Öncelikle merabalar. 18 yaşındayım ve bu yıl üniversiteye başlıyorum. Benim bir sürü sorunum var. aslında bunlar sorunmu yoksa normal şeylermi bilemiyorum.
Çekingen bir insanım ya da sosyalfobik bilmiyorum. Mesela ailemle (annem, babam, ananem, teyzelerim vs.), bazı arkadaşlarımla rahat konuşabiliyorum özellikle evdeyken gerçekten çok konuşuyorum, sürekli konuşuyorum gülüyorum espriler yapıyorum, çekinmiyorum. Ama okulda yada dersanede bazı insanlarla gerçekten konuşamıyorum sadece gülümseyerek geçiştiriyorum. sanki söyliycek cevaplıycak bişeyim yokmuş gibi. sanki bazılarının yanında beynimdeki düşünceler yok oluyo hiç bişey düşünmüyorum o yüzden ağzımı açamıyorum. (bu bazı insanları neye göre seçtiğimi bende bilmiyorum) hele biraz kalabalık ortamlarda yada 4-5 kişi bile olsa kendimi rahat hissetmediğim insanların yanındaysam sadece dinleyici olarak kalıyorum bişey söyleyemiyorum. boğazım düğümleniyo gibi, sesim kısılıyo sanki hatta sonra boğazımın acımaya başladığını hissediyorum. o topluluğun içinde yakın olduğum bir iki arkadaşım olsa bile konuşamıyorum. ama sadece yakın hissetiğim 3-4 arkadaşım etrafımdaysa onlarla sohbet edebiliyorum. onların yanında pek tanımadığım 1 kişi bile olsa konuşamıyorum yine. Bikeresinde bu çekingenliğimi dersanedeki psikologla konuşarak hallediyim dedim. ona anlatırken bile sesim kısıldı ağlıycak gibi oldu anlatırken. zaten bikaç şey yapmamı söyledi sadece 'hergün 5 tanımadığın kişiyle konuşmaya çalış' falan dedi. Ama nası yapabilirimki? zaten yapabiliyor olsam senle konuşmazdım dimi? İnsanlarla nasıl tanışabileceğimide bilmiyorum, nasıl merhaba derim. Yada nasıl sohbet edilirki, nasıl bi konu açıp konuşabilrim bilmyorum.
ayrıca çok heycanlı bi insanım. heyecanlanınca kalbim çok hızlı atıyo. bu yıl sınava girerken mesela geceden kalpçarpıntım başlıyo yatağı delicek gibi. sabah kusuyorum falan bişey yiyemiyorum. buda bi problem. Ve çok kaygılı bi insanım. buna şuan nası bir örnek verebilirim bilmiyorum ama bişeyi çok kafama takıyorum. onun üstünde sürekli sorular soruyorum anneme falan mesela. en basitinden bi kıyafet bile giyince 'oldumuki bu güzelmi? zaten zayıfım heryeri pot duruyor' gibi birsürü şeyler söylüyorum. Kendimi hiç beğenmiyorum fiziksel olarak.
hep çalışkan bi öğrenciydim. sınıfın sessiziydim. derslere katılmazdım hiç. notlarım çok yüksekti ama. sınıfın bi köşesinden bi köşesine seslenemezdim ama, arkadaşıma bile olsa. ya sesim çıkmazsa ya duyulmazsa. ben seslenince karşımdaki duymazsa rezil olurum diye düşnürdüm. ama kimsede nefret etmezdi benden yani. severlerdi aslında.
bu yıl üniversiteye başlıycam veartık güzel bi okul hayatı geçirmek istiyorum. sanki lise hayatım boşuna geçmiş gençliğimi yaşayamamış gibi hissediyorum. Hemde psikoloji bölümünü okuycam. Bu problemlerim bana engel oluştururmu bilmiyorum? Mesleğimde başarılı olmak istiyorum. hatta öğretim üyesi olmayı bile düşünüyorum. ama başarılı olurmuyum bilmiyorum. kendime pek güvendiğim söylenemez.
Yorumunuzu istiyorum. lütfen sadece bi meslektaşıma başvurun diyerek geçiştirmeyin. herşeyi tüm açıklığıyla yazdım. sizce bunlar bu yaşlarda yaşanıcak normal şeylermi? Babam pek sıcak bakmıyo psikologa falan gtmeme. onun akrabalarında psikolojik rahatsızlığı olan var, şok tedavisi falan alan. sorunlarını kendin aş, onlaramı benziyceksin falan diyo. kesin yardım almam gerektiğini söyliyceksiniz, peki devlet hastaneleri yeterlimi bunun için? Gerçi psikologlada rahat konuşup derdimi anlatabilirmym yoksa ağlarmıyım bilmiyorum. ayrıca antidepresan falanda kullanmak istemiyorum. zararlı olduğunu duydum kullananlardan. uyku düzeni bozuluyomuş, ruh gibi dolaşıyomuşsun hep. bu ilaçların üniverste hayatımı daha kötüye götürmesini istemiyorum.
Lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin. bunları buraya uzun uzun yazdım fikirlerinizi almak için. şimdiden teşekkürler...
Çekingen bir insanım ya da sosyalfobik bilmiyorum. Mesela ailemle (annem, babam, ananem, teyzelerim vs.), bazı arkadaşlarımla rahat konuşabiliyorum özellikle evdeyken gerçekten çok konuşuyorum, sürekli konuşuyorum gülüyorum espriler yapıyorum, çekinmiyorum. Ama okulda yada dersanede bazı insanlarla gerçekten konuşamıyorum sadece gülümseyerek geçiştiriyorum. sanki söyliycek cevaplıycak bişeyim yokmuş gibi. sanki bazılarının yanında beynimdeki düşünceler yok oluyo hiç bişey düşünmüyorum o yüzden ağzımı açamıyorum. (bu bazı insanları neye göre seçtiğimi bende bilmiyorum) hele biraz kalabalık ortamlarda yada 4-5 kişi bile olsa kendimi rahat hissetmediğim insanların yanındaysam sadece dinleyici olarak kalıyorum bişey söyleyemiyorum. boğazım düğümleniyo gibi, sesim kısılıyo sanki hatta sonra boğazımın acımaya başladığını hissediyorum. o topluluğun içinde yakın olduğum bir iki arkadaşım olsa bile konuşamıyorum. ama sadece yakın hissetiğim 3-4 arkadaşım etrafımdaysa onlarla sohbet edebiliyorum. onların yanında pek tanımadığım 1 kişi bile olsa konuşamıyorum yine. Bikeresinde bu çekingenliğimi dersanedeki psikologla konuşarak hallediyim dedim. ona anlatırken bile sesim kısıldı ağlıycak gibi oldu anlatırken. zaten bikaç şey yapmamı söyledi sadece 'hergün 5 tanımadığın kişiyle konuşmaya çalış' falan dedi. Ama nası yapabilirimki? zaten yapabiliyor olsam senle konuşmazdım dimi? İnsanlarla nasıl tanışabileceğimide bilmiyorum, nasıl merhaba derim. Yada nasıl sohbet edilirki, nasıl bi konu açıp konuşabilrim bilmyorum.
ayrıca çok heycanlı bi insanım. heyecanlanınca kalbim çok hızlı atıyo. bu yıl sınava girerken mesela geceden kalpçarpıntım başlıyo yatağı delicek gibi. sabah kusuyorum falan bişey yiyemiyorum. buda bi problem. Ve çok kaygılı bi insanım. buna şuan nası bir örnek verebilirim bilmiyorum ama bişeyi çok kafama takıyorum. onun üstünde sürekli sorular soruyorum anneme falan mesela. en basitinden bi kıyafet bile giyince 'oldumuki bu güzelmi? zaten zayıfım heryeri pot duruyor' gibi birsürü şeyler söylüyorum. Kendimi hiç beğenmiyorum fiziksel olarak.
hep çalışkan bi öğrenciydim. sınıfın sessiziydim. derslere katılmazdım hiç. notlarım çok yüksekti ama. sınıfın bi köşesinden bi köşesine seslenemezdim ama, arkadaşıma bile olsa. ya sesim çıkmazsa ya duyulmazsa. ben seslenince karşımdaki duymazsa rezil olurum diye düşnürdüm. ama kimsede nefret etmezdi benden yani. severlerdi aslında.
bu yıl üniversiteye başlıycam veartık güzel bi okul hayatı geçirmek istiyorum. sanki lise hayatım boşuna geçmiş gençliğimi yaşayamamış gibi hissediyorum. Hemde psikoloji bölümünü okuycam. Bu problemlerim bana engel oluştururmu bilmiyorum? Mesleğimde başarılı olmak istiyorum. hatta öğretim üyesi olmayı bile düşünüyorum. ama başarılı olurmuyum bilmiyorum. kendime pek güvendiğim söylenemez.
Yorumunuzu istiyorum. lütfen sadece bi meslektaşıma başvurun diyerek geçiştirmeyin. herşeyi tüm açıklığıyla yazdım. sizce bunlar bu yaşlarda yaşanıcak normal şeylermi? Babam pek sıcak bakmıyo psikologa falan gtmeme. onun akrabalarında psikolojik rahatsızlığı olan var, şok tedavisi falan alan. sorunlarını kendin aş, onlaramı benziyceksin falan diyo. kesin yardım almam gerektiğini söyliyceksiniz, peki devlet hastaneleri yeterlimi bunun için? Gerçi psikologlada rahat konuşup derdimi anlatabilirmym yoksa ağlarmıyım bilmiyorum. ayrıca antidepresan falanda kullanmak istemiyorum. zararlı olduğunu duydum kullananlardan. uyku düzeni bozuluyomuş, ruh gibi dolaşıyomuşsun hep. bu ilaçların üniverste hayatımı daha kötüye götürmesini istemiyorum.
Lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin. bunları buraya uzun uzun yazdım fikirlerinizi almak için. şimdiden teşekkürler...
Son düzenleme:
