Şuan ilk defa 'şu anda' aklımdan binlerce şey geçmesi gerekirken hiçbir sey geçmiyor.
Bunun dayanılmaz olan tarafı ise benim tükenmişlik noktasına gelmiş olmam.
Güçlü bir karakterim yok.
Güçlü bir mantık ve farkındalık sahibiyim. O kadar.
Bu beni olaylara karşı dayanılır kılmıyor.
Tek başıma kendime mi üzülmeliyim, ona mı? İkimize birden mi?
Dünyada herkese yetecek sabır var mı?
Asıl dayanılmaz olan,
Herkese her sey anlatılmıyor.
Anlattığın şeyi herkes anlamıyor.
Kimse anlamlı olmayı ve derinliği görmüyor.
Kendi kafamin içinde yaşamaktan bıktım yav.
Hissetmek var, bir de hissettiğini sanmak var. Bazen istediğimiz için hissettiğimizi sanarız.
Hissetmek dediğin ise; sadece duygusal bir şey değildir, beyin de vardır işin içinde çoğu zaman.
6. his diye bir şey de var tabi; enerjiyle ilgili. Aslında öbürü de enerji ama bu daha derin, kuvvetli bir enerji.
Al iste yine sinirlerim tepemde. Sebebi de aptalca bisey. Neden ben bu kadar sabirsiz ve anlayissiz bi insanim? Bencil miyim ben Allah'im neden sakin bir insan olamiyorum?
Iki saat sonra abisine gitcekmisiz. Bu dusunceden nasil tiksiniyorum. Ama neden? Nedir bu ustumdeki asosyallik? Kimselere karismak istemiyorum. Kimseyi yakindan tanimak, kaynasmak istemiyorum. Dusundukce midem bulaniyor. Keske biraz daha insan ve arkadas canlisi olabilseydim
Yapacak o kadar işin varki feraceli perşembeye kadar çooook işin var 3 günde halletmen gerek işlerini sabah namazdan sonra uyumayacağım ve oturup işimi halledeceğim
Gecenin bu saatinde Kıraç Senden Başka şarkısnı klibini izleyerek dinlemek ve ağlayamamak ama boğazımdaki o müthiş ağrı düğüm düğüm hala acıyor annelik mi beni böyle duygusal yaptı?
Demek ki ağlayamayınca düğümlenip kalıyo boğazda..