Ah canım gözyaşları içinde okudum cok zor cok hiçbir teselli cümlesi yok sözlerin kelimelerin bittiği yer ben gidemiyorum gitsemde onun orda olmasını kabullenemiyorum belkide annemin üzerine gömüldüğü için gittiğimde burda benım kızım mı yatıyor her mezarlığa gidişimde küçük meZarlara bakar dua eder onlara üzülürdüm gün gelip benimde bunu yaşayacağım aklıma gelmezdi zaman azalıyor Allah kısmet ederse kucağıma almama sayılı günler kaldı ama sanki kızıma haksızlık ediyorum gibi geliyor onu alınan herşeyi simdi baska bir heyecan için tekrar hazırlamak vicdan azabı gibi içimi yakıyor Kızımı kaybettikten sonra yapılan genetik testlerde pıhtılaşma yok ama iğne kullanabilirsin demişlerdi bu hamileliğimde de aynı doktoruma gitmiştim beni iyi anlar korkularımı bilir doktor ihmali yok demiştim aradan geçen onca zaman sonra korkularımdan dolayı ultrason ölçümleri aynıydı hemen hemen ikisininde hep acaba diyorum dediğimde gelişim geriliği vardı dedi şoka girdim 1 hafta basından beri geç döllenme vardı ama son geldiğinde iki haftaya cıkmıstı dedi bunu niye benle paylasmadı herşey yolunda dedi benimde ilk hamileliğim cok hareketli değildi bende az hareket ediyordu ama sorun olabilceği aklıma gelmedi ben deseydim az hareket ediyor oda geride deseydi bişeyler olabilirdi belki herşey kader biliyorum sadece bunlar birer vesile sebep ama ogünden beri doktoruma güvenim gitti iyi desede korkuyorum cok az kaldı doğuma baska doktora geçmekte sil baştan yaşamak gibi kalbim beynim uyuşmuş gibiEn son 3 hafta önce gitmiştim kuzumun mezarına. Pazar günü anneler günüydü, ben de geçen yıl da yaptığım gibi meleğimin yanına gittim. Üstündeki çimleri kocaman olmuş, saçlarını okşar gibi okşadım, öptüm çimleri. Başımı mezar taşına yasladım sanki göğsüne yaslar gibi. Bir gül fidanı dikmiştim, kocaman oldu şimdi, bir sürü gül vermiş. Yalnız dikmememe rağmen papatya çıkmış oğlumun mezarında hem de kocaman, bir sürü.3 hafta önce hiç biri yoktu. Eşime dedim yalnız kalmak istiyorum. Uzun uzun dertleştim kuzumla, sevdim okşadım doyasıya... Sonra gittim arabaya oturdum. Eşim gitti oğlumun mezarına, dedim yalnız kalmak istiyor herhalde benim gibi. Arabaya bindi, dedi ki "Bak oğlun sen geleceksin diye hazırlanmış, çiçek açmış annesine verebilmek için. Bunlar oğlundan sana" 2 tane papatya koparmış, verdi, bana. Yol boyunca ağladım. Evet dedim, oğlum geleceğimi biliyor, hazırlık yapmış, çiçek açmış
Geçmiyor, acı geçmiyor. Evet bir oğlum var çok şükür ama her evladın yeri ayrıymış... İçim yanıyor hala cayır cayır![]()