Durup durup ağlıyorum.. Beni ne kadar kırdığını hiç farketmiceksin anne sanırım.. Bir kaç kere sinir krizi geçirttin de bana güldün karşımda neyi abartıyorsun böyle diye.. 25 yıldır azalsa da aynı şeyleri yaşıyorum, haksızlık görüyorum.. Sen böylesin belki takmamam lazım ama beceremiyorum işte küçüklüğümden beri aynı... Travma oldun bana.. Birine anlatırken bile ağlıyorum her seferinde.
Anlasan da işine gelmiyor, dokunmuyor hiç belli ki..
Halbuki sen de hassas bir insansın ama zerre anlamaya çalışmıyorsun.. Hep haklı olma derdindesin.. Karşıdaki de insanmış diye düşünmek yok... Çok memnun değilsen bil ki sen yetiştirdin beni, baskıyla, öfkeyle, sinirle, ezmeyle. Ama şu da bir gerçek ki durduk yere bir şey söylemiyorum ben, sadece gerektiğinde karşı çıkıyorum ama yediremiyorsun kendine, döndürüp duruyorsun bi lafı. Sözlerini yaptıklarını asla haketmiyorum asla dediğin anladığın gibi biri değilim. Bir anne olarak beni hiç tanımıyorsun kendimi tanıtma fırsatı da vermiyorsun.
Küçük bir çocuktum ben daha neyin dayağını haketmişimdir ki mesela hakettin demek ki diyorsun, sus pus biriydim senin yüzünden, yaramaz olacağım varsa da değildim, sinirlisin tahammülsüzsün ve en ufak şeyde bunu gösteriyordun, bir şey yoksa bile sen onu kötüye çevirip kötü anlayıp yine sinirleniyorsun.. Sen hep tahammülsüzdün...
Kırıp döküyorsun, terör estiriyorsun anca...
Ama yaptıklarını da bana mal ediyorsun...
Rabbim bana bir iş nasip eyle de bağlı kalmayayım artık.