- 28 Mart 2020
- 4.061
- 16.629
- 158
- Konu Sahibi cileklidon
- #1
Hangi başlığa açmalıydım bilemedim. Dert değil çünkü kişisel bir problem mi demeliyim onu da bilemedim. Aslında bazen böyle Hissettiğim için ve buna engel olamadığım için kendime çok kızıyorum vicdanen çok rahatsız oluyorum.
Ağabeyimin 2 tane oğlanı var birisi 5 buçuk yaşında diğeri 3 yaşında. Altlı üstlü oturuyoruz her gün buradalar. Küçük oğlan doğduğundan beri sanki kendi çocuğum gibi öyle çok seviyorum ki alıyım şunu içime sokayım Diyorum öyle tatlı öyle komik bir çocuk ki Allahım diyorum bir gün yavrum olursa tam böyle bişey olsun. Ama diğerine karşı hiç bir ilgi sıcaklık hissedemiyorum neden bilmiyorum oyun oynuyorum bazen alınmasın diye çünkü çocuklarda hep etki kalıyor böyle şeyler içleri kıyılıyor çocukların psikolojisinden çok iyi anlayan biriyim ve onlarla nasıl iletişim kuracağımı iyi biliyorum ama o kadar sıkılıyorum ki ondan hep çocuğun eksi yönlerini gördükçe ay bu ne ya gibi içten içe sevgisizleniyorum ona her ne kadar hissettirmek istemesemde bir anda iyiyken bi anda buz kesiliyorum. Böyle olmasının sebebini babama ve annesine yoruyorum çünkü öyle şımartıyorlar ki onu kendi ayakkabısını giyemez kendi suyunu bize getirttirir pijamasını çorabını bize giydirir değişik bir çocuk hayırdan anlamaz hep istediği olmayınca evi alt üst getirir küçük oğlan öyle değil yırtık dondan çıkar gibi her işini kendi halleder çöpünü bile yerde bırakmaz bide onunla aramızda çok ayrı bir bağ var 2 saat görmeyeyim özlüyoruz birbirimizi babam hep bana bağırıyor onun yüzünden evlatlıktan reddederim ona karışırsan onun üzerinde bu kadar otorite kurmana tahammül edemiyorum diye kaynıyor. Aslında kötü bir davranış sergilemiyorum inanın ki. Ve durun dediğimde anında dururlar çekinirler benden ama çokta severler öperler ama annesi o anda girsin büyük oğlan hemen Bana dil çıkarıp bağırmaya başlar secita bana sürekli kızıyor diye şikayet eder Çocukların ikisinde de hayırdan doğrudan yanlışdan haberleri yok annesiyle babam özgür olsunlar diye bardak kırmalarına bile razı geliyorlar. Aşağıda kiracı var ama ev sahibiyiz kimse Bize bişey diyemez edasıyla yengem koltuk üstlerinden hoplayıp gürültü yapmasına müsade ediyor ben utanıyorum onun yerine ve gece 3 4 e kadar uyumuyorlar gürültü yapıyorlar uyarıyorum diye ne halalığım kalıyor ne insanlığım.
böyle oldukça iyice soğuyorum çocuktan yanımda oturması bile beni irrite ediyor ve vicdanen çok rahatsız oluyorum diyorum ne aptalım küçücük çocuğu niye sevemiyorum kanım hiç ısınmıyor diye kendimi suçluyorum.
Sizinde böyle yakınınızın çocuğu olmasına rağmen bir türlü sevemediğiniz çocuklar var mı ve ya böyle bir durumda kendinizi nasıl telkin edersiniz ?
Ağabeyimin 2 tane oğlanı var birisi 5 buçuk yaşında diğeri 3 yaşında. Altlı üstlü oturuyoruz her gün buradalar. Küçük oğlan doğduğundan beri sanki kendi çocuğum gibi öyle çok seviyorum ki alıyım şunu içime sokayım Diyorum öyle tatlı öyle komik bir çocuk ki Allahım diyorum bir gün yavrum olursa tam böyle bişey olsun. Ama diğerine karşı hiç bir ilgi sıcaklık hissedemiyorum neden bilmiyorum oyun oynuyorum bazen alınmasın diye çünkü çocuklarda hep etki kalıyor böyle şeyler içleri kıyılıyor çocukların psikolojisinden çok iyi anlayan biriyim ve onlarla nasıl iletişim kuracağımı iyi biliyorum ama o kadar sıkılıyorum ki ondan hep çocuğun eksi yönlerini gördükçe ay bu ne ya gibi içten içe sevgisizleniyorum ona her ne kadar hissettirmek istemesemde bir anda iyiyken bi anda buz kesiliyorum. Böyle olmasının sebebini babama ve annesine yoruyorum çünkü öyle şımartıyorlar ki onu kendi ayakkabısını giyemez kendi suyunu bize getirttirir pijamasını çorabını bize giydirir değişik bir çocuk hayırdan anlamaz hep istediği olmayınca evi alt üst getirir küçük oğlan öyle değil yırtık dondan çıkar gibi her işini kendi halleder çöpünü bile yerde bırakmaz bide onunla aramızda çok ayrı bir bağ var 2 saat görmeyeyim özlüyoruz birbirimizi babam hep bana bağırıyor onun yüzünden evlatlıktan reddederim ona karışırsan onun üzerinde bu kadar otorite kurmana tahammül edemiyorum diye kaynıyor. Aslında kötü bir davranış sergilemiyorum inanın ki. Ve durun dediğimde anında dururlar çekinirler benden ama çokta severler öperler ama annesi o anda girsin büyük oğlan hemen Bana dil çıkarıp bağırmaya başlar secita bana sürekli kızıyor diye şikayet eder Çocukların ikisinde de hayırdan doğrudan yanlışdan haberleri yok annesiyle babam özgür olsunlar diye bardak kırmalarına bile razı geliyorlar. Aşağıda kiracı var ama ev sahibiyiz kimse Bize bişey diyemez edasıyla yengem koltuk üstlerinden hoplayıp gürültü yapmasına müsade ediyor ben utanıyorum onun yerine ve gece 3 4 e kadar uyumuyorlar gürültü yapıyorlar uyarıyorum diye ne halalığım kalıyor ne insanlığım.
böyle oldukça iyice soğuyorum çocuktan yanımda oturması bile beni irrite ediyor ve vicdanen çok rahatsız oluyorum diyorum ne aptalım küçücük çocuğu niye sevemiyorum kanım hiç ısınmıyor diye kendimi suçluyorum.
Sizinde böyle yakınınızın çocuğu olmasına rağmen bir türlü sevemediğiniz çocuklar var mı ve ya böyle bir durumda kendinizi nasıl telkin edersiniz ?
Son düzenleme:
Boyle hissetmemin sebebi kisilikleri.Bende aci biber dedigime yansıtmıyorum ama çoğunlukla onu görmem duymam ama üzmem de
