hep çok güçlü olduğumu düşünürdüm. sığındım antidepresanlara. onları almasam nasıl olurdum düşünemiyorum. geçmiş 6 yılıma bakıyorum hep üzüntü hep göz yaşı. annem hastalandı kanser oldu yoğun bir tedavi sürecinden geçtik korkulu aylarla yıllarla derken ardından babam kansere yakalandı yeniden aynı şeyleri yaşadık. tek başıma hem anneme hem babama koşturdum. sevgilim vardı çok sevdiğim babam hastalanınca beni ansızın bir açıklama yapmadan telefonda terk etti gitti 6 senelik ilişkimizi bu şekilde noktaladı. derken babam vefat etti. ardından annem 2 kere şeker komasına girdi. ardından kalp krizi geçirdi ameliyatlık durumu olan anneme ameliyat yapılamadı aldığı radyoterapi dolayısıyla akciğerlerine. ve stentlerle idare edicez dendi. annem ile tek başıma ben kaldım şükürler olsun annem yanımda. hayatta nefes alıyor. ama içimde sonsuz bir korku var. sosyal hayatım sıfır. istemiyorum da zaten. annemi yalnız bırakmak istemiyorum. heran birşey olur korkusuyla gönlüm huzur ile bir yere gidemiyorum kimselere emanet edemiyorum. çünkü kimse şekeri düştüğünde tansiyonu çıktığında yada nefesi daraldığında ne yapması gerektiğini bilemez. derken beni terk eden eski erkek arkadaşım çıkıp geldi, gördüm allak bullak oldum. ben onu hala seviyorum beni tüm üzmelerine rağmen. belki de sosyal hayatımın olmadığı için bu durumdayım hayatıma ondan sonra kimseyi sokmadım.zaman zaman çıkıp gelirdi yanıma aynı şehirde yaşamıyoruz. ve ben her gördüğümde yıkılarak eve gelirdim. bir kaç gün önce ansızın bir tanıdğımın annesi vefat etti. çok etkilendim ani ölümünden. ve kendimi son derece kötü hissediyorum. nefes darlığım var, annemi kaybedersem yaşama sebebim kalmayacak diye düşünüyorum. yıllarımı ona harcadım ve şimdi kimseyi sevemiyorum da beğenemiyorum da.
oysa o kadar çok ihtiyacım var ki bir omuza. sığına bileceğim bir limana. benim elimden tutup beni kaldıracak birisine. ama yok. ve ben kendimi çok yalnız hissediyorum. bunu bile derken rahatsızlık duyuyorum çünkü şükür annecim yanımda sakın yanlış bir cümle kurup isyan etme diyorum kendime. herşeye rağmen hamd olsun şükürler olsun. dimdik ayaktayım. ama annemden sonra bana ne olur Allah bilir. ayrıca bana birşey olmasından korkuyorum. annem acımı görmesin diye. ona benim acımı yaşatmasın Allah diye ben razıyım onun acısına. ben depresyondayım galiba ve bunu itiraf edemiyorum. ama yine de kimseye anlatmıyorum ve kimseye belli etmiyorum. gülümsemem yüzümden eksik olmuyor. bende böyle karışık birisiyim. yada doğru davranıyorum bilemiyorum ama mutsuzum 2 gündür. belki de lodos çarptı