Merhaba değerli hanımlar, ben bir konuda çok karışığım, ilk kez böyle bir durumla karşı karşıyayım. Daha önce uzun süreli ve ciddi ilişkilerim oldu, genellikle de aileleri ile de ilişkilerim iyiydi, iki kez nişanlandım, ikisinde de kayınbabalarımı inanılmaz severdim ve onlar tarafından da çok sevilirdim. Şimdi ise 4 aydır biriyle beraberim ve 30 yaşında bu adam, evlenmeyi düşünüyoruz, lakin sevgilimin babası beni çok tedirgin ediyor, adamla daha tanışmadım ama adı geçince bile ruhum daralıyor geriliyorum. Genelde kayınvalideler sorun olur hatta kayınbabaları kafalarına takan hanımlara anlam veremezdim, çünkü dediğim gibi özellikle en sonki ilişkimde kayınbabamla (ki kendi babam gibi severdim) arkadaş gibiydik biz. O aileden bir onu özlüyorum, eksikliğini hissediyorum bile diyebilirim. Neyse elbette önemli olan hayat arkadaşımızla kafalarımızın uyuşmasıdır öyle değil mi ? Ama hayat arkadaşımızın psikolojisi ? Babasının ona verdikleri, ondan aldıkları ? Aslında hepimizi anne, babamız şekillendirmiyor mu ? Hepimiz çocukluğumuzda ne kadar sağlıklı bir ortamda büyüdüysek o kadar sağlıklı bir birey olmuyor muyuz ?
Buraya kadar pek anlatamadım derdimi farkındayım .. En başından başlamam gerekirse daha ilk buluşmamızda babası aradı sevgilimi, sevgilim yerinden kalktı, hazırolda durdu ve "tamam babacığım, peki babacığım, tamam babaciğim.." diyip telefonu kapattı. O an anladım babasının üzerindeki etkisini. Daha sonrasında bana çocukluğunu anlatti, babasından senelerce nasıl şiddet gördüğünü. Şiddet görme sebeplerini de anlatti, 6-7 yaşlarındayken evde top oynayip birşey kırması, kapıyı geç açmasi gibi sebeplerle çocukluğu boyunca fiziksel şiddet görmüş. Daha sonra sevgilim başka bir şehre üniversite okumaya gitmiş ve 7 sene boyunca dönmemiş bu arada ailesine de yalan söylemiş aslında üniversiteyle bi alakası kalmamiş orda sadece ailesinin gönderdiği parayla yaşamiş senelerce. Yani yalan söylemiş ailesine, daha derine inersek ailesi yalana sevk etmiş. Baba inanılmaz otoriter ve baskıcı. Annesine ve ablalarına da şiddet göstermiş, bununla da yetinmeyip annesini aldatmiş ve başka bir kadından çocuk yapmış. Onların ailevi sorunlarından sanane diyecek olursanız ki demeyin aile çok önemli. Bizi bi çok anlamda ailemiz "biz" yapıyor, onlar şekillendiriyor. Geçenlerde sohbet ediyorduk, babasına fiziksel anlamda ne kadar çok benzediğini söyledi, boyu posu yüzü tıpkı babası, "acaba kendisine bu kadar benzediğim için mi babam beni bu kadar çok üzdü" dedi, gözleri doldu .. Buluştuğumuz zamanlarda hep arar babası ve sesi gelir, sadece bağirarak hemen eve gel der, sevgilim de tamam babaciğim der kapatir. Hiçbir başarısı baba tarafından onaylanmadiği taktir görmediği gibi sürekli kalıba sokulmaya çalişilmiş biri sevgilim. Özgüveni çok az. İnsanlarla ilişkilerinde çok tutuk. Benden önceki sevgilileriyle çok sığ ilişkileri olmuş. En büyük sorunsa senelerce baskı ve şiddet gördüğü için yalan söylemeyi öğrenmiş. Deliler gibi istiyor evlenip baba olmayı, çocukluğundan beri süren bu yarayı baba olup kendi oğlunda kapatmak istiyor. Çok üzülüyorum onun için. Hiçbirimiz tamamen sağlıklı değiliz elbette ama çocukluğu bir nebze sağlıklı geçmiş olan insanlar daha bir sağlıklı oluyor. Ben hiç şiddet görmedim ailemden mesela. Hep onaylandım, hep değer gördüm, hep saygı duyuldu fikirlerime kararlarıma, bu anlamda çok şanslı hissediyorum kendimi. Sevgiliminse tam tersi. 30 yaşına gelmiş ama kişiliği oturmamiş. Babasına korkuyla karışık bir saygısı var , hissedebiliyorum o korkuyu. İtaat eder gibi davranıyor. Ama sevgiyle değil de korkuyla.. İyi biri, çok iyi hem de. Çok da iyi bir sevgili... İyi de bir eş olur ama işte... İnsan yanındaki erkeğin böyle yaralarını görünce üzülüyor, hiçbir şey de gelmiyor elinden. Nasıl bir yol izlemeliyim bilemiyorumi karşısına geçip "Canım sen çocukluğunda yaşadiğin acılar yüzünden silik bir karaktere sahipsin, içindeki onaylanma ve kabul görme ihtiyacın çok yaralar bizi bitirelim biz bu işi" diyemem değil mi ? Ama bu yaz ciddi bir adım atmak istiyor. Ben inanıyorum ki bu adam beni de beğenmeyecek ve onaylamayacak çünkü ona göre sevgilim ne yaparsa yapsın hatalı , eksik , kusurludur. Diyelim ki evlendik, kara bir gölge gibi kalacak babası üzerimizde sanki. Ben de tam tersi özgürce yetiştirildim. Attığım adıma saygı duyuldu bu evde. Kendi kararlarımı kendim aldım ve hep özdenetime sahiptim. Bana annem ya da babam bir kez olsun sesini bile yükseltmemiştir ve bunun kıymetini sevgilimi tanıyana kadar görememişim. Şimdi ise onlara ne kadar teşekkür etsem az diyorum. Meğer ne kadar önemliymiş bu.. Ne kadar etkiliyormuş bizi.. Bizi ne kadar da biz yapiyormuş.. Evet sorunun aslı bu işte... Çocukluğunda böyle yaralar almış, onaylanmamış biri, büyüdüğünde özdenetime özsaygıya özgüvene ne denli sahip olur ? Böyle biriyle hayatımı birleştirirsem .. ? Ne dersiniz hanımlar, bunlar aşılır şeyler mi sizce ? Sevgilisi ya da kendisi böyle travmalar yaşamiş bunu ilerleyen yıllarda telafi edebilmiş olanlar varsa dinlemek isterim.
Buraya kadar pek anlatamadım derdimi farkındayım .. En başından başlamam gerekirse daha ilk buluşmamızda babası aradı sevgilimi, sevgilim yerinden kalktı, hazırolda durdu ve "tamam babacığım, peki babacığım, tamam babaciğim.." diyip telefonu kapattı. O an anladım babasının üzerindeki etkisini. Daha sonrasında bana çocukluğunu anlatti, babasından senelerce nasıl şiddet gördüğünü. Şiddet görme sebeplerini de anlatti, 6-7 yaşlarındayken evde top oynayip birşey kırması, kapıyı geç açmasi gibi sebeplerle çocukluğu boyunca fiziksel şiddet görmüş. Daha sonra sevgilim başka bir şehre üniversite okumaya gitmiş ve 7 sene boyunca dönmemiş bu arada ailesine de yalan söylemiş aslında üniversiteyle bi alakası kalmamiş orda sadece ailesinin gönderdiği parayla yaşamiş senelerce. Yani yalan söylemiş ailesine, daha derine inersek ailesi yalana sevk etmiş. Baba inanılmaz otoriter ve baskıcı. Annesine ve ablalarına da şiddet göstermiş, bununla da yetinmeyip annesini aldatmiş ve başka bir kadından çocuk yapmış. Onların ailevi sorunlarından sanane diyecek olursanız ki demeyin aile çok önemli. Bizi bi çok anlamda ailemiz "biz" yapıyor, onlar şekillendiriyor. Geçenlerde sohbet ediyorduk, babasına fiziksel anlamda ne kadar çok benzediğini söyledi, boyu posu yüzü tıpkı babası, "acaba kendisine bu kadar benzediğim için mi babam beni bu kadar çok üzdü" dedi, gözleri doldu .. Buluştuğumuz zamanlarda hep arar babası ve sesi gelir, sadece bağirarak hemen eve gel der, sevgilim de tamam babaciğim der kapatir. Hiçbir başarısı baba tarafından onaylanmadiği taktir görmediği gibi sürekli kalıba sokulmaya çalişilmiş biri sevgilim. Özgüveni çok az. İnsanlarla ilişkilerinde çok tutuk. Benden önceki sevgilileriyle çok sığ ilişkileri olmuş. En büyük sorunsa senelerce baskı ve şiddet gördüğü için yalan söylemeyi öğrenmiş. Deliler gibi istiyor evlenip baba olmayı, çocukluğundan beri süren bu yarayı baba olup kendi oğlunda kapatmak istiyor. Çok üzülüyorum onun için. Hiçbirimiz tamamen sağlıklı değiliz elbette ama çocukluğu bir nebze sağlıklı geçmiş olan insanlar daha bir sağlıklı oluyor. Ben hiç şiddet görmedim ailemden mesela. Hep onaylandım, hep değer gördüm, hep saygı duyuldu fikirlerime kararlarıma, bu anlamda çok şanslı hissediyorum kendimi. Sevgiliminse tam tersi. 30 yaşına gelmiş ama kişiliği oturmamiş. Babasına korkuyla karışık bir saygısı var , hissedebiliyorum o korkuyu. İtaat eder gibi davranıyor. Ama sevgiyle değil de korkuyla.. İyi biri, çok iyi hem de. Çok da iyi bir sevgili... İyi de bir eş olur ama işte... İnsan yanındaki erkeğin böyle yaralarını görünce üzülüyor, hiçbir şey de gelmiyor elinden. Nasıl bir yol izlemeliyim bilemiyorumi karşısına geçip "Canım sen çocukluğunda yaşadiğin acılar yüzünden silik bir karaktere sahipsin, içindeki onaylanma ve kabul görme ihtiyacın çok yaralar bizi bitirelim biz bu işi" diyemem değil mi ? Ama bu yaz ciddi bir adım atmak istiyor. Ben inanıyorum ki bu adam beni de beğenmeyecek ve onaylamayacak çünkü ona göre sevgilim ne yaparsa yapsın hatalı , eksik , kusurludur. Diyelim ki evlendik, kara bir gölge gibi kalacak babası üzerimizde sanki. Ben de tam tersi özgürce yetiştirildim. Attığım adıma saygı duyuldu bu evde. Kendi kararlarımı kendim aldım ve hep özdenetime sahiptim. Bana annem ya da babam bir kez olsun sesini bile yükseltmemiştir ve bunun kıymetini sevgilimi tanıyana kadar görememişim. Şimdi ise onlara ne kadar teşekkür etsem az diyorum. Meğer ne kadar önemliymiş bu.. Ne kadar etkiliyormuş bizi.. Bizi ne kadar da biz yapiyormuş.. Evet sorunun aslı bu işte... Çocukluğunda böyle yaralar almış, onaylanmamış biri, büyüdüğünde özdenetime özsaygıya özgüvene ne denli sahip olur ? Böyle biriyle hayatımı birleştirirsem .. ? Ne dersiniz hanımlar, bunlar aşılır şeyler mi sizce ? Sevgilisi ya da kendisi böyle travmalar yaşamiş bunu ilerleyen yıllarda telafi edebilmiş olanlar varsa dinlemek isterim.
)
Ben de tam tersi bir ailede büyüdüğüm için çok yadırgıyorum. Sürekli gözlemlemeye çalişiyorum , sevgilimin yok denecek kadar az arkadaşı var, insanlarla iletişiminde çok tutuk ( bunu benimle rahatça paylaşabiliyor kendisi de farkında) , çook zeki ama bunu kolay kolay dışavuramıyor , beni kendisine çok yakın görüyor adeta bir dost gibi , ama ben onu ne zaman biriyle tanıştıracak olsam buz gibi oluyor o tanıdığım adam gidiyor. Kuzenimle ve ablamla tanıştırdım ağzını açmadı, donuklaşti mimikleri, oysa asla böyle bir insan değil, benle yalnızken yani tamamen kendiyken öyle tatlı öyle sıcak öyle hoşsohbet ki. İster istemez bu durumu ailesiyle ve çocukluğuyla ilişkilendiriyorum. Babası kız - erkek fark etmez evlerine arkadaşlarının girip çıkmasına müsade etmez. Dediğim gibi aşırı kuralcı , 'her şeyi ben bilirim' tutumunda olan bir adam. 
çekiyorum ben çekiyorum.... mıknatıs gibi çekiyorum.. hayırlısı bakalım..
