Iyi aksamlar arkadaslar.
Bunca yil okudum, calistim, didindim. Sonunda hayalini kurdugum emeklerimin karsiligini alma vakti geldi.
Okul aslinda 3 yil önce bitti, endüstri mühendisiyim. Simdiye dek yl yapiyim, tecrube kazaniyim diye ögrenci kimliginde part time calistim. Sansim hep yaver gitti, almanyanin teknoloji devlerinden birinde 2 yil calistim. Simdi ise adam akilli ilk full time isime baslamak üzereyim.
Gel gelelim ki; cok korkuyorum. Yanlis yapmak, acemilikden gelen bir korku degil bu. Ben ne okulda ne is yerinde insanlarla icli disli olamadim, olamiyorum. Burada da dislanmaktan cok korkuyorum. Insanlarin yuzundeki hayal kirikligi, tuhaf bakislar beni cok üzüyor. Aslinda kafamin uyustugu insanlarla sohbet ederim ama kendimi kabullendirmek adina yabanci bir ortamda cok kasiliyorum. Is anlaminda performansim hep akranlarimdan öndeydi. Bundan önceki isimde neredeyse is teklifi edeceklerdi ancak bu cekingenligim, kasintim masaya da geliyordu tabii ki. 2 yil boyunca Arkadaslarimla yemege bile gitmedim, konusacak bir sey bulamama korkusundan.
Simdi önümdeki 6 ay deneme süreci. Bu süre zarfinda arkadaslarimla uyumuma bakacaklar ve ben simdiden görebiliyorum. Kendimi ayrik otu gibi hissediyorum. Hep yabanci, hep dislanan.
Anne babamla ya da arkadaslarimla paylasamadigim bu sorunumu size acmak istedim. Bir kac olumlu cümleye, duaya ya da pzitif enerjinize talibim.
muhabbetim sevilir allahtan da bu yaşıma kadar dayak yemeden geldim
