Anladim ki kendimi mutlu edemedikçe başkalarini da mutlu edemeyeceğim.Anladim ki kendimle olan savaşim nerde ve ne durumda olursam olayim surecek ve ben bu savaşta hep kaybedeceğim.Öğrenmem gerekenin kendimle ateşkes olduğunu, bu savaş alaninda savaştikça yeni düşmanlar edineceğimi, yanimda olanlari bile dusman belleyecegimi bilecek, yine de savasmaya devam edecegim.Kendi kendimi yaralayip her defasinda yenik dusecegim.Ve bunu bile bile her defasinda, her yolun basinda bu dongude savrulacagim.Hayatin bana vermediklerinin acisini kendimden cikaracagim.Kazanirken bile kaybedecegim.Ben olmanin bedelini odeyecegim, ve odetecegim de. Lutfen, sadece, yalvaririm, yolculugumun tadini cikarmayi ogrenebileyim.Kafamin icinde beni yaralayan askerlerden kurtulabileyim.Mutlulugun kendi icimde oldugunu bile bile, baskalarinda aramaktan vazgeceyim. Kendi ipime attigim dugumleri acayim artik.