Merhaba 36 yaşındayım. Hiç evlenmedim. Ailemle yaşıyordum ancak babamı kaybettikten sonra miras hakkım gasp edildi ve erkek kardeşim babamdan kalma evi satıp hakkımı vermeyip 2 milyon parayı kumarda batırdı ve 300 bin değerindeki arabalar için imza vermiyorum diye de namusuma laf söyleyerek küfürler ederek üzerime saldırdı. Bende uzaklaştırma aldırıp evden def ettim ancak annem o bu eve giremiyorsa sende eşyalarını topla bu evden defol git diyerek beni kovdu bende eşyalarımı toplayıp evi terk ettim. Ailemden gelen o darbeden sonra ozamanlar yeni ayrıldığım sevdiğim bir adam vardı ona yazıp yardım istemiştim beni ilgilendirmiyor kardeşim beni rahatsız etme diye cevap verdi. Böylece sevdiğim adamdan da darbe yedim. Şimdi bir öğrenci apartında yalnız kalıyorum ilk yerleştiğimde duşa girecekken düşme tehlikesi yaşadım ve burda düşüp ölsem beni kim bulacak diye düşünmeye başladım. 2 gün teli açmasam merak edip kapıma dayanacak kimsem olmadığı için büyük ihtimal 10 gün sonra apart ceset kokusuna boğulduğunda birilerinin haberi olur diye düşündüm. Ölmek istiyorum ama babamın benim iyi bir hayatım olsun diye verdiği emekleri intihar edip çöpe atmak istemiyorum yaşamak istiyorum ama yaşamak için de bir sebep bulamıyorum. Bir işim de yok sürekli göçebe hayatı yaşıyorum tüm hayatımı bir valize sığdırıp ne ile karşılacağımı bilmeden çoğu zaman yatılı işte çalışıyorum. Şuan işsizim. Nezaman bir işe girsem ailemle ilgili soru sorulduğunda donup kalıyorum insanlar bir sorun olduğunu anlıyor anlattığım zamanda bir süre sonra en ufak anlaşmazlıkta silah olarak kullanıyolar. O yüzden bazen ailemle kimle yaşadığımla ilgili sorulara normal tablo çizebilmek için yalanlar söylediğim de oluyor ama ne yapsam o kimsesizlik garibanlık duygusu üstüme öyle bir yapıştı ki atamıyorum kimseye bişey anlatmasam bile hep boynu büyük duruyorum. Siz olsanız yerimde ne için ve nasıl yaşardınız?
Son düzenleme: