Şu Koca Şehirde Yapayalnız Hissediyorum

İstanbul'da doğdum orada büyüdüm. Üniversite bitene kadar hep ailemin yanındaydım. Tüm arkadaşlarım, dostlarım, ailem akrabalarım, hatıralarım kısacası herşeyim o şehirde. İşe başladığımda ilk önce Erzurum'da kaldım 2 aya yakın. O zaman tatlı geldi önce. Ailenin yanında herşeyime karışıldığı için özgürüm diyordum. Sonra Ankara'ya geldim. İlk 6 ay bir yurtta kaldım. Bir türlü kendi başıma yaşamaya alışamadım orada da. Bir sürü arkadaşım vardı ama kimse üniversite arkadaşlarım gibi, derdime koşup gelen dostlarım gibi değildi. 6 ay sonrasında bu şehire yerleşeceğim kesinleşince ev bakmaya başladım. Yurttan tanıştığım iki arkadaş hadi üçümüz çıkalım eve yalnız olmayız filan dediler. Olur dedim takıldım peşlerine eve çıktık. Çıkmaz olaydım. İki ay beraber oturduk ama burnumdan geldi hayat. O arada ailem ev yapmak istediği için onlara kredi çektim destek olmak için. Maaşımın yarısı kredi borçlarına gitmeye başladı. Ama evde de huzurum hiç olmadı. ve en sonunda ev bulup kendim çıktım.

Maddi sıkıntılarım boyumu aştı. Düşünün ayakkabı alamıyorum kendime şu kış gününde. Yine de elhamdülillah aç kalmıyorum, kıt kanaat geçiniyorum ama kendime yetiyorum. Herşeyim çok güzel ancak yalnızlık canımı çok yakıyor. İstanbul'dayken ailem arkadaşlarım hep yanıbaşımdaydı. Her canım sıkıldığında bulurdum mutlaka birilerini yanıbaşımda. Burada da var elbet tanıdık insanlar ama hepsi iş arkadaşı ve kesinlikle güvenilmiyor bir yaştan sonra kimseye. Hep bir sınır, hep bir uzaklık ilişkilerde.

İki gündür ateşler içinde yatıyorum evimde. Bir kişi aramadı bir kişi yanıma gelmedi. Nasıl canım yanıyor öyle zamanlarda. Normalde hiç takmam ama özellikle böyle zamanlarda kendimi müthiş yalnız hissediyorum.

Bu sabah erkek arkadaşım geldi 11 gibi kahvaltıya baya oturduk saat 4 gibi filan benim artık gitmem lazım annem evde yalnız kaldı dedi. Resmen yalvaracaktım gitmesin diye. Gitmesi de lazım biliyorum.

Bu evde yalnız oldukça acaba diyorum çok mu kötü biriyim ben. Neden hiç arkadaşım yok. Bazen ailem bile günlerce aramıyor bu kız yapayalnız o şehirde ne yapıyor diye. Kredi çekip para verdiğimde benden iyisi yoktu. Her gün arıyorlardı. Şimdi eve çıktığımdan beri maddi olarak çok zorlanmaya başladım. Arada onlardan para istemek zorunda kalıyorum. Zaten utanıyorum isterken bir de onların tavırları. Para istemeye başladığımdan beri uzaklaştılar resmen.

Çok yalnızım ben kızlar ya. Önceden çok rahat ilişki kurardım insanlarla resmen içime kapandım böyle hiç birşey yapasım kimseyle konuşup dert paylaşasım gelmiyor. Ne yapacağım ne zamana kadar kapanacağım içime, ne zamana kadar gizleyeceğim çektiğim sıkıntıyı? Sürekli gülümse, sürekli iyiymiş gibi numara yap, sürekli mutlu ol.... Nereye kadar?....

Yanlızlık, aile özlemi çok zordur iyi bilirim
Çok özlüyordum üniversitedeyken ailemi, ağlıyorum bazen hasretimden.
Eve tekrar döndüğümde hiç bir şey eskisi gibi olmadı
Bırakıp giderkenki sevgi değildim artık
Beklentiler fazla, davranışlar yabancı...
Ne yaptıysam eskisi gibi olamadık ailemle
Çok seviyorum hala uzaklara gidesim var, bir dk durmam yine giderim
Emin ol hayatını sadece sen güzelleştirebilirsin
Ailen hep bir yerde olmalı, varlıklarını hissetmelisin ama hayatının merkezinde olmamalı...

Belki ailesine çok düşkün, sorunu olmayan insanlar kızar bu cümlelerime
Ama ayrı şehirlerde yaşayıp eve tekrar döndüğünde düşündüğün hayal ettiğin o sıcaklık eskisi gibi olmuyor

Eğer sevgilinle hayatını birleştirme şansın varsa evlen derim
Kredi ne zaman biter ne olur bilemem ama kendine yeni bir başlangıç yapmalısın...

Canım ailenden ilk defa ayrı kaldıgın için bunları yaşaman cok normal. Ben de bunları üniversite dönemınde yaşamıştım, boşluga düşmüştüm ama çok hataya düşmeden geçirdim günlerimi şükür... Sen de sorunsuz atlatırsın inşallah.

Tiyatroya sinemaya konsere git, Ankara'da gezebilecegın yerlere mesela bahçeliye, tunalıya git, Ankara güzel bir şehir bence, burada yaşayacagın için şanslısın, kıymetıni bil derim. Sevdiğin var ne güzel, birbirinizle vakit geçirin gezin eğlenin, ikiniz de gurbettesiniz sonucta, halinizden daha iyi anlarsınız, birbirinize destek olun.

Ailen de belki senin işlerinin yogun oldugunu düşündüğünden aramaya çekınıyordur... O senin ailen sonucta, öyle düşünme lütfen...

sevgi_melegi .!.:

Yanlızlık, aile özlemi çok zordur iyi bilirim
Çok özlüyordum üniversitedeyken ailemi, ağlıyorum bazen hasretimden.
Eve tekrar döndüğümde hiç bir şey eskisi gibi olmadı
Bırakıp giderkenki sevgi değildim artık
Beklentiler fazla, davranışlar yabancı...
Ne yaptıysam eskisi gibi olamadık ailemle
Çok seviyorum hala uzaklara gidesim var, bir dk durmam yine giderim
Emin ol hayatını sadece sen güzelleştirebilirsin
Ailen hep bir yerde olmalı, varlıklarını hissetmelisin ama hayatının merkezinde olmamalı...

Belki ailesine çok düşkün, sorunu olmayan insanlar kızar bu cümlelerime
Ama ayrı şehirlerde yaşayıp eve tekrar döndüğünde düşündüğün hayal ettiğin o sıcaklık eskisi gibi olmuyor

Eğer sevgilinle hayatını birleştirme şansın varsa evlen derim
Kredi ne zaman biter ne olur bilemem ama kendine yeni bir başlangıç yapmalısın...

Genişletmek için tıkla...

kesinlikle haklısın. İlk erzurumdan ailemin yanına döndüğüm gün anladım onu. izindeydim, ne bekledim ne oldu. sanki o evden çıkalı 2 ay değil 20 yıl olmuş gibi geldi. hiç bir zaman ailesiyle ilişkileri mükemmel sıkı olan bir insan değildim hatta kaçmak için bahane aradığım doğrudur. ama bu kadar uzak durmaları da canımı çok yakıyor. geçenlerde eve gittim odam vardı o evde. bana hiç birşey söylemeden odamı boşaltmışlar o odaya abim yerleşmiş ve abimin odasını misafir odası yapmışlar. neden bana birşey söylemediniz dediğimde senin artık kendi evin var bi daha bizimle yaşamayacaksın ne gerek var burada bir odaya diye cevap verdiler. tamam haklılar ama inanılmaz kötü hissettim kendimi. evet pişman mıyım dışarıda yaşadığım için. cevabım hayır. ama bu kadar acı verecek miydi bu durum bana... evlenmeyi yalnızlıktan kaçmak için yapmak istemiyorum hiç. şu an kendi kendime yaşamayı henüz öğrenemedim. evlenirsem hem kendime hem eşime hayatı zindan ederim gibi geliyor. kendine yetemeyen aileye yetemez bence. kredi borcumun bitmesine daha 4 yıl var o bitmeden kımıldayamam bile..

asli85 .!.:

Canım ailenden ilk defa ayrı kaldıgın için bunları yaşaman cok normal. Ben de bunları üniversite dönemınde yaşamıştım, boşluga düşmüştüm ama çok hataya düşmeden geçirdim günlerimi şükür... Sen de sorunsuz atlatırsın inşallah.

Tiyatroya sinemaya konsere git, Ankara'da gezebilecegın yerlere mesela bahçeliye, tunalıya git, Ankara güzel bir şehir bence, burada yaşayacagın için şanslısın, kıymetıni bil derim. Sevdiğin var ne güzel, birbirinizle vakit geçirin gezin eğlenin, ikiniz de gurbettesiniz sonucta, halinizden daha iyi anlarsınız, birbirinize destek olun.

Ailen de belki senin işlerinin yogun oldugunu düşündüğünden aramaya çekınıyordur... O senin ailen sonucta, öyle düşünme lütfen...

Genişletmek için tıkla...

keşke ben de üniversite döneminde yaşasaymışım dyorum bazen. bazen de çok şükür diyorum. çünü üni.deyken zaten yaşça çok küçüktüm. milletin liseye gittiği yaşlarda üniversitedeydim ve çok deliydim ailemin yanında olmama rağmen neler yaptım. şimdi kişiliğim karakterim en azından oturdu delilikler benden uzak ama hiç alışkın değilim yalnızlığa. tek başına da gezilmiyo ki insan iki kelam etmek istiyor.. erkek arkadaşım da annesiyle geldi Irak'tan. Onu bırakıp çıkamıyor hiç biryere. Arada böyle yanıma çıkıp geliyor. Geldiğinden beri hasta zaten. Evde yatıyor sürekli. Ona da yazık. Her gidip geldiğinde bir tuhaf oluyor. Tam buraya alışıyor ülkesine gidiyor. Tam gidip oraya alışıyor buraya dönmek zorunda kalıyor. Toparlayamıyoruz bir türlü... Kuzenim var sözde iki sokak aşağıda o da hiç yanıma gidip gelmez. Hep ben gittim bir kere bile gelmedi yanıma. HAliyle ben de gitmiyorum artık istemiyor demek ki diye..

çok bunaldım aslı ya. çok bunaldım

ne tuhaf insanlar var ya canım seni çok iyi anlıyorum hatta diyorum bi tek bu hayatta benmi yalnız hissediyorum kendimi şimdi herşey menfaat ilişkisi olmuş gerçek arkadaşlıkalr dostluklar kalmamış malesef. buda bi imtihandır sıkma canını belki bu şekilde sabrın artıcak hayata karşı direncin artıcak hayat şartları malesef böyle artık

ben koca evrende yalnız hıssedıyorum kendımı :) ailen kredi çekince arıyor soruyor sonrasında unutuyor şaşılacak şey insanın öz aleside bunu yaparsa

Alıştım artık aileme. Herşey güzeldi ben bu eve taşınana kadar. Diyordum uzağa gidince herşey ne güzel oldu. Sorun paraymış...

Sınav tabi, şükredip sabrediyoruz ama bazen patlıyor insan.

Yalnızlık bizim kalbimizde..
Bakın ben;
ailem,arkadaşlarım,sevdiklerim yanımda ama yalnız hıssedıyorum cogu zaman.
Çok şükür onların ilgisizliğinden değil bu yalnızlık, benim fikrimin,düşüncelerimin buralara sığmayışından.
Sizinkide bir dönemdir gelir gecer lnsAllah.
Bir soru soracaktım ailenize özellikle annenize bu tutumları karşısında ki üzüntünüzden bahsettiniz mi hiç?

aynı dertler bendede var sizi çok iyi anlıyorum .

keşke ben de üniversite döneminde yaşasaymışım dyorum bazen. bazen de çok şükür diyorum. çünü üni.deyken zaten yaşça çok küçüktüm. milletin liseye gittiği yaşlarda üniversitedeydim ve çok deliydim ailemin yanında olmama rağmen neler yaptım. şimdi kişiliğim karakterim en azından oturdu delilikler benden uzak ama hiç alışkın değilim yalnızlığa. tek başına da gezilmiyo ki insan iki kelam etmek istiyor.. erkek arkadaşım da annesiyle geldi Irak'tan. Onu bırakıp çıkamıyor hiç biryere. Arada böyle yanıma çıkıp geliyor. Geldiğinden beri hasta zaten. Evde yatıyor sürekli. Ona da yazık. Her gidip geldiğinde bir tuhaf oluyor. Tam buraya alışıyor ülkesine gidiyor. Tam gidip oraya alışıyor buraya dönmek zorunda kalıyor. Toparlayamıyoruz bir türlü... Kuzenim var sözde iki sokak aşağıda o da hiç yanıma gidip gelmez. Hep ben gittim bir kere bile gelmedi yanıma. HAliyle ben de gitmiyorum artık istemiyor demek ki diye..

çok bunaldım aslı ya. çok bunaldım [/QUOTE]

canım kıyamam yaa... bunlar geçiş süreci canım. sabır biraz daha. ben yıllarca yalnız yaşadım, alıştım yalnızlıga ama beni de yıprattı yalnızlık... hem benim erkek arkadaşım da yoktu bana destek olacak...

hava değişimi bile hasta etmeye yeter evet.

sen kek yap sonra kuzenını davet et mesela, bakalım gelecek mi... yok mu ortamın işyerınde...

sizi anlıyorum ama BİRGÜN HERKEZ MUTLAKA YANLIZ KALICAK bunu asla unutmayın eskıden belkıde çok şaşalıydı hayatınız şimdi monoton haklısın bu bir evre geçiş gibi düşünün hep böle dönemlerde insanlar güzel ıyı yada dogru kararlar verırler .ailenize gelınce alıştılar sızden ayrı olmaya benım ailemde bazen 2 hafta aramazlar bazen 3 hafta ama buraya geldıklerındede ben eve 10 dk geç kalayım tlf hemen bende bunu anlamıyorum diyorumkı haftalarca aramıyosunuz benı buraya gelınce neden böylesiniz annemde derki orda gözümüz görmüyoya alışıyoruz sensızlıge der yıllar sonra bende alıştım aramamalarına sende alışıcaksın merak etme şuan ne iş yapıyorunuz iş ortamında olsun tek arkdaşınız o size yeter bence

Canım, umarım herşey gönlünce olur bir an önce kurtulursun bu yalnızlıktan. bende üniversite okuyorum ailemden ayrıyım şu an sınav zamanları can atardım dışarda okuyayım diye çok şükürde isyediğim oldu.Sebebi ne bilmiyorum içgüdüsel birşey böyle.Belli bir yaştan sonra hiçbiryere ait hissetmiyorsun kendini yani Allah başımdan eksik etmesin ailemi ama lise son sınıfta artık o eve ait olmadığımı anlamıştım hemde çok iyi anlamıştım.Şu an ailemden uzaktayım ve evet yalnızlık çok zor en ağırıda en hafifide.Çoğu zaman hissediyorum yalnız olduğumu etrafımda huzur bulduğum kimse yok sanki etrafımda kimse yok hatta.Hep güvensizlik vardı bende küçükkende insanlara yük olduğumu falan düşünürdüm 'sanırım bu yetiştirilme tarzından da kaynaklanıyor' bu duygudan kurtulamadığım için insanlara güvenemiyorum, kolay kolay kendimi açamıyorum yada bazı şeylerin farkına herkesten daha önce vardım bilmiyorum.Çıkar ilişkilerinden nefret ediyorum etrafımdaki tahammülüm olmuyor bazen insanlara ve kocaman yalnızlığı sahteliğe tercih ediyorum bazen.Doğru olanı mı yapıyorum bilmiyorum ki sonuçta iki türlüde mutlu değilim.kusura bakma senin konunda kendi derdimi anlattım gibi oldu ama yalnız değilsin bundan emin ol.

ladyindream .!.:

Canım, umarım herşey gönlünce olur bir an önce kurtulursun bu yalnızlıktan. bende üniversite okuyorum ailemden ayrıyım şu an sınav zamanları can atardım dışarda okuyayım diye çok şükürde isyediğim oldu.Sebebi ne bilmiyorum içgüdüsel birşey böyle.Belli bir yaştan sonra hiçbiryere ait hissetmiyorsun kendini yani Allah başımdan eksik etmesin ailemi ama lise son sınıfta artık o eve ait olmadığımı anlamıştım hemde çok iyi anlamıştım.Şu an ailemden uzaktayım ve evet yalnızlık çok zor en ağırıda en hafifide.Çoğu zaman hissediyorum yalnız olduğumu etrafımda huzur bulduğum kimse yok sanki etrafımda kimse yok hatta.Hep güvensizlik vardı bende küçükkende insanlara yük olduğumu falan düşünürdüm 'sanırım bu yetiştirilme tarzından da kaynaklanıyor' bu duygudan kurtulamadığım için insanlara güvenemiyorum, kolay kolay kendimi açamıyorum yada bazı şeylerin farkına herkesten daha önce vardım bilmiyorum.Çıkar ilişkilerinden nefret ediyorum etrafımdaki tahammülüm olmuyor bazen insanlara ve kocaman yalnızlığı sahteliğe tercih ediyorum bazen.Doğru olanı mı yapıyorum bilmiyorum ki sonuçta iki türlüde mutlu değilim.kusura bakma senin konunda kendi derdimi anlattım gibi oldu ama yalnız değilsin bundan emin ol.

Genişletmek için tıkla...

sizin yalnızlık mevzusunda anlattıkalrınızda o kadar kendimi buldumki yorum yapmadan geçemedim...bu yalnızlık mevzusu insanın tamamen pskolojisini alt üst ediyo alışamadım bi türlü bende bu yalnızlığa etrafımdaki inanlara moral vermeye de çalışsam asıl kendim kötü durumdayım:))

Evet zordur yalnızlık.Hele hastayken.Ben de o zamanlarda daha çok hissederdim bunu..Erkek arkadaşın varmış neyseki..Ailenin yanına tayin istesen nasıl olur..

tulipa .!.:

Evet zordur yalnızlık.Hele hastayken.Ben de o zamanlarda daha çok hissederdim bunu..Erkek arkadaşın varmış neyseki..Ailenin yanına tayin istesen nasıl olur..

Genişletmek için tıkla...

maalesef tayin isteme durumum yok. vardı öyle bir hakkım ama yöneticilerim sayesinde artık yok

yorumlarınız bir nebze de olsa içimi rahatlattı allah razı olsun kızlar.

Kendinizi yalnız hissetmeniz zor bir durum. Ama yine de mümkün olduğunca kendinizi kapatmamaya çalışın. Şu anda zorlanıyorsunuz ama bir yandan da kendi başınıza mücadele etmeyi öğreniyorsunuz, başarıyorsunuz. Mümkün olduğunca kendinizi kapatmamaya çalışın, içinize kapanmayın. En azından erkek arkadaşınız varmış, ondan güç almaya çalışın. Maddi durumunuzu biraz toparlayabilirseniz ve vaktiniz de varsa sosyal aktivitelere katılmaya çalışın. Belki oralarda tanışacağınız insanlardan arkadaşınız olabilecek birileri çıkar. Bugüne kadar sizi tatmin etmeyen deneyimler yaşamışsınız ama eminim ki bütün şehir de böyle insanlarla dolu değildir. Zamanla gerçekten güvenebileceğiniz, dostum diyebileceğiniz birileri karşınıza çıkabilir. Sürekli yalnız olduğunuzu düşünmemeye çalışın. Bu kendinizi daha kötü hissetmenizden başka bir şeye sebep olmayacaktır.

Ailenizin yaptığına, yapmadığına takılmayın çok fazla... Her ailenin kendine göre zaafları, eksiklikleri, hataları var. Kimse mükemmel değil, sizinkiler de böyleymiş...

Siz zamanı geldiğinde kendi ailenizi kuracaksınız, daha iyisini kurun...

Bu arada belli bir yaştan sonra dost edinilmiyor, arkadaş edinilmiyor filan da demeyin; şans verin insanlara... Hem hemen canciğer kuzu sarması olmanıza gerek yok, ufak ufak sohbet etmek, şakalaşmak, bir sinemaya gitmek bile kıymetli şeyler yalnız bir insan için...

Siz hastayken kimse aramamış, tersinden soralim: siz kimi aradınız hastayken? Yani birilerine yavaş yavaş duygusal yatırım yapın, hepsi batmaz, herkes kötü çıkmaz, merak etmeyin

Yalnizligina uzuldum, ama ben baska birseye deginmek istiyorum.
Bu benim cok cok gordugum birsey insanlarda. Arkadaslik yok, dostluk, komsuluk yok diye herkes insanlardan uzak duruyor, guvenmiyor. Ama hasta olunca ya da dara dusunce insanlarin etrafina toplanmasini istiyor. Ne kadar celiskili bir durum degil mi? Siz kimseye yaklasmaz, aramaz, guvenmezseniz yalnizligi kendiniz secmis olursunuz ve bunun hastaligi da var iste boyle. Iyi gunlerde herkes uzak olsun kafam rahat olsun, ama hastalaninca hemen gelsinler olmuyor.
Tavsiyem insanlara guvenmeyi, sevmeyi, samimiyeti ogrenmeniz yonunde olacaktir. Bunu sadece konu sahibi icin degil, boyle dusunen herkes icin soyluyorum. Insanlara yanasmayan, guvenmeyen insan yalnizdir. Ihtiyaci olup da etrafinda insanlar bulan, sansli insan sandiginiz, bize boylesi denk gelmiyor ki dediginiz insanlar aslinda o ortami kendileri yaparlar. Insanlarla kurduklari iliskiler oyledir.
Kimse beni aramiyor diyen insana sorarim, sen kimleri ariyorsun? Kimler hasta olunca yaninda oluyorsun? Kimin yarasina merhem oluyorsun? Once igneyi kendimize batiralim.
Gecmis olsun.

Keşke krediyi çekmeseydiniz. Hem sizi zorlayıp bunalıma sokmuş, hem de beklenti içine girmenize sebep olmuş sanki biraz.