İstanbul'da doğdum orada büyüdüm. Üniversite bitene kadar hep ailemin yanındaydım. Tüm arkadaşlarım, dostlarım, ailem akrabalarım, hatıralarım kısacası herşeyim o şehirde. İşe başladığımda ilk önce Erzurum'da kaldım 2 aya yakın. O zaman tatlı geldi önce. Ailenin yanında herşeyime karışıldığı için özgürüm diyordum. Sonra Ankara'ya geldim. İlk 6 ay bir yurtta kaldım. Bir türlü kendi başıma yaşamaya alışamadım orada da. Bir sürü arkadaşım vardı ama kimse üniversite arkadaşlarım gibi, derdime koşup gelen dostlarım gibi değildi. 6 ay sonrasında bu şehire yerleşeceğim kesinleşince ev bakmaya başladım. Yurttan tanıştığım iki arkadaş hadi üçümüz çıkalım eve yalnız olmayız filan dediler. Olur dedim takıldım peşlerine eve çıktık. Çıkmaz olaydım. İki ay beraber oturduk ama burnumdan geldi hayat. O arada ailem ev yapmak istediği için onlara kredi çektim destek olmak için. Maaşımın yarısı kredi borçlarına gitmeye başladı. Ama evde de huzurum hiç olmadı. ve en sonunda ev bulup kendim çıktım.
Maddi sıkıntılarım boyumu aştı. Düşünün ayakkabı alamıyorum kendime şu kış gününde. Yine de elhamdülillah aç kalmıyorum, kıt kanaat geçiniyorum ama kendime yetiyorum. Herşeyim çok güzel ancak yalnızlık canımı çok yakıyor. İstanbul'dayken ailem arkadaşlarım hep yanıbaşımdaydı. Her canım sıkıldığında bulurdum mutlaka birilerini yanıbaşımda. Burada da var elbet tanıdık insanlar ama hepsi iş arkadaşı ve kesinlikle güvenilmiyor bir yaştan sonra kimseye. Hep bir sınır, hep bir uzaklık ilişkilerde.
İki gündür ateşler içinde yatıyorum evimde. Bir kişi aramadı bir kişi yanıma gelmedi. Nasıl canım yanıyor öyle zamanlarda. Normalde hiç takmam ama özellikle böyle zamanlarda kendimi müthiş yalnız hissediyorum.
Bu sabah erkek arkadaşım geldi 11 gibi kahvaltıya baya oturduk saat 4 gibi filan benim artık gitmem lazım annem evde yalnız kaldı dedi. Resmen yalvaracaktım gitmesin diye. Gitmesi de lazım biliyorum.
Bu evde yalnız oldukça acaba diyorum çok mu kötü biriyim ben. Neden hiç arkadaşım yok. Bazen ailem bile günlerce aramıyor bu kız yapayalnız o şehirde ne yapıyor diye. Kredi çekip para verdiğimde benden iyisi yoktu. Her gün arıyorlardı. Şimdi eve çıktığımdan beri maddi olarak çok zorlanmaya başladım. Arada onlardan para istemek zorunda kalıyorum. Zaten utanıyorum isterken bir de onların tavırları. Para istemeye başladığımdan beri uzaklaştılar resmen.
Çok yalnızım ben kızlar ya. Önceden çok rahat ilişki kurardım insanlarla resmen içime kapandım böyle hiç birşey yapasım kimseyle konuşup dert paylaşasım gelmiyor. Ne yapacağım ne zamana kadar kapanacağım içime, ne zamana kadar gizleyeceğim çektiğim sıkıntıyı? Sürekli gülümse, sürekli iyiymiş gibi numara yap, sürekli mutlu ol.... Nereye kadar?....