Selam
Sanırım yaklaşık 8 yıl önce birgün düşünüyordum- ara ara düşünürüm ben
- işim var, evlendim, çocuğum oldu... bunlar o kadar güzel ki.. ama benim hissettiğim bu değildi. Mücadeleyle geçen ömrümün sonuna gelmiş gibi hissettim, yani artık uğruna savaşacak neyim kalmıştı ki?
Ve hayatımda ilk kez o zaman ölmekten çok korktum; bir gün öleceğim fikri şaaak diye suratıma vurdu anlayacağın!
sanırım hiçbir mücadele bu kadar anlamsız olmazdı çünkü sonucu çoktan belli bir savaşa girmiş olurduk.
George Floyd un ölümünde ne zaman ağladım biliyor musun? 2 metrelik dev gibi adamın ‘anne’ diye çığlığını duyduğumda-ve hala kulaklarımda!
Hayatta iki seçim hakkımız var; ya elindekilerle mutlu olmayı bilirsin ya da daha iyisi için mücadele edersin ikisinin birbirine üstün bir tarafı yok.
Zavallıca olan sorunumuzun olması değil; oturup elimden hiçbir şey gelmez diyerek mızmızlanmak..
Mutluluk içimizde mi değil mi bilmiyorum ama ona sahip olmak için gereken irade içimizde bir yerlerde..
Kıçını kaldırabilenlere selam olsun