Karşısındakiyle başa çıkmakta zorlandığı için ve haklı çıkmak onun için şart olduğundan üste çıkma taktiği olarak ve esas konudan uzaklaşarak "senin sıkıntıların var herhalde benden çıkarıyorsun", "psikolojin iyi değil galiba", "-şaşkın şekilde- ben ne yaptım şimdi(gayet de yapmıştır, küçük de olsa tekrar eden bir durumdur, fazla can sıkıcı bir şeydir vs.)", sesin yükseldiğinde "ne bağırıyorsun be(kendisine baksa bir önce... esas bağıran kendisidir genellikle ve anlamamak adına çırpındığından üstüne seni suçladığından ister istemez yükselirsin ve artık buna alıştığın ve böyle olacağını bildiğin için bazen en başından bunu yaparsın)" veya konuyla çok alakasız seni suçlayabileceği bambaşka konulara atlayış vs. vs., çünkü kendisi şahane, hatalı, yanlış olamaz ama sen her daim suçlusun. Ve bu kişilerden biri annem... Tabi işin için anne-baba olunca "anneye böyle bağırılmaz" gibi şeyler de giriyor, kendini suçlu hissedip geri çekileceksin, tüm çaba bunun için, yüksek ego.. Sakin olmak susmak falan da daha çok tetikliyor genelde, "üstünlük kurabiliyorum o zaman devam, daha da arttırayım" gibi bir hava oluyor. Azaldı ama bitmedi. Umarım ben ve eğer olursa eşim böyle olmayız, en azından farkındalıkla gelişebiliriz, daha iyi oluruz, telafi edebiliriz. Zaten muhtemelen anne olursam özellikle gözleri üzerimde olacaktır hata bulup yeri geldiğinde yüzüme vurmak için, çünkü her şeyi çocuğun(daha çok benim) suçu olarak gördüğünden ben de biraz kendilerine bakmaları adına durumu tersine ele aldığımdan bunu yapmak ister(dilerim olmaz tabi, huzur diliyorum hayatımın geri kalanında, artık böyle savaşlar istemiyorum, kendimi korumak, anlatabilmek için bu kadar uğraşmak istemiyorum). Gerçi düzgünce konuşabilseydik, sakin, uyumlu olabilecek biri olsaydı bu durumu kapsamlı konuşup "suç" olarak görmenin de pek doğru olmadığına, sorunun daha çok bu duruma nasıl yaklaştığının olduğuna değinebilirdik ama ne mümkün, o sürekli birilerinin "suçlu" olmasına, savaşmaya odaklı... "Ben zaten bunun üzerinde hep düşündüm, farkındalık sahibiyim ve elimden geleni yapıyorum" demenin yeterince yararı olur mu bilmiyorum, genelde kendimi anlatabilmem hep zor oldu maalesef, o an durumu kurtarmak için söylediğim falan da düşünülüyor saçma şekilde, bazen işe gelmediğinden bazen gerçekten böyle düşünüldüğünden, mükemmeliyetçilik de var tabi, hata, yanlış olmamalı varsa da üste çıkıp öfkeyle geri püskürtmeli herhalde hep, bir de ne konuda olursa olsun tüm çabam ulu orta göstermem isteniyor(herkes tarafından) ama ben içimde yaşıyorum önce çoğu şeyi çünkü tepki ve yorumlar bana zarar veriyor, zaten genelde anlaşılmıyorum söylesem de ve tabi bu şekilde de "bir şey yapmıyor" oluyorum.
Çok yorucu...