"Hissediyorum" demek ve insanları bunun ciddiyetine inandırmak zor olabiliyor.
Bir de konu ön yargılara maruz kalan, pek doğru anlaşılamayan bir ben olunca...
Bazen aşırı isyan edesim geliyor. Kendimi tam gösteremiyorum zorunda olduğumu da sanmıyorum, duruma, insanına, yerine, canımın istediğine göre değişiyor ama şu insanlar!
Her şeyi bas bas bağırmak zorunda mıyım arkadaş ben? Hayır bir de yalancıymışım gibi davrananlar oluyor zerre alakam yokken, nefret ederken, deliriyorum.
Çok gülünce başka ciddi davranınca başka bir insan, hemen etiket ve öfkeleniyorum yer yer.
Hem çocuk hem olgun, yetişkin olamaz mı bir insan mesela. Ya da gördüğünden ibaret midir hep.
Şu dünyayı esas sevmeme sebebim tam anlamıyla içimden geldiği gibi olamamak, kısıtlanma hissi...
Bazen anlıyorum insanları da ama yine de bu yaşadığım haksızlığı değiştirmiyor.
Neyse zaten yıllar içinde daha bir alıştım ama arada isyan edesim geliyor...
Allah'tan çok sosyalleşme isteği duymuyorum.