Sevilmiyorum hissiyatı

Herkese selam,

Bugünlerde çok dertliyim biraz paylaşmak istedim. Ben yurt dışına geldim 10-11 ay oldu en büyük hayalimdi isteğimdi, yurt dışına taşınmak orada çalışmak okumak. Hayalim gerçek olduğu için mutluyum şükür de, çok yalnızım kızlar. Aşırı yani öyle böyle değil…
Sosyalleş ortamlara katıl diyeceksiniz biliyorum. Yapıyorum da, ama insanlarla enerjiyi çok tutturamıyorum. Nasılsın napıyosun, genel çerçeveden öteye gitmiyor muhabbetler. Arkadaşlıkların hiçbir derinliği yok hepsi yüzeysel havadan. Herkes daha bireysel daha kendine dönük. Tabi çok güzel bir şey bu ama bazen görüyorum ki bu bireyselcilik bencilliğe kayıyor. Türkiyedeki arkadaşlarımı çok özledim, dışarı çıkıp bi kahve içmeyi konuşup dertleşmeyi şöyle ağız dolusu doya doya gülmeyi. Ev arkadaşlarımla da aram pek iyi değil daha önce konu açmıştım ay çok yalnızım ya.
Arkadaşlarımı arıyorum, onlara da dert anlatmak istemiyorum hepsinin kendi dertleri uğraşları var elbette konuşuyoruz ama yüzyüze gibi olmuyor ki, bi doya doya sarılıp konuşmak gibi olmuyor…
Buraya gelmeden önce ingilizcemi geliştirmek için demiştim ki, türklerle takılmayacağım hiç falan. Ama bir türk gördüm mü gidip yapışıyorum yabancılarda bu samimiyeti içtenliği bulamıyorum. Bir gün bir etkinliğe gitmiştik ev arkadaşlarımla öyle beni tek başıma bıraktılar orada, ben de türk 2 kızla tanıştım. Artık gecenin sonuna doğru bana eve nasıl döneceğimi falan sordular ay dedim ev arkadaşlarımın öyle umrunda değil ki başına ne iş gelirse gelsin nolursa olsun, bu samimiyeti özlemişim dedim içimden.
Bi kere hastalandım da mutfakta yemek yapıyorum iki büklüm kusuyorum söylemesi ayıp bi taraftan koşa koşa gelip gidiyorum iyi misin demiyorlar ya… sürekli kendi dertleri problemleri vs…
Ortam da edinemedim dediğim gibi…
Aşk desem zaten yaprak kımıldamıyor… Tanıştığım insanların beklentileri farklı frekansımız tutmuyor. Hiçbir şey yok yani elde…
Sürekli bu aralar hiç sevilmiyorum hissinden depresyona girdim. Yataktan dışarı çıkasım gelmiyor durup durup ağlıyorum…
İçimi dökmek istedim size öylesine.

Kalici mi tasindiniz, yoksa geri donecek misiniz?

Hangi ulkedesiniz bilmiyorum ama yardim isterseniz yardim ederler aslinda diye dusunuyorum bu yardimci olmamanin bireyselcilikle alakasi yok, siz yardim istediginiz halde etmiyorlarsa o onlara özel bir huy olabilir.
Bana tanimadigim insanlar bile oldukca yardimci oluyorlardi yardim istediğimde, ben de aynı şekilde istenirse yapabilecegim bir şey varsa yardim ederim.

Ama durduk yere sizin dusunmeniz gereken (eve nasil gideceginiz gibi şeyleri) sizin yerinize niye dusunsun insanlar.

Bende de tam tersi durumda dolayi arkadaşsiz kalmiştim bir ara Turkiyede arkadaşlik derine inmeyince yurumuyor illa sır vereceksin, dert anlatacaksin, birilerini anlatacaksin, hep arayacaksin istiyorlar. Bende de onlar yok Yapacak bir şey yok.

Ne var şu yurtdışında da "en büyük hayalimdi gerçek oldu" diyorsunuz anlamıyorum. Alın size yurtdışı işte. İnsanoğlu böyle maalesef, elindekinin daha iyisini ister, daha iyisini bulduğunu sandığında da "ben bunu beğenmedim, daha da iyisi yok mu" der. Böyle birilerine sürekli muhtaçlık duyup da "ay ben çok yalnızım napıcam" diyen insanlara gıcık olduğum kadar hiçbir şeye gıcık olmuyorum.

Yurtdışına hoşgeldiniz diyorum.

İş bul konu sahibesi kendini beğendir, sonra patrondan uzaktan çalışmaya izin kopar bavulunu al kaptır Türkiyeye. Bu kadar diyorum başka önerim yok.

Merhaba ben de yurtdışında yaşıyorum doktora yapıyorum. Sizi çooooook iyi anlıyorum. Aynı şehirdeysek bir kahve içelim :) özelden de yazabilirsiniz. Bunun en iyi yolu kendimizi daha sosyal olmaya zorlamak ve bence biraz zaman vermek diye düşünüyorum. Ben bu hafta ofise kurabiye yapıp goturecegim mesela gidip herkesle tek tek tanışmayı düşünüyorum. Türklerle ilgili de biraz zaman lazım bir de cekinmeyin ben artık tanıştığım türkleri hep kahve içmeye davet ediyorum yani bir şekilde bi şeyler akacak gelişecek insallah

ucgunlukdunya .!.:

Ne var şu yurtdışında da "en büyük hayalimdi gerçek oldu" diyorsunuz anlamıyorum. Alın size yurtdışı işte. İnsanoğlu böyle maalesef, elindekinin daha iyisini ister, daha iyisini bulduğunu sandığında da "ben bunu beğenmedim, daha da iyisi yok mu" der. Böyle birilerine sürekli muhtaçlık duyup da "ay ben çok yalnızım napıcam" diyen insanlara gıcık olduğum kadar hiçbir şeye gıcık olmuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ben de sizin hayatta hicbir hevesiniz , isteginiz yok mu diye merak ediyorum. Cevaplarinizin cogu sadece olene kadar gun dolduruyormussunuz, bombos bir hayatiniz, hicbir isteginiz yokmus ve olanlar da sacmaliyor/hata yapiyormus gibi. Bu kadar her seyden vazgecis hic saglikli durmuyor. Esiniz sevgiliniz cocugunuz evciliniz falan da mi yok sizi durtup kendinize getirecek?

ucgunlukdunya .!.:

Ne var şu yurtdışında da "en büyük hayalimdi gerçek oldu" diyorsunuz anlamıyorum. Alın size yurtdışı işte. İnsanoğlu böyle maalesef, elindekinin daha iyisini ister, daha iyisini bulduğunu sandığında da "ben bunu beğenmedim, daha da iyisi yok mu" der. Böyle birilerine sürekli muhtaçlık duyup da "ay ben çok yalnızım napıcam" diyen insanlara gıcık olduğum kadar hiçbir şeye gıcık olmuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ya kardeşim konu bu mu alla alla herkesin hayali kendine size ne benim hayalimden.. ben derdimi anlatıyorum. Siz lütfen cevap vermeyin bana. Teşekkürler

Margaret Hamilton .!.:

Kalici mi tasindiniz, yoksa geri donecek misiniz?

Genişletmek için tıkla...

Döneceğim bu gidişle

pandaseverkiz .!.:

Merhaba ben de yurtdışında yaşıyorum doktora yapıyorum. Sizi çooooook iyi anlıyorum. Aynı şehirdeysek bir kahve içelim :) özelden de yazabilirsiniz. Bunun en iyi yolu kendimizi daha sosyal olmaya zorlamak ve bence biraz zaman vermek diye düşünüyorum. Ben bu hafta ofise kurabiye yapıp goturecegim mesela gidip herkesle tek tek tanışmayı düşünüyorum. Türklerle ilgili de biraz zaman lazım bir de cekinmeyin ben artık tanıştığım türkleri hep kahve içmeye davet ediyorum yani bir şekilde bi şeyler akacak gelişecek insallah

Genişletmek için tıkla...

Facebook'tan yasadiginiz sehrin expat gruplarina katilabilirsiniz. Artik covid kisitlamalari da yok toplu etkinlikler yapiliyordur. Ben buraya tasindiktan 6 ay sonra arkadasimin zoruyla oyle bir etkinlige gittim, esimle tanistim, tanistiktan 6 ay sonra evlendik mesela

Justalittlebityourheart .!.:

Herkese selam,

Bugünlerde çok dertliyim biraz paylaşmak istedim. Ben yurt dışına geldim 10-11 ay oldu en büyük hayalimdi isteğimdi, yurt dışına taşınmak orada çalışmak okumak. Hayalim gerçek olduğu için mutluyum şükür de, çok yalnızım kızlar. Aşırı yani öyle böyle değil…
Sosyalleş ortamlara katıl diyeceksiniz biliyorum. Yapıyorum da, ama insanlarla enerjiyi çok tutturamıyorum. Nasılsın napıyosun, genel çerçeveden öteye gitmiyor muhabbetler. Arkadaşlıkların hiçbir derinliği yok hepsi yüzeysel havadan. Herkes daha bireysel daha kendine dönük. Tabi çok güzel bir şey bu ama bazen görüyorum ki bu bireyselcilik bencilliğe kayıyor. Türkiyedeki arkadaşlarımı çok özledim, dışarı çıkıp bi kahve içmeyi konuşup dertleşmeyi şöyle ağız dolusu doya doya gülmeyi. Ev arkadaşlarımla da aram pek iyi değil daha önce konu açmıştım ay çok yalnızım ya.
Arkadaşlarımı arıyorum, onlara da dert anlatmak istemiyorum hepsinin kendi dertleri uğraşları var elbette konuşuyoruz ama yüzyüze gibi olmuyor ki, bi doya doya sarılıp konuşmak gibi olmuyor…
Buraya gelmeden önce ingilizcemi geliştirmek için demiştim ki, türklerle takılmayacağım hiç falan. Ama bir türk gördüm mü gidip yapışıyorum yabancılarda bu samimiyeti içtenliği bulamıyorum. Bir gün bir etkinliğe gitmiştik ev arkadaşlarımla öyle beni tek başıma bıraktılar orada, ben de türk 2 kızla tanıştım. Artık gecenin sonuna doğru bana eve nasıl döneceğimi falan sordular ay dedim ev arkadaşlarımın öyle umrunda değil ki başına ne iş gelirse gelsin nolursa olsun, bu samimiyeti özlemişim dedim içimden.
Bi kere hastalandım da mutfakta yemek yapıyorum iki büklüm kusuyorum söylemesi ayıp bi taraftan koşa koşa gelip gidiyorum iyi misin demiyorlar ya… sürekli kendi dertleri problemleri vs…
Ortam da edinemedim dediğim gibi…
Aşk desem zaten yaprak kımıldamıyor… Tanıştığım insanların beklentileri farklı frekansımız tutmuyor. Hiçbir şey yok yani elde…
Sürekli bu aralar hiç sevilmiyorum hissinden depresyona girdim. Yataktan dışarı çıkasım gelmiyor durup durup ağlıyorum…
İçimi dökmek istedim size öylesine.

Genişletmek için tıkla...

Yani evet yurtdışında yaşamanın en kötü yanı bu belki de. Türklerden çevre edinmeye çalışın orada.

ucgunlukdunya .!.:

Böyle birilerine sürekli muhtaçlık duyup da "ay ben çok yalnızım napıcam" diyen insanlara gıcık olduğum kadar hiçbir şeye gıcık olmuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Burda okuduğum en malllllllllca yorumlardan biri. İnsan sosyal bir yaratık, hepimizin sosyalleşmeye, arkadaşlığa, muhabbete ihtiyacı var. Siz ıssız adada kimseye 'muhtaç' olmadan mı yaşıyorsunuz?

ucgunlukdunya .!.:

Ne var şu yurtdışında da "en büyük hayalimdi gerçek oldu" diyorsunuz anlamıyorum. Alın size yurtdışı işte. İnsanoğlu böyle maalesef, elindekinin daha iyisini ister, daha iyisini bulduğunu sandığında da "ben bunu beğenmedim, daha da iyisi yok mu" der. Böyle birilerine sürekli muhtaçlık duyup da "ay ben çok yalnızım napıcam" diyen insanlara gıcık olduğum kadar hiçbir şeye gıcık olmuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Yeni bir dil öğrenmek, yeni insanlar ve kulturler tanımak zor olduğu kadar çok güzel ve gelistiricidir. Size de tavsiye ederim. Elbette döneceğimiz yer vatanımız olmalı ama insan hayatının bir döneminde bambaska kültür ve dillerle muhatap olmalı. Hayat boyu aynı bahçede aynı manzaraya bakarak gelişme olmaz. Yoksa işte sizin gibi hayallerinin peşinden koşanlara agresif tepkiler verilir ki bu dışardan çok üzücü görünüyor inanın.

Hangi ülkedesiniz aklıma direkt Almanya geldi nedense

CiRiLLA .!.:

Hangi ulkedesiniz bilmiyorum ama yardim isterseniz yardim ederler aslinda diye dusunuyorum bu yardimci olmamanin bireyselcilikle alakasi yok, siz yardim istediginiz halde etmiyorlarsa o onlara özel bir huy olabilir.
Bana tanimadigim insanlar bile oldukca yardimci oluyorlardi yardim istediğimde, ben de aynı şekilde istenirse yapabilecegim bir şey varsa yardim ederim.

Ama durduk yere sizin dusunmeniz gereken (eve nasil gideceginiz gibi şeyleri) sizin yerinize niye dusunsun insanlar.

Bende de tam tersi durumda dolayi arkadaşsiz kalmiştim bir ara Turkiyede arkadaşlik derine inmeyince yurumuyor illa sır vereceksin, dert anlatacaksin, birilerini anlatacaksin, hep arayacaksin istiyorlar. Bende de onlar yok Yapacak bir şey yok.

Genişletmek için tıkla...

Bence siz benim ne demek istediğimi tam anlamadınız, nasıl gideceksin eve diye sordular kızlar beni yalnız gördüler çünkü ve eve gidiş yolumuzda çok fazla evsiz insan var ve bazen yol falan kesiyorlar bişeyler istiyorlar gece vakti özellikle çok tekin değil yani. Daha geçenlerde böyle talihsiz bir olay duyduk. Onlar da incelik edip sordular. Nasıl döneceksin? Tek misin yardım edelim sana diye. Ben ise ev arkadaşlarımla, beraber dönüp dönemeyeceğimizi bilemedim bana bir şey söylemediler. Bunu anlatmaya çalıştım. İki saat önce tanıştığım insanlar bana böylesine ince yaklaştılar bunu özledim diye.. Hasta olduğum örneği de verdim o halde yardım istemem lazım değil ki yardıma ihtiyacım olduğu apaçık belli…

ElaineBenes .!.:

Hangi ülkedesiniz aklıma direkt Almanya geldi nedense

Genişletmek için tıkla...

Değil.

Justalittlebityourheart .!.:

Döneceğim bu gidişle

Genişletmek için tıkla...

Nerede yasiyorsunuz bilmiyorum ama ben asyadayim ve asyalilar genel olarak arkadas canlisi degiller. Ilk geldigimde asansore biniyorum merhaba diyorum sok olup bir irkiliyorlar. Sabahlari gunaydin nasilsin diyince kotu mu gorunuyorum da nasil oldugumu soruyorsun falan diyorlardi Ben onlar nasil davranirsa davransin hep kendim gibi oldum, yine her gun nasilsin dedim, Turkiye'ye gittigimde atistirmalik getirdim, yeni bir kahve aldigimda denesinler diye yapip koydum masalarina falan...Sonra yavas yavas farkli ortamlara girdikce bir sekilde ben onlarin kulturune, onlar da bana alisti sanirim. Su an en yakin gorustugum kisilerden 2si burali.

Diger konularinizdan anladigim bir rahatsizliginiz oldugunda direkt bunu dillendirmeyi seciyorsunuz ama belli ki su durumda ise yaramiyor. Belki uslubunuzdan, belki enerjinizden, belki her sey ustuste geldi ondan...Bir sure kendiniz olun ama daha yumusak olmaya ve aradaki buzlari eritmeye calisin derim. Iliskiler bir sekilde karsinizdakini taniyip idare edip, cok da umursamayarak yuruyor

Margaret Hamilton .!.:

Facebook'tan yasadiginiz sehrin expat gruplarina katilabilirsiniz. Artik covid kisitlamalari da yok toplu etkinlikler yapiliyordur. Ben buraya tasindiktan 6 ay sonra arkadasimin zoruyla oyle bir etkinlige gittim, esimle tanistim, tanistiktan 6 ay sonra evlendik mesela

Genişletmek için tıkla...

Ay nerede lütfen söyleyin hahaha şu sıralar öyle ümitsiz öyle umutsuzum ki havalarda kötüye gidiyor hiçbir şey yapmak istemiyorum ama evde de duramıyorum kaçıyorum boş boş oturuyorum dışarda. Dün psikologtan randevu almak için mail bile attım hatta.. durumumu iyi görmüyorum

Justalittlebityourheart .!.:

Herkese selam,

Bugünlerde çok dertliyim biraz paylaşmak istedim. Ben yurt dışına geldim 10-11 ay oldu en büyük hayalimdi isteğimdi, yurt dışına taşınmak orada çalışmak okumak. Hayalim gerçek olduğu için mutluyum şükür de, çok yalnızım kızlar. Aşırı yani öyle böyle değil…
Sosyalleş ortamlara katıl diyeceksiniz biliyorum. Yapıyorum da, ama insanlarla enerjiyi çok tutturamıyorum. Nasılsın napıyosun, genel çerçeveden öteye gitmiyor muhabbetler. Arkadaşlıkların hiçbir derinliği yok hepsi yüzeysel havadan. Herkes daha bireysel daha kendine dönük. Tabi çok güzel bir şey bu ama bazen görüyorum ki bu bireyselcilik bencilliğe kayıyor. Türkiyedeki arkadaşlarımı çok özledim, dışarı çıkıp bi kahve içmeyi konuşup dertleşmeyi şöyle ağız dolusu doya doya gülmeyi. Ev arkadaşlarımla da aram pek iyi değil daha önce konu açmıştım ay çok yalnızım ya.
Arkadaşlarımı arıyorum, onlara da dert anlatmak istemiyorum hepsinin kendi dertleri uğraşları var elbette konuşuyoruz ama yüzyüze gibi olmuyor ki, bi doya doya sarılıp konuşmak gibi olmuyor…
Buraya gelmeden önce ingilizcemi geliştirmek için demiştim ki, türklerle takılmayacağım hiç falan. Ama bir türk gördüm mü gidip yapışıyorum yabancılarda bu samimiyeti içtenliği bulamıyorum. Bir gün bir etkinliğe gitmiştik ev arkadaşlarımla öyle beni tek başıma bıraktılar orada, ben de türk 2 kızla tanıştım. Artık gecenin sonuna doğru bana eve nasıl döneceğimi falan sordular ay dedim ev arkadaşlarımın öyle umrunda değil ki başına ne iş gelirse gelsin nolursa olsun, bu samimiyeti özlemişim dedim içimden.
Bi kere hastalandım da mutfakta yemek yapıyorum iki büklüm kusuyorum söylemesi ayıp bi taraftan koşa koşa gelip gidiyorum iyi misin demiyorlar ya… sürekli kendi dertleri problemleri vs…
Ortam da edinemedim dediğim gibi…
Aşk desem zaten yaprak kımıldamıyor… Tanıştığım insanların beklentileri farklı frekansımız tutmuyor. Hiçbir şey yok yani elde…
Sürekli bu aralar hiç sevilmiyorum hissinden depresyona girdim. Yataktan dışarı çıkasım gelmiyor durup durup ağlıyorum…
İçimi dökmek istedim size öylesine.

Genişletmek için tıkla...

Malesef türkler kadar her toplum candan ciğerden değil çoğu ülkede öyle naparsın onlarda öyle yetişmiş ölsen umursamazlar çok gitmek istemişsin onlar gibi yasiycan orda burada ki gibi ortam beklemeniz tuaf

Justalittlebityourheart .!.:

Herkese selam,

Bugünlerde çok dertliyim biraz paylaşmak istedim. Ben yurt dışına geldim 10-11 ay oldu en büyük hayalimdi isteğimdi, yurt dışına taşınmak orada çalışmak okumak. Hayalim gerçek olduğu için mutluyum şükür de, çok yalnızım kızlar. Aşırı yani öyle böyle değil…
Sosyalleş ortamlara katıl diyeceksiniz biliyorum. Yapıyorum da, ama insanlarla enerjiyi çok tutturamıyorum. Nasılsın napıyosun, genel çerçeveden öteye gitmiyor muhabbetler. Arkadaşlıkların hiçbir derinliği yok hepsi yüzeysel havadan. Herkes daha bireysel daha kendine dönük. Tabi çok güzel bir şey bu ama bazen görüyorum ki bu bireyselcilik bencilliğe kayıyor. Türkiyedeki arkadaşlarımı çok özledim, dışarı çıkıp bi kahve içmeyi konuşup dertleşmeyi şöyle ağız dolusu doya doya gülmeyi. Ev arkadaşlarımla da aram pek iyi değil daha önce konu açmıştım ay çok yalnızım ya.
Arkadaşlarımı arıyorum, onlara da dert anlatmak istemiyorum hepsinin kendi dertleri uğraşları var elbette konuşuyoruz ama yüzyüze gibi olmuyor ki, bi doya doya sarılıp konuşmak gibi olmuyor…
Buraya gelmeden önce ingilizcemi geliştirmek için demiştim ki, türklerle takılmayacağım hiç falan. Ama bir türk gördüm mü gidip yapışıyorum yabancılarda bu samimiyeti içtenliği bulamıyorum. Bir gün bir etkinliğe gitmiştik ev arkadaşlarımla öyle beni tek başıma bıraktılar orada, ben de türk 2 kızla tanıştım. Artık gecenin sonuna doğru bana eve nasıl döneceğimi falan sordular ay dedim ev arkadaşlarımın öyle umrunda değil ki başına ne iş gelirse gelsin nolursa olsun, bu samimiyeti özlemişim dedim içimden.
Bi kere hastalandım da mutfakta yemek yapıyorum iki büklüm kusuyorum söylemesi ayıp bi taraftan koşa koşa gelip gidiyorum iyi misin demiyorlar ya… sürekli kendi dertleri problemleri vs…
Ortam da edinemedim dediğim gibi…
Aşk desem zaten yaprak kımıldamıyor… Tanıştığım insanların beklentileri farklı frekansımız tutmuyor. Hiçbir şey yok yani elde…
Sürekli bu aralar hiç sevilmiyorum hissinden depresyona girdim. Yataktan dışarı çıkasım gelmiyor durup durup ağlıyorum…
İçimi dökmek istedim size öylesine.

Genişletmek için tıkla...

Nasıl bir yol izleyeceginize dair birşey diyemem tabii ama su sekilde bir çevirirsem mevzuyu nasıl olurdu?
Türkiye de kalmıs olup hayaliniz gerceklesmemis olsaydı mesela? İsinizden memnun olmasaydınız.Arkadaslarimla bulusup konustugumuzda hepsi cok mutlu isinden memnun istedikleri hayati yasiyorken ben sevmedigim bir ortamda calısmak zorundayım, herkesin sevgilisi var benim tanistiklarimla fikir uyusmazligiimiz oldu yalniz hissediyorum..diye konu acar miydiniz?

Karalar baglamak yerine hayalime kavuştum simdi buralarda ortamimi nasıl saglamali nasıl keyfimi sürmeliyim kafasinda olunca belki bu frekansta enerji bulabilirsiniz bilemedim..