Selam arkadaşlar. Daha öncede bir kaç kez yazmış ve yorumlarınız bana iyi gelmişti.
Şimdi ise psikolojik olarak daha öncelerinden daha kötü olduğumu hissediyorum. Nedeni eşimin ailesi (ki hiç sevmiyoruz birbirimizi ve anlaşamıyoruz) gibi görünsede aslında eşime ve bana yaptıkları, şu an sergiledikleri tavırlar ve eşime karşı olan tüm kötü tutumlara karşı eşimin onlara karşı benim anlam veremediğim bir anlayış ile yaklaşması. Onların dırdırlarından sıkıldım o yüzden birşey demiyorum desede ailesine karşı bu çok çok iyi tutumu nedeni ile onları adeta şımartması. Sanırım bunu bir türlü kabul edemiyor ve hazmedemiyorum. Tamam ailesi olabilir lakin her ne kadar ailesi de olsa kötü bir durumda az da olsa bir tavır koyarak onların aynı şekilde bizlere davranmasının önüne geçebileceğini düşünüyorum. Bu durumlarla sürekli karşılaştığımızda ise evde çok şiddetle kavgalar ediyoruz. Her ikimizde sanırım bu konuda fazlası ile hassaslaştık ve en küçük bir tepki bile atom etkisi yaratıyor aramızda. Her kavgadan sonra sanki içimden bir parça eksiliyormuş gibi geliyor. Her defasında daha çok soğuyorum ve bu içimi toparlamak zaman alıyor. Bu zaman içerisinde eşimle cinsellik anlamında da bir birlikteliğimiz olmuyor. Ki son zamanlarda hiç olmuyor denecek kadar az oluyor. Eşim istiyor ancak ben kaçacak sürekli bir bahane arıyorum istemiyorum çünkü içimden gelmiyor. Ancak Eşimi de çok seviyorum bunda bir sıkıntı yok. lakin aklımda sürekli boşansak daha mı mutlu oluruz. boşanmalı mıyız? böyle bir aile ile bir ömür geçer mi ya çocuk sahibi olduğumuz zaman çocuğum onlara mı benzeyecek ya da onlarla daha çok mu görüşmek durumda kalacağız? Sanki araftayım ve bir yöne doğru gitmem gerekli. Tamam mı devam mı bilmiyorum. Böyle düşününce içimde acıyor. Onsuz yapamam gibi geliyor, onunla da olmuyor. Bazen hergün üzülmektense bir gün üzüleyim de bu iş bitsin diyorum sonra kıyamıyorum yapamıyorum. Ne hayattan zevk alıyorum ne de yaptığım işten ne de insanlarla konuşmaktan. Hiç birşeyden zevk alamıyorum. İçimden ne konuşmak ne de insanlarla bir araya gelip bir etkinlik yapmak geliyor. Hamile olan arkadaşlarımı, mutlu olan çiftleri gördükçe imreniyorum, kıskanıyorum. Ne hata yaptım da bunlar benim başıma geldi diye düşünmekten bıktım artık. Sadece mutlu ve huzurlu bir yuvam olsun, çocuk sahibi olalım. Mutlu mesut yaşayalım istiyorum. Çok şey değil belki istediklerim ama dünyanın en zor istekleri.
Biraz karışık yazdım, aklıma ne geldiyse düşünmeden. Ne işe gelmek, ne eve gitmek ne de başka bir şey yapmak istiyorum. Sanırım sıkıldım artık mutsuzluktan=(
Şimdi ise psikolojik olarak daha öncelerinden daha kötü olduğumu hissediyorum. Nedeni eşimin ailesi (ki hiç sevmiyoruz birbirimizi ve anlaşamıyoruz) gibi görünsede aslında eşime ve bana yaptıkları, şu an sergiledikleri tavırlar ve eşime karşı olan tüm kötü tutumlara karşı eşimin onlara karşı benim anlam veremediğim bir anlayış ile yaklaşması. Onların dırdırlarından sıkıldım o yüzden birşey demiyorum desede ailesine karşı bu çok çok iyi tutumu nedeni ile onları adeta şımartması. Sanırım bunu bir türlü kabul edemiyor ve hazmedemiyorum. Tamam ailesi olabilir lakin her ne kadar ailesi de olsa kötü bir durumda az da olsa bir tavır koyarak onların aynı şekilde bizlere davranmasının önüne geçebileceğini düşünüyorum. Bu durumlarla sürekli karşılaştığımızda ise evde çok şiddetle kavgalar ediyoruz. Her ikimizde sanırım bu konuda fazlası ile hassaslaştık ve en küçük bir tepki bile atom etkisi yaratıyor aramızda. Her kavgadan sonra sanki içimden bir parça eksiliyormuş gibi geliyor. Her defasında daha çok soğuyorum ve bu içimi toparlamak zaman alıyor. Bu zaman içerisinde eşimle cinsellik anlamında da bir birlikteliğimiz olmuyor. Ki son zamanlarda hiç olmuyor denecek kadar az oluyor. Eşim istiyor ancak ben kaçacak sürekli bir bahane arıyorum istemiyorum çünkü içimden gelmiyor. Ancak Eşimi de çok seviyorum bunda bir sıkıntı yok. lakin aklımda sürekli boşansak daha mı mutlu oluruz. boşanmalı mıyız? böyle bir aile ile bir ömür geçer mi ya çocuk sahibi olduğumuz zaman çocuğum onlara mı benzeyecek ya da onlarla daha çok mu görüşmek durumda kalacağız? Sanki araftayım ve bir yöne doğru gitmem gerekli. Tamam mı devam mı bilmiyorum. Böyle düşününce içimde acıyor. Onsuz yapamam gibi geliyor, onunla da olmuyor. Bazen hergün üzülmektense bir gün üzüleyim de bu iş bitsin diyorum sonra kıyamıyorum yapamıyorum. Ne hayattan zevk alıyorum ne de yaptığım işten ne de insanlarla konuşmaktan. Hiç birşeyden zevk alamıyorum. İçimden ne konuşmak ne de insanlarla bir araya gelip bir etkinlik yapmak geliyor. Hamile olan arkadaşlarımı, mutlu olan çiftleri gördükçe imreniyorum, kıskanıyorum. Ne hata yaptım da bunlar benim başıma geldi diye düşünmekten bıktım artık. Sadece mutlu ve huzurlu bir yuvam olsun, çocuk sahibi olalım. Mutlu mesut yaşayalım istiyorum. Çok şey değil belki istediklerim ama dünyanın en zor istekleri.
Biraz karışık yazdım, aklıma ne geldiyse düşünmeden. Ne işe gelmek, ne eve gitmek ne de başka bir şey yapmak istiyorum. Sanırım sıkıldım artık mutsuzluktan=(
