerdik yazın dirsek altında bluz giyerdim. Giyinmek süslenmek erkek tavlamak için yapılan birsey diye empoze edilmisti bana. Üniversiteye geçeceğim zaman benimle kapanmam için bir konuşma yapmıştı kapanmanın çok önemli olduğunu kendisinin çok iyi bir baba olduğunu eniştemin kuzenimi partilere gönderdiğini söylemisti. Tesettür konuşmasında bile saçma sapan seylerden bahsetmişti ve çok ürpermiştim. Daha sonra beni bir vakıf yurduna koymustu. Gittiğim okulda ve yurtta çoğu kişi kapalıydı. Bende kapanmam gerektigi baskısını iliklerime kadar hissettigim için kapanmıştım. Neden baban zorla kapatmadı diye soracak olursanızda ablam zamanında zorla kapanıp daha sonra açılıp tekrar kapanmıştı bu yüzden bana dahada şiddetli baskı yapmamıstı. Ancak şimdi 9sene geçti son 1 yıldır açılmak istiyorum. Eşim istemiyor ancak ailemle yaşadığım bu toksik durumdan ötürü karısmıyor destek oluyor. Ama ben insanların arkamdan konuşmasını istemediğim için acılmıyorum. Ama kapalıda mutlu değilim uzun saatler çalışıyorum sürekli saçımın toplu olmasına bu baş ağrısına katlanmak istemiyorum. İkilemde kaldım. Bende giyinip süslenmek istiyorum kimse için değil kendim için süslenmek istiyorum. Açılırsam eşim benden soğur mu diye düşünüyorum. Aranızda benzer deneyimlere sahip olanlar var mı acaba? Açıldıktan sonra pişman olan var mı?