Önce seni yenmem gerekiyor anne. Önce seni...
Seni aşmam lazım. Senin içimdeki oluşumunu, bana kattığın zararlı şeyleri yenmem lazım.
Benim üstüme verdiğin ağırlığı bir kenara atmam gerekiyor artık. Birey olduğumu kabul ettirmem lazım iyice.
Bana kendimi yetersiz hissettirmelerinin, benimle kötü iletişim kurmanın(vs. vs.) beni hayatta ne kadar zor duruma soktu, sokuyor bunu biliyor musun? Aslında görüyorsun ama hiç dönüp kendine bakmıyorsun, anca yermeye, eleştirmeye devam. Ben sakin durmaya çalıştıkça hep üstüme geldin ve kaçınılmaz son; kavga gürültü, başka çaresi olamadı. "Ben" demem için hep kavga ettim.
Ve ben hala bana yükleyeceğin olumsuz enerjileri bertaraf edememekten, düşmekten korktuğum için, benimle kavga edeceğini, beni yereceğini bildiğim için hala bazı şeylerde zorlanıyorum. Bana çok kaygı yüklüyorsun. Aslında söylediklerin, kendi isteklerin umurumda değil, sadece çok hassasım duyguları emiyorum ve ağırlık çöküyor üstüme, geriliyorum ve yolum tıkanıyor, cesaretimi kaybediyorum.
Hayatın başlangıcı aile, orada verilen bir çok şeyi hayata yansıtıyoruz maalesef ve tamiri çok zor...