Aslinda biraz bunlar uzerine calismak istiyorum.
Ama eşim boyle olmayacak kendini cok yıpratıyorsun, bir profesyonelden destek alalim dedi.
Ama pandemide nasil olacak bilmiyorum.
Annemle cok cok samimi bir iliskimiz yok. O cok fedakar ama ne yapsa bana yaranamiyor. Bekarken hayalim, anne kız gibi olabileceğim bir kayinvalidemin olmasıydı. Zaten ilk görüşte ben de bayıldım. Oturmasi, kalkmasi, konuşması, sectigi kelimeleri, tam bir hanımefendi.
Zaten sozlenmeden once 2 kere görmüştüm. Hoş annesini begenmedim diye eşimden vazgececek degildim. Ama gerçekten annesini cok beğendim.
Sözümüzde kendi yegenlerine sarilmasi, iltifatlar etmesi, kendi kızına düşkünlüğü, dedim anaç bir kadın, sevgili, ilgili.
Hala öyle. Ama bir tek bana değil.
Ben istedim ki, gel kızım şunu yapalim, şuraya gidelim vs desin.
Hersey benim beklememden kaynaklaniyor aslında.
Evlenirken ev aldik, karsi dairemiz boştu, esime dedim ki, annenler uzak oldu onlar da buraya taşınsın.
Esim dedi ki, bunu sakin bir daha kimsenin yaninda söyleme ve aklından da çıkar.
O zamanlar diyordum ki, sen onlari idare etmeyi bilmiyorsun, bak ben ne guzel gecinicem, huzur getiricem ailenize cjdjjd
Gercekten esim sert ve mesafelidir onlara. Varmis bir bildiği.
Ben istedim ki yuzleri gulsun, memnun olsunlar benden. Aptal kafam.. Önlerinde dört döndüm, çayları bitti de bardak tabağa degmeden ellerinden alıp yenisini doldurdum. Bir teşekkür ederim kızım duymadim.
Anlamiyorum neden bu kadar bekledim? Zaten gozumun icine bakan bir annem var.
Istemedigim bir muhitte oturmuştum, ilk evlilik dönemi alisamadim zaten yaşım da küçüktü.
Esim annesine yalvarirdi, anne filmgibi biraz sıkılıyor eve, çevreye alışamadı, evde butun gun bos oturacagina arada bir bize gel vakit geçirin falan. Asla gelmedi. Yani istedim ki bir gunduz gelsin, kahvalti edelim kahve icelim gitsin mesela.
Bunlari neden istedim neden bekledim bilmiyorum.
Ben de evlenmeyi bekleyen ev kızı değildim he, avukatım