Merhabalar bayanlar;
Canım cok sıkkın ve düşündüm düşündüm kendim altından kalkamayınca buraya yazmaya karar verdim belki vereceginiz destek beni biraz ferahlatır.
Eşimin işi dolayısıyla yurtdışına geldik ve bende ücretsiz izin alıp onunla birlikte geldim. Yurtdışına dediğimde lütfen bunu Amerika, Fransa, İngiltere gibi algılamayın, bir Ortadogu ülkesindeyiz. Türkiyedeki evimizi kapattık dogal olarak.
Burada eşyalı bir ev tuttuk. Evimiz evet çok kötü degil, ama kendi evimizde degil. Oturdugumuz koltuk, yattıgımız yatak hatta yemek yediğimiz tabaklar bile bize ait degil. Evde temizlik bile yapamıyorum çünkü içimden gelmiyor. Koltukların her tarafını silsem yıkasam ki(bunları tabiiki yaptık) yinede fikir olarak o koltukta kimler oturdu, neler oldu düşüncesi kafamdan çıkmıyor ve ne kadar temizlenirse temizlensin bu ev benim için her daim "pis". Türkiyede her Allahın günü duş yapan ben buraya geldim geleli haftada 1 duşa zor giriyorum çünkü akan suyun bile temiz olmadığına inanıyorum. Bu ülkeyi sevemedim, bizim ülkemiz gibi degil, sokaga cıkamıyorsunuz çünkü sokaklarda yürüyen bir Allahın kulu yok, dahası kaldırım bile yok. Herkes arabalarda. Eşim arabayı bana bırakmayı öneriyor hergün, ama gidip oturabilecek, bir cay içilebilecek 1 tek yer yok. Tek bir arkadasım yok. Hergünüm sabah uyanıp tv'nin karsısına geçip interneti açmak ve akşama kadar öylesine zaman öldürmekle geçiyor. İlk zamanlar kitap okuyordum ama getirdiğim bütün kitapları filmleri hepsini bitirdim.
Bu arada birde hamile kaldım, cok ama cok mutluyum. İstediğimiz beklediğimiz bir bebek bu. Ama bebeğim için alısveriş yapamıyorum, hayal kuramıyorum. Bebeğimin bir yatagı, bir odası, dogrudüzgün bir oyuncagı bile olmayacagını düşündükçe dahada geriliyorum. Doğrudüzgün beslenemiyorum çünkü burada hiçbirseyin tazesini yada güzelini bulamıyorum.
Hergünüm ağlayarak geçiyor ama bunu eşime minimum şekilde yansıtmaya çalışıyorum çünkü biliyorum onun elinden gelen birseyde yok. Köreliyorum, yıpranıyorum ve her geçen gün kendimden birseyleri yitirdiğime inanıyorum. Lütfen bana akıl verin belki sizlerden gelen fikirler benim için hayatı biraz olsun kolaylaştırır.
Canım cok sıkkın ve düşündüm düşündüm kendim altından kalkamayınca buraya yazmaya karar verdim belki vereceginiz destek beni biraz ferahlatır.
Eşimin işi dolayısıyla yurtdışına geldik ve bende ücretsiz izin alıp onunla birlikte geldim. Yurtdışına dediğimde lütfen bunu Amerika, Fransa, İngiltere gibi algılamayın, bir Ortadogu ülkesindeyiz. Türkiyedeki evimizi kapattık dogal olarak.
Burada eşyalı bir ev tuttuk. Evimiz evet çok kötü degil, ama kendi evimizde degil. Oturdugumuz koltuk, yattıgımız yatak hatta yemek yediğimiz tabaklar bile bize ait degil. Evde temizlik bile yapamıyorum çünkü içimden gelmiyor. Koltukların her tarafını silsem yıkasam ki(bunları tabiiki yaptık) yinede fikir olarak o koltukta kimler oturdu, neler oldu düşüncesi kafamdan çıkmıyor ve ne kadar temizlenirse temizlensin bu ev benim için her daim "pis". Türkiyede her Allahın günü duş yapan ben buraya geldim geleli haftada 1 duşa zor giriyorum çünkü akan suyun bile temiz olmadığına inanıyorum. Bu ülkeyi sevemedim, bizim ülkemiz gibi degil, sokaga cıkamıyorsunuz çünkü sokaklarda yürüyen bir Allahın kulu yok, dahası kaldırım bile yok. Herkes arabalarda. Eşim arabayı bana bırakmayı öneriyor hergün, ama gidip oturabilecek, bir cay içilebilecek 1 tek yer yok. Tek bir arkadasım yok. Hergünüm sabah uyanıp tv'nin karsısına geçip interneti açmak ve akşama kadar öylesine zaman öldürmekle geçiyor. İlk zamanlar kitap okuyordum ama getirdiğim bütün kitapları filmleri hepsini bitirdim.
Bu arada birde hamile kaldım, cok ama cok mutluyum. İstediğimiz beklediğimiz bir bebek bu. Ama bebeğim için alısveriş yapamıyorum, hayal kuramıyorum. Bebeğimin bir yatagı, bir odası, dogrudüzgün bir oyuncagı bile olmayacagını düşündükçe dahada geriliyorum. Doğrudüzgün beslenemiyorum çünkü burada hiçbirseyin tazesini yada güzelini bulamıyorum.
Hergünüm ağlayarak geçiyor ama bunu eşime minimum şekilde yansıtmaya çalışıyorum çünkü biliyorum onun elinden gelen birseyde yok. Köreliyorum, yıpranıyorum ve her geçen gün kendimden birseyleri yitirdiğime inanıyorum. Lütfen bana akıl verin belki sizlerden gelen fikirler benim için hayatı biraz olsun kolaylaştırır.
