Ben Anadolu’nun Güneydoğu’su;
Ben soğuk yellerin, estiği yerim…
Dert derseniz bende kucak dolusu;
Ben (halkın beyler)e küstüğü yerim…
İhmalkâr paşalar, beyler yüzünden;
Plânsız seneler, aylar yüzünden;
Evet, ben okulsuz köyler yüzünden;
Türkçe lisanın sustuğu yerim…
İşte ben, okul ne bilmeyen gencin;
Millî şuur ile dolmayan gencin;
Kaleş kadar boyu olmayan gencin;
Omuzuna kaleş, astığı yerim…
Bu ihmâl nelere patladı bak bak,
Bir yandan Suriye, bir yandan Irak;
Bir yandan da İran, sardı kıskıvrak;
Ben bunların zehir, kustuğu yerim…
Zahiri nifak bu, yarası derin;
Bu zehir katili; sivili, erin;
Her gece memleket, hainlerinin;
Bombalı, tüfekli; bastığı yerim…
Oniki Eylül de, geçti nafile;
O ancak Yozgat’ı, doladı dile;
Yani, ben Oniki Eylül’ün bile;
Gözünün yıldığı, pustuğu yerim…
OZAN ÂRİF aşiretten obadan;
Gelin sorun, ihtiyardan, bebeden;
İnsanların artık, “Devlet Baba”dan;
Yavaş yavaş umut, kestiği yerim.
Bir yanda siviller bir yanda şehitler.Otuz yıl öncesine dönebilsek keşke 
