Arkadaşlar terapi sürecindeyim bazen çok bunalıyorum bazense çok meraklanıyorum her hafta farklı hisler düşünceler içindeyim . Geçen hafta artık zemindeki sorun üzerine çalışma yapmaya başlayabildik.Ve inanılmaz rüyalar farkındalıklar bi çözünme yaşıyorum çok zorlu bi süreç aynı zamanda hayret verici .
Size sorum şu ben şunu farkettim küçükken görülmemiş sebebsiz yere dövülmüş sorunlarıyla başbaşa bırakılmış dışlanmış bir çocuktum .Hep acaba babam beni neden sevmiyor acaba hep neden susuyor niye ters bakıyor annem niye böyle davranıyor gibi odada düşünürdüm. Anneme gider sorardım yanından yollardı. Sen rahstsızsın derlerdi . Kendimi sorunlu rahatsız zannetmiştim ama artık savunma mekanizması olarak beynim karşıdakinin yerine kendimi koymayı kendi hislerimden uzaklaşıp onlarınkini yaşamaya başlamıştı . Çünkü benim düşüncelerim duygularım anne babama göre sorunluydu . Zamanla iç ses geliştirmişim . Karşıdaki benle konuşuyor bende onla gibi . Şuan sana kızıyor diye düşünüp üzülen , şuan şunu düşünüyor olabilir diye gerilen kaygı bozukluğu yaşayan bir insan olmuşum . Artarak devam etti vücut ağrıları kurdeşen panik atak anlam veremediğim ağrılar takıntılar öfke krizleri vs
Zihnim o kadar alışmış ki benlik bölünmesi yaşamışım korkak , alıngan, kaygılı, bir çok kişilik ortaya çıkarmışım kendimle konulurken farkettim içimde anlaşılmak isteyen öfkelenen biri , güçlü biri , havalı biri birsürü karakter geliştirmişim ve dengesiz bir ruh haline sahip olmuşum .
Şimdi kendimi bulma ve tanıma sürecindeyim . Herşey yerine oturuyor fakat aniden bi yabancılaşma hissi yaşıyorum korkuyorum sanki içim titriyor .
Meğer yıllarca kendimle savaş yapmışım .
Beni babam ezerek dövdü ertesi gün işe gönderdi paramı da yedi mesela ben öfkemi içime atmışım içimde çığlık atarken hayır sen suçlusun seni seviyorlar sen sorunlusun çalış onlara en güzel şeyleri al demişim ve önlerine tüm paramı birikimimi sermişim mesela .
Sen değersizsin değerli olsan baban sana sokakta ağladın diye küfür etmezdi seni dövmezdi durduk yere annen vurmazdı arkadaşının yanında basit sebepten öğretmenin kendini ifade edemedin diye tokat atmazdı sen kusurlu değersiz bir varlıksın demişim kendime , kendimi değer görmediğim ortamlara sokup sokup , ilişkiler yaşayıp yaşayıp buna inandırmışım .
Şimdi bunları anladıkça duygulanıyorum sürekli bi ağlayasım geliyor .
Zihnim hala konuşup duruyor deliriyorum sanıyorum ama terapistim hayır artık o benlikleri tanımaya başladın aslında iyileşiyorsun şimdi onların sesini kısıcaz başlıyoruz dedi . Uzun zamandır onları tanımamı beklemiş . Ben ise hep hastayım sorunluyum bak düzelmiyorum diye kendimi yemişim .
Korkmaktan korkmuş kendi kendimi korkutmuş sonra buralara yazıp insanlara gidip ben korkuyorum demişim . Meğer ben kendi kendime yapmışım . Küçük çocuk olan halim her korktuğunda annesine gider annesi babası sen de çarpıldın heralde saçma sapan korkma der yine yanında korku dolu muhabbetler yaparlardı . Güç istemişim sağlıklı ebeveyn istemişim her çocuk gibi . Korkularımla geceleri yalnız kalıp (4-5-6 ) yaşlarda takıntılar geliştirip sürekli belli sayıda dualar etmişim hala ettiğimi farkettiğimde hala anneme gider gibi bu siteye yazdığımı bir insan aradığımı farkettiğimde anladım …
Şimdi benim için güzel fikirler verirseniz , beni motive edebilirseniz sevinirim …çok da dua ederim …
Kendimi nasıl keşfedebilir , nasıl mutlu edebilirim …
Allah'ın değer vermesi en kıymetlisi yani insanların gözünde değer aramayı bırakmanı tavsiye ederim...
