- 12 Nisan 2008
- 1.064
- 93
öncelikle ön bilgi; yaklaşık 5 aydır birlikteyiz, ve sevgilimle aynı okulda aynı bölümdeyiz. Ben okula bu yıl geldim yeniyim yani, arkdaşlarımın çoğu başka okullara dağıldı dersler çok yoğun olduğu için bir türlü görüşemedik birbirimizle, eski okuldaki 4 kişilik çok yakın arkadaş grubum da bozuldu (okulların ayrılması yüzünden değil başka bir sebepten), çok yakın gördüğüm başka bir arkadaşımla ise uzun zamandır görüşmüyorum kendisi arayıp sormuyor. Belki bu sebeplerden olayı dramatize ediyor olabilirim, eğer haksızsam kendime çeki düzen vericem eğer değilsem sevgilimle son bir kez daha konuşacağım. (bu arada okulum fetö bağlantısı yüzünden kapatılmıştı, o yüzden hepimiz farklı okullara dağıldık kafanız karıştıysa yazayım)
Kendimi çok yanlız hissediyorum, sevgilim de bu konuda hiç yardımcı olmuyor. Şimdiki okulumda eski okulumdan yakın iki arkadaşım daha var ama ders saatlerimiz çok farklı olduğundan pek görüşemiyoruz. Sevgilimle haftada 1 görüşüyoruz, geri kalan günler mesela okuldan çıkıyoruz o arkadaşlarıyla beraber takılıyor benim arkadaş grubum olmadığı için ben eve dönüyorum. Bana da sen de gel diyorlar tabi, başlarda ben de gidiyordum arkadaşlarını da sevmiştim, ama baktım okul çıkışı mesela hep onlarlayız, arada bazen ben de sevgilimle olmak istiyorum. Okul çıkışı dışında da mesela haftasonu çağırıyorlar gidiyor gece geç saatlere kadar kalıyor. hani çok görüşüyorlar zaten, o yüzden haftada bir görüştüğü sevgilisine istiyorum ki biraz vakit ayırsın hayatım şurda biraz oturalım mı desin. ama yok illa ki o arkadaşlarıyla beraber olacak. Mesela dersten çıkıyoruz bazen de ben çağırıyorum arkadaşlarımla giderken sen de gel diye, yok ık mık siz gidin diyor, kendi arkadaşlarıyla oturuyor.
Tamam benim arkadaşlarımla gelmek istemeyebilir anlıyorum, ama o arkadaşlarından biraz vakit ayırıp benimle de ilgilensin istiyorum. Yani derdim aslında arkadaşlarıyla takılması değil, sanki mesela ben bi yere gidelim desem arkadaşlarını bırakıp gelmiycekmiş gibi hissediyorum.
Geçen gün sınavdan çıkmıştık ve kendi arkadaşlarımla yemek mi yesek diye konuşuyoduk, ben de sen de gel istersen bi yemek yiyip kalkarız hemen çok sürmez dedim. O da yok ben eve gidicem falan dedi (ders çalışmak için) ben de fazla kalmıycam zaten ya dedim. Yok canım ya siz gidin dedi. Sonra aradan saatler geçti napıyosun diye mesaj attım, eve geldim yeni dedi. Yol o kadar uzun mu sürdü diye sordum, arkadaşlarla oturdum 1 saat dedi. Bunun üzerinde ben çok kırıldım ve baya kavga ettik. Bana eve gidicem deyip onlarla oturuyorsun dedim, zaten çok kalmadık ki dedi, biz de çok oturmıycaktık dedim, anlık gelişti olay dedi. sonra konu uzadı ve her yere gelmek zorunda değilim dedi baya yüksek bi sesle, ben de benim arkadaşlarımla rahat edemiyorsan söyle zaten bi daha çağırmam öyleyse dedim (gerçekten onlardan çekindiğini düşünerek sormuştum bu soruyu) tabiki de kendi arkadaşlarımla daha rahat ediyorum diye bağırdı bu sefer. bu iki sözü benim kalbimi çok kırdı.
O olayı arkadaşlarıyla oturduğum için kızmam sanıyor ama o değil, ufak şeylere takılıyorsun diyor bana.
çok uzun olacak ama mesela bir olay daha anlatayım. Bir gün sabahın köründe bizi okula çağırdılar konferans için, uzak bir yerdeydi ve okuldan servis kalkacaktı. bize söyledikleri saatten önce servisi kaldırmışlar. neyse bahsettiğim arkadaş grubundan bir arkadaşı da konferansa çok gitmek istiyordu otobüse binip gitmiş oraya, konferansın olduğu yer de atıyorum karaköy olsun, ben de o gün birlikte takılırız falan diye seviniyorum. napalım falan diye konurken karaköye gidelim mi ya hem ayşe (arkadaşı) de orda onu da alırız dedi. tamam dedim gittik, uzak bir yer olduğu için ailem de çok geçe kalmama izin vermediği için ben 2 saat sonra kalktım yanlarından. ya o gün bi beraber zaman geçirelim ne diye hemen arkdaşlarını katmaya çalışıyorsun ki. mesela aynısını ben yapsam gelmezdi bence.
kendimi çok iyi ifade edebilen birisi değilim o yüzden sorunumu çok ifade edebildiğimi düşünmüyorum ama umarım anlamışsınızdır. Hani arkadaşlarıyla beraber olması değil sorunum, beni onların geri planına atması. Tamam çok değer verebilir anlarım, ama ben de sevgilisiyim ya. O söylediklerine de o kadar kırıldım ki (her yere gelmek zorunda değilmiş falan, ama o arkadaşları nereye çağırsa ders çalışması gerekiyo olsa bile gidiyor) içimden artık tartışmak ya da şuraya gidelim mi demek bile gelmiyor.
sizce haksız mıyım? haksız olmayı çok istiyorum çünkü eğer haklıysam durum çok kötü
Kendimi çok yanlız hissediyorum, sevgilim de bu konuda hiç yardımcı olmuyor. Şimdiki okulumda eski okulumdan yakın iki arkadaşım daha var ama ders saatlerimiz çok farklı olduğundan pek görüşemiyoruz. Sevgilimle haftada 1 görüşüyoruz, geri kalan günler mesela okuldan çıkıyoruz o arkadaşlarıyla beraber takılıyor benim arkadaş grubum olmadığı için ben eve dönüyorum. Bana da sen de gel diyorlar tabi, başlarda ben de gidiyordum arkadaşlarını da sevmiştim, ama baktım okul çıkışı mesela hep onlarlayız, arada bazen ben de sevgilimle olmak istiyorum. Okul çıkışı dışında da mesela haftasonu çağırıyorlar gidiyor gece geç saatlere kadar kalıyor. hani çok görüşüyorlar zaten, o yüzden haftada bir görüştüğü sevgilisine istiyorum ki biraz vakit ayırsın hayatım şurda biraz oturalım mı desin. ama yok illa ki o arkadaşlarıyla beraber olacak. Mesela dersten çıkıyoruz bazen de ben çağırıyorum arkadaşlarımla giderken sen de gel diye, yok ık mık siz gidin diyor, kendi arkadaşlarıyla oturuyor.
Tamam benim arkadaşlarımla gelmek istemeyebilir anlıyorum, ama o arkadaşlarından biraz vakit ayırıp benimle de ilgilensin istiyorum. Yani derdim aslında arkadaşlarıyla takılması değil, sanki mesela ben bi yere gidelim desem arkadaşlarını bırakıp gelmiycekmiş gibi hissediyorum.
Geçen gün sınavdan çıkmıştık ve kendi arkadaşlarımla yemek mi yesek diye konuşuyoduk, ben de sen de gel istersen bi yemek yiyip kalkarız hemen çok sürmez dedim. O da yok ben eve gidicem falan dedi (ders çalışmak için) ben de fazla kalmıycam zaten ya dedim. Yok canım ya siz gidin dedi. Sonra aradan saatler geçti napıyosun diye mesaj attım, eve geldim yeni dedi. Yol o kadar uzun mu sürdü diye sordum, arkadaşlarla oturdum 1 saat dedi. Bunun üzerinde ben çok kırıldım ve baya kavga ettik. Bana eve gidicem deyip onlarla oturuyorsun dedim, zaten çok kalmadık ki dedi, biz de çok oturmıycaktık dedim, anlık gelişti olay dedi. sonra konu uzadı ve her yere gelmek zorunda değilim dedi baya yüksek bi sesle, ben de benim arkadaşlarımla rahat edemiyorsan söyle zaten bi daha çağırmam öyleyse dedim (gerçekten onlardan çekindiğini düşünerek sormuştum bu soruyu) tabiki de kendi arkadaşlarımla daha rahat ediyorum diye bağırdı bu sefer. bu iki sözü benim kalbimi çok kırdı.
O olayı arkadaşlarıyla oturduğum için kızmam sanıyor ama o değil, ufak şeylere takılıyorsun diyor bana.
çok uzun olacak ama mesela bir olay daha anlatayım. Bir gün sabahın köründe bizi okula çağırdılar konferans için, uzak bir yerdeydi ve okuldan servis kalkacaktı. bize söyledikleri saatten önce servisi kaldırmışlar. neyse bahsettiğim arkadaş grubundan bir arkadaşı da konferansa çok gitmek istiyordu otobüse binip gitmiş oraya, konferansın olduğu yer de atıyorum karaköy olsun, ben de o gün birlikte takılırız falan diye seviniyorum. napalım falan diye konurken karaköye gidelim mi ya hem ayşe (arkadaşı) de orda onu da alırız dedi. tamam dedim gittik, uzak bir yer olduğu için ailem de çok geçe kalmama izin vermediği için ben 2 saat sonra kalktım yanlarından. ya o gün bi beraber zaman geçirelim ne diye hemen arkdaşlarını katmaya çalışıyorsun ki. mesela aynısını ben yapsam gelmezdi bence.
kendimi çok iyi ifade edebilen birisi değilim o yüzden sorunumu çok ifade edebildiğimi düşünmüyorum ama umarım anlamışsınızdır. Hani arkadaşlarıyla beraber olması değil sorunum, beni onların geri planına atması. Tamam çok değer verebilir anlarım, ama ben de sevgilisiyim ya. O söylediklerine de o kadar kırıldım ki (her yere gelmek zorunda değilmiş falan, ama o arkadaşları nereye çağırsa ders çalışması gerekiyo olsa bile gidiyor) içimden artık tartışmak ya da şuraya gidelim mi demek bile gelmiyor.
sizce haksız mıyım? haksız olmayı çok istiyorum çünkü eğer haklıysam durum çok kötü
