Kafam o kadar karışık ki. Hayatımdaki insana haksızlık ediyorum. Hayatımdaki diyorum ama hayatıma da dahil edemiyorum bir türlü. Olmuyor başta başıma gelen en güzel insan diye düşündüm, beni seviyor, değer veriyor daha ne isteyebilirim ki. İşler öyle değilmiş. İçinde birazda olsa duygu yoksa tahammül edemiyormuşsun. Olmuyormuş. Sürekli eski sevgilin hala aşık olduğun insan geliyormuş aklına. Gelmesi yetmiyormuş gibi bir de hıçkıra hıçkıra ağlıyormuşsun. Evet evlendi ve bir de çocuğu doğdu bunlara rağmen unutamıyorum onu. Zaten aşk böyle birşey değil mi gerçek aşksa nasıl unutabilirsin?
Bir daha onunla olmayacak olsa bile hala çok seviyorum. Bu yüzden bir başkasına o gözle bakamıyorum, yapamıyorum. Sevmek istiyorum aynı şekilde karşımdaki insandan sevilmekte. Çok şey istemiyorum ki biri çıksın karşıma beni sevsin benim de kalbim ona atsın. Kalp atmayınca olmuyormuş ne kadar mantığımla hareket edeceğim dediysem de mantıkla yürümüyormuş.
Hayatımdaki insana daha fazla haksızlık etmeden yol yakınken bitirmem gerekiyor. Bunu onu üzmeden nasıl yapacağım hiç bilmiyorum. Yalan söylemeden gerçekleri anlatmalıyım ama yine kırılacak biliyorum. İnşallah üzülmez, mutlu olmayı çok hakediyor.