- 2 Aralık 2016
- 18
- 0
- 1
- 26
- Konu Sahibi Feraceli hatun
- #1
Merhaba buraya bir arkadaşımın tavsiyesiyle yazıyorum. Benim 8 yaşında annem vefat etti. Ben 9 yaşımdayken en büyük ablam evlendi ve 2. Ablam Üniversitesiteye gitti ve o yıl babam evlendi. Babamın evlendiği kadın ailede sorunlara yol açtı. Sürekli evde kavgalar vs. Yani huzur o günden sonra bize pek uğramadı.
Ben 8 yaşından sonra herkes bir köşeye dağıldı babam hem evle hem karısıyla uğraşmaktan ilgilnemedi ki asla babama bunun için kızmam ablam Üniversitesiteye gitti diğeri evlendi ve 3. Ablam o sırada 12 yaşindayim bi çocuktu ben büyüdüm kavgalar gürültüler huzursuzluk içinde destek olmadan..
Ben kendi kendime büyüdüm zaten kimseden bir şey beklemedim bekleyemezdim de ben sessiz bir çocuk oldum. Hep düşünürdüm sus yeterince dertleri var sus onlarda acı çekiyor diye susarak büyüdüm ben 5 yıl boyunca o evde susarak yaşadım. Ablamlara gelince en büyüğü kendi eviyle ilgilenmekten bizi unuttu 2. İse çok asi biri sürekli sert bir tavır ve koşturmalı hayatında özgürce yaşadı 3. İse hep herşey den mutsuz uyumsuz olarak yaşadı ben hep umutla yaşadım o evde tek gülen bendim çocukluk masumiyetimi kaybetmemek için çabaladım hep.
Zenginliğin içinde fakirlik çekerek geçti diyelim hayatım. Çok şükür durumumuz iyi fakat ben babamdan para istemeye çekinirim. Alış veriş yapmaktan nefret ettiğim için sadece anlamların aldıklarıyla mutlu olmaya çalışırdım ki tarzlarımız hiç uyuşmaz.
İlk okul yıllarım böyle geçti. Ben asla kardeşlerimle sorun paylaşmadım onlar üzülür diye düşünürdüm. Bunun farkındalardı. Konusmadığımın ama pek umursamazlar ya da kendince arada bir azarlar gibi sorgulayıp umursadıklarını sanarlardı. Benim bir rol modele ihtiyacım vardı. Çünkü hala 8 yaşında sıkışmış kalmış ağır şeyler yaşamış bir 6 yıl sonunda benim örnek alacağım bir anneye ihtiyacım vardı. Zaten ilki kopmuştu. 2. Ablam karakterlerimiz hiç uyuşmasa da arada bir ilgilenmesi ya da tek rol model alabileceğim insan o oldugu için onu aldım.
Ona benzemeye çaliştim hatta ona bunu söyledim. Ben seni annem gibi görüyorum diye. Lise 3e kadar kendimi böyle kandırdım . Lise yıllarım da herkes benden iyice koptu. Tamam yanımda olmadılar hiç ama bu kadar da uzaklaşmamişlardı. Kendimi internete verdim. Bu arada ben ailemin gözünde saf salak öz güveni olmayan beceriksiz pek bir şeyden anlamayan biriyimdir. Ne gariptir ki arkadaşlarim bana senin gibi olabilmek isterim derler.
Ben kendi kendime büyüdüm kitaplar okudum kendi psikolojimi kendim düzelttim. Onlarsa arada gelip konus der ve giderlerdi onlar her geldiğinde ördüğüm duvar kalınlaşirdı.
9yıllık bir arkadaşim var. O bizim karşi komsumuz gençliğimi o kurtardı diyebilirim o görmüştür benim en sinirli halimi en kızgın en mutlu her halimi yani ailemin görmediği her halimi. Anlattiğim gibi kötü bir çocukluk kötü bi gençlik yılları tutundugum tek dal o dostum.
11. Sınıfta 16yaşimda bir çocukla taniştim internet üzerinden. Bağlandım ona beni dinleyen anlayan biri var merak eden kpnusabildiğim biri. Maalesef herşey öyle gitmedi. O 23 yaşındaydı ve sonradan anladım aslında tam olarak kişiliğine bir şey diyemem ama biz olamayız maalesef ki geç farkettim. Hayatım mahvolduktan sonra.
Konustuktan 4 ay sonra o annem yerine koyduğum ablam öğrendi oturdu konustu yapma ayrıl dedi. Tamam dedim. Söz verdim konuşmayacağım için. bi iki hafta ilgilendi sonra eski haline döndü. Bende tekrar konusmaya başladım 8. Ayımızda bir daha öğrendi bu sefer hayatım kaydı. Evet haklılar güvenlerini sarstım aslında bunu yapmamın gine temeli onlar ama olsun. Haksızdım. 3 ay cehennem azabı yaşadım evde tek kelime etmeden gülmeden sadece acı çekerek yaşadım. Orda çok uğraştılar çünkü farkettiler sonunda bir şeyin oldugunu ben geri çektim kendimi. Sonraki sene 12. Sınıfta tek hedefim tek hayalim kurtulacağım burdan tabii ki olmadı ya istanbul ya da 2. Ablanın yanı aydına.
Bütün yıl hem onu hem aile baskısıyla yaşadım yine sustum. Kazandım ama istediğim yerlere gidemedim. Sadce İstanbul dan kurtulmak için o kadından uzaklaşmak için aydında Üniversiteye gittim. Burda o hiç anlaşamadığım 3.Ablamla bir evde yaşiyorm. Bu bu arada o anne dediğim ablam bana ben senden vaz geçtim dedi. Yani bıraktı tek hata da beni terk etti. Ben o hatamdan pişmanım onu unutmaya çaliştikça bana onu söylüyorlar.
Ben şimdi aydında 3. Ablamla burdayım burada kafayı yiyebilirim çünkü sadece zorunluluktan yaşiyorum kalabileceğim tek şehir burası oldugu için burasıda cehennem azabı gibi o ne dese ne söylese yapıyorum. Gine mutlu değil ve gine beni o hatayla yargılıyor ben artık yoruldum. Soracaksınız neden konuşmuyorsun. Bu dinlemiyorlar anlamıyorlar. İnanmıyorlar sadce onlar haklılar çünkü ben her şeyi zevkten içimde yaşadığımı sanıyorlar. Ben onlarla konuşamıyorum. Ama böyle de gitmiyor kafayı yiyeceğim. Ben napacam???
Ben 8 yaşından sonra herkes bir köşeye dağıldı babam hem evle hem karısıyla uğraşmaktan ilgilnemedi ki asla babama bunun için kızmam ablam Üniversitesiteye gitti diğeri evlendi ve 3. Ablam o sırada 12 yaşindayim bi çocuktu ben büyüdüm kavgalar gürültüler huzursuzluk içinde destek olmadan..
Ben kendi kendime büyüdüm zaten kimseden bir şey beklemedim bekleyemezdim de ben sessiz bir çocuk oldum. Hep düşünürdüm sus yeterince dertleri var sus onlarda acı çekiyor diye susarak büyüdüm ben 5 yıl boyunca o evde susarak yaşadım. Ablamlara gelince en büyüğü kendi eviyle ilgilenmekten bizi unuttu 2. İse çok asi biri sürekli sert bir tavır ve koşturmalı hayatında özgürce yaşadı 3. İse hep herşey den mutsuz uyumsuz olarak yaşadı ben hep umutla yaşadım o evde tek gülen bendim çocukluk masumiyetimi kaybetmemek için çabaladım hep.
Zenginliğin içinde fakirlik çekerek geçti diyelim hayatım. Çok şükür durumumuz iyi fakat ben babamdan para istemeye çekinirim. Alış veriş yapmaktan nefret ettiğim için sadece anlamların aldıklarıyla mutlu olmaya çalışırdım ki tarzlarımız hiç uyuşmaz.
İlk okul yıllarım böyle geçti. Ben asla kardeşlerimle sorun paylaşmadım onlar üzülür diye düşünürdüm. Bunun farkındalardı. Konusmadığımın ama pek umursamazlar ya da kendince arada bir azarlar gibi sorgulayıp umursadıklarını sanarlardı. Benim bir rol modele ihtiyacım vardı. Çünkü hala 8 yaşında sıkışmış kalmış ağır şeyler yaşamış bir 6 yıl sonunda benim örnek alacağım bir anneye ihtiyacım vardı. Zaten ilki kopmuştu. 2. Ablam karakterlerimiz hiç uyuşmasa da arada bir ilgilenmesi ya da tek rol model alabileceğim insan o oldugu için onu aldım.
Ona benzemeye çaliştim hatta ona bunu söyledim. Ben seni annem gibi görüyorum diye. Lise 3e kadar kendimi böyle kandırdım . Lise yıllarım da herkes benden iyice koptu. Tamam yanımda olmadılar hiç ama bu kadar da uzaklaşmamişlardı. Kendimi internete verdim. Bu arada ben ailemin gözünde saf salak öz güveni olmayan beceriksiz pek bir şeyden anlamayan biriyimdir. Ne gariptir ki arkadaşlarim bana senin gibi olabilmek isterim derler.
Ben kendi kendime büyüdüm kitaplar okudum kendi psikolojimi kendim düzelttim. Onlarsa arada gelip konus der ve giderlerdi onlar her geldiğinde ördüğüm duvar kalınlaşirdı.
9yıllık bir arkadaşim var. O bizim karşi komsumuz gençliğimi o kurtardı diyebilirim o görmüştür benim en sinirli halimi en kızgın en mutlu her halimi yani ailemin görmediği her halimi. Anlattiğim gibi kötü bir çocukluk kötü bi gençlik yılları tutundugum tek dal o dostum.
11. Sınıfta 16yaşimda bir çocukla taniştim internet üzerinden. Bağlandım ona beni dinleyen anlayan biri var merak eden kpnusabildiğim biri. Maalesef herşey öyle gitmedi. O 23 yaşındaydı ve sonradan anladım aslında tam olarak kişiliğine bir şey diyemem ama biz olamayız maalesef ki geç farkettim. Hayatım mahvolduktan sonra.
Konustuktan 4 ay sonra o annem yerine koyduğum ablam öğrendi oturdu konustu yapma ayrıl dedi. Tamam dedim. Söz verdim konuşmayacağım için. bi iki hafta ilgilendi sonra eski haline döndü. Bende tekrar konusmaya başladım 8. Ayımızda bir daha öğrendi bu sefer hayatım kaydı. Evet haklılar güvenlerini sarstım aslında bunu yapmamın gine temeli onlar ama olsun. Haksızdım. 3 ay cehennem azabı yaşadım evde tek kelime etmeden gülmeden sadece acı çekerek yaşadım. Orda çok uğraştılar çünkü farkettiler sonunda bir şeyin oldugunu ben geri çektim kendimi. Sonraki sene 12. Sınıfta tek hedefim tek hayalim kurtulacağım burdan tabii ki olmadı ya istanbul ya da 2. Ablanın yanı aydına.
Bütün yıl hem onu hem aile baskısıyla yaşadım yine sustum. Kazandım ama istediğim yerlere gidemedim. Sadce İstanbul dan kurtulmak için o kadından uzaklaşmak için aydında Üniversiteye gittim. Burda o hiç anlaşamadığım 3.Ablamla bir evde yaşiyorm. Bu bu arada o anne dediğim ablam bana ben senden vaz geçtim dedi. Yani bıraktı tek hata da beni terk etti. Ben o hatamdan pişmanım onu unutmaya çaliştikça bana onu söylüyorlar.
Ben şimdi aydında 3. Ablamla burdayım burada kafayı yiyebilirim çünkü sadece zorunluluktan yaşiyorum kalabileceğim tek şehir burası oldugu için burasıda cehennem azabı gibi o ne dese ne söylese yapıyorum. Gine mutlu değil ve gine beni o hatayla yargılıyor ben artık yoruldum. Soracaksınız neden konuşmuyorsun. Bu dinlemiyorlar anlamıyorlar. İnanmıyorlar sadce onlar haklılar çünkü ben her şeyi zevkten içimde yaşadığımı sanıyorlar. Ben onlarla konuşamıyorum. Ama böyle de gitmiyor kafayı yiyeceğim. Ben napacam???
