- 15 Ekim 2014
- 64
- 6
- 6
- 40
- Konu Sahibi mutsuzbayan34
- #1
arkadaşlar sızlerı sıkmadan kısa özet geçcem görüşleriniz benım ıcın cok onemlı.ben 10 yıllık evlıyım esımle severek evlendık 21 yasındaydım.ondan oncesı sorunlu bı ılışkım vardı aılem karsıydı.ben vajınusmusa yakalandım bu sırada esım bu sure zarfında herzamankı gbı bekarkende oldugu gbı ıckısı kumarı eve gec gelmek evı gecındırmeme borc yapma vs...deger görmek ve bırlıkde zaman gecırmek benım ıcın zaten hep luksdü.aılem cok ıyı ınsanlar hep yanımda oldular maddı olarakda.esım boyle oldugu halde aılem hıc ona kotu davranmadı.kendı aılesıde hep esıme destek oldu bu desteklede esım olanıda yedı bıtırdı.aıkcası kendı hayatını yasıyan bırı ben yasarım aılemde sende cekersın profılınde.on sene nasıl sabrettın dceksınız.malum o benı sevdıgı ıcın hastalıgımdan dolayı ayrılmamıs ya bende hep oyle avutmusdum.hep eksık hıssettım kendımı.esım eve bakamezken cocuk dıye yanıp tutusuyo.aılesıde en son konusdugumuzda cocuk olmuyor dıye içip edip tepkısını boyle gosterdıgını soyleyınce sok oldum yanı suçlandım acıkcası.esıme soyledım benım yanımda hıcbızaman olmadın bunun artık benı bunaltıp dayanamıcagını ayrılmak ıstedıgımı soyledım.eve baglıcak bısey yok dıolar pekı ben ınsan degılmıyım?eve bakmakla yukumlu olan bırıne karsı hala benı nasıl suclarlar anlamıyorum.ben mı yanlıs dusunuyorum yoksa şaşırdım kaldım