Bir çocuk doğar, aile ne emeklerle büyütür onu. Yemez yedirir, giymez giydirir, gözünden sakınır. Belli bir yaşa gelince eğitim hayatı başlar, ailenin gönlü nasıl da ister çocuğu okusun, kendini kurtarsın, kimseye muhtaç olmasın..
Sonra çocuk çıkar, ben şunu seviyorum evlenicem (sevdiğini sanar sadece), verilen onca emek, üstüne titreme boşa gider. Aile çırpınır çocuk yanlış yapmasın diye, bazı engellemeler koymak zorunda kalır. Çocuk ise ailem beni anlamıyor, duygularımı görmezden geliyor der. Bilmez ki anne babası kendi iyiliği için yapar ne yaparsa..
Sinir oluyorum böyle insanlara, ya önce annenin babanın emeğini boşa çıkarmamak için elinden geleni yap, her şeyin bi sırası vardır dimi.. okul yaşındaysan eğitimini tamamla, kendine bi gelecek kurmaya çalış..
Benim çevremde böyle çook örnek var, neticesinde de büyüklerini dinlemeyen mutsuz insanlar..
Allah yardımcın olsun, doğruları görmeni sağlasın ne diyim??
