Popüler Konu Sevgili günlük...

Bu hayatta çok yakın kız arkadaşımın olma olasılığı çok düşük, o "müthiş bir şey" kafasını yaşayamayacağım ben muhtemelen.

Yaa bu abone oldugum.paketi cozemedim..normalde net bitti diye msj geldi..bende ara ara whatsaapa bakiyodum kizimin okullailgili bilgileri alabilmek icin..sonra face ve instg da ara ara giriyodum ::) yaa okadar dolandim sorf yaptim du abone oldugum sayfaya girimde nekadar neyim kslmis dedim vee yook artik dedim ..ikinci bi 3gb mi varmis ki bu nasil is cozemedim neyse bla blalari gecelim.. isin tedavim sandigimdan agir geciyo..2 cocuguma radyasyon gecmesin diye habire yogurt ve turevlerine abandim.. bu isler bitsin yogurttan tiksinecegim asikar..
Neyse kizimida cikarttik saglik sorununu hallettik..icim rahatladi..
Ev aldi basini gidiyo,safece mutfsk ve banyoyu hslledebiliyom.. cabuk yoruluyorum cabuk uykum geliyo.. bi tembellik gibi oturayim surekli edalarindayim..
Neyse uykum var ama mutfaginda toplanmaya ihtiyaci var.. gecede uyurum..simdi mi uyusamki hazir cocuklar uyurken bilemedi.b u arada eski sifremi unuttugum ickn yeni sifre aldim..simdide yeniyi unuttum hey allam.. sifresini zirt pirt unutan bu kadink bi daha siteye almicaklar vaxiyeg bu.. sonra ben kime dert yancam ,soylencem,sitem etcem sanirim 2 hafta giremem belki 1 hafta ,pek iyi hissetmiyom kendimi..olumlamalara verdim kendimi..instg yeni s

Birileri seni boş yere kırıyor, üzüyor, güvenini sarsıyor bilmem ne, sonra sen de ben nerede hata yaptım deyip kendine bakmak zorunda kalıyorsun. Hata; bu insanlara bu gücü vermek mesela, öğrenmen gereken; bu insanlardan kendimi nasıl korumalıyım. Senden başkası değiştiremiyor çünkü bir şeyleri, kendini kontrol edebiliyorsun sadece. Böyle saçma bir yer bu dünya. Suçun alası başkalarında ama buna güç ve zaman harcamak senden götürdüğü için "önce kendine bak, takılı kalma!" deniyor her yerde, bunları okurken, duyarken bile bazen "sen de vur be" diyesim geliyor. Bir bakıma haklılar ama "vurgu" yine suçlu hissettiriyor bazen. İnsan sarıp sarmanlanmak, güvenmek istiyor ama yetişkinsen artık iş işten geçti, napcan peki? İçindeki çocuğa oturup kendin sarılacaksın, yine iş başa düştü. Artık seninle alakalı her şey senin sorumluluğunda.
Bir yandan bütün bunları anlıyorum evet ama arada isyan etmeden duramıyorum. İnsanın içindeki boşluk yapıyor bunu. "Ama suçlular ve onlar yüzünden zaman kaybediyorum, canım yanıyor, iyileşmek için büyük çaba harcadım, harcıyorum."
Gerçi ben suçlarken iyileşme yolunda yerimde durmadım hiç ama yine de yoran bir şey. Maddi dünyada çok durdum.

Hayat adil değil...

Ona kızma o da başkalarından dolayı böyle oldu falan derken tüm insanlığa kızmaya başladım.
Düzelir umarım bir şeyler zamanla...

Eskisi gibi yazmıyorum günlük sana. Ama kalbim şu aralar yine üzgün. Ondan vazgeçip yola devam etmek gerekiyor ama ona ihtiyacım var.. :/

Hayır Vind, düşmek yok yine! O zamanlara dönmek yok! Bir şeyleri değiştireceksin artık, değiştir!

İzlediğim kişisel gelişimle alakalı videoları, okuduğum metinleri falan ben değil de ailem özellikle annem izlemeliymiş gibi geliyor hep... Hatta tüm yetişkinler.
Şu hayatta tek istediğim samimi, içten şekilde karşımdakinin doğruyu anladığını, yanlış yaptığını anladığını görmesi, kabul etmesi, özür dilemesi. Ben gerçekten çok rahatlatacak gibi. Başına bir şey gelsin değil, bunu istemiyorum. Gerçekten anlaşıldığımı hissedeyim, haksızlık yapıldığı kabul edilsin, o zaman huzurla dolacakmışım gibi. Tamam bitti, geçti şimdi diyecekmişim gibi. Oh be diyecekmişim gibi. Aşağılamam, samimi olduğunu net hissettiğim sürece çok anlamlı olur benim için.
Ama tabi ki insanların davranışlarından beklentilere girerek yaşamak doğru değil, kendine odaklanmalısın falan filan.
Bilmiyorum, zor...
Başkalarının açtığı yaralardan dolayı, suçlamayı bırakıp kendimize dönmek konusunda büyük çabalar harcamak adil mi? Ama oturup da beklenmiyor elbet anlıyorum ama... Bocalıyorum işte. Zaten beklemiyorum iyileşmeye çalışıyorum, yol alıyorum ama yine de onlar orada duruyor huzursuzluk olarak, yine bir engel olarak, gelecekte aşarım bunu da belki ama kırgınlık hissiyle gelen "bu haksızlık!" diyen içsel çığlığıma engel olamıyorum ara ara.

Vind .!.:

İzlediğim kişisel gelişimle alakalı videoları, okuduğum metinleri falan ben değil de ailem özellikle annem izlemeliymiş gibi geliyor hep... Hatta tüm yetişkinler.

Genişletmek için tıkla...

Tabi ben de yetişkinim ve izliyorum ama her şeyin temeli aileden geliyor, sorun bu.
Ruhsal sorunu olan ruhsal olarak sorunlar yaşayan çocuklar yetiştiriyor...

Önümdeki yıl ve sonraki yıllar, karşılaşacağım insanlarla ilgili en büyük dileğim samimi, içten, ne istediğini bilen, düşünen, ön yargısız ve iyi niyetli olmaları, sorunlu, kinci, ego hırsıyla haksızlık yapacak, manipülasyon yapan tipler olmamaları. Sevmediklerinden, anlaşamadıklarından uzak durmayı bilmiyor insanlar, illa can sıkmalılar. Bir de maddi özgürlük, manevi özgürlüğe giden yolum. Tabi bunun için gereken azim, disiplin, motivasyonumun kolay düşmemesi, doğru kararlar alabilmek. Kafam karışmamalı, kaygıya kapılmamalıyım. Dengede kalabilmeyi, bozulduğu anlarda çabucak toparlayabilmeyi de diliyorum...

Sevgili günlük; ben geldim. Kulağımda ''I let it fall, my heart..'' şarkısı, önümde bu sayfa yazıyorum. Birçok planım oldu birçok hayal kırıklığım oldu. Hala da olmaya devam ediyor. Birçok gözyaşım oldu olmaya devam ediyor. Şimdi yeniden başlıyoruz günlük. Madem o kadar şey kaybettik bari kaybettiklerimize değsin. Şimdi çok zor ama kim bilebilir belki bu kez değişmiş olurum. Belki bu kez olur. Allah yolumu açık etsin. Hadi ben gidiyorum günlük.

Hayırlı anne babanın(ve bence tüm yetişkinler de etkili) çocukları büyük oranda hayırlı olur, ne ekersen o, onlardan bir şeyler beklerken bir düşünmek lazım.
Saygı göstermeden saygı bekleyen, büyüklenen büyüklere karşı sinirliyim. Bazıları anca ego tatmini yapıyor. İki uç yok sadece, denge olabilir.

İçimi dökmek istiyorum artık, rahatlamak istiyorum. Çat çat doğruları konuşmak istiyorum. Bu fırsatların karşıma gelmesini ve ağlamadan(genelde durduramam, travma etkisi) gayet etkili şekilde anlatmak istiyorum, artık herkesin kafasına girsin istiyorum bir şeyler. Sonucunda etiketlenmeden. Anca belli bir düzeyden konuşunca dinleniyor, her zaman doğruyu söylemen umurunda değil kimsenin. Derler ya hep ne söylediğin değil nasıl söylediğin önemli diye, benim her zaman ne söylediğim önemliydi, her etkili konuşan doğru olsaydı... Hep doğruydu söylediklerim ama olmadı... "Dikkate alınmam, doğru söylediğimin teyidi için bu gerekmiyor" derdim, bir tür "makyaj" gibi gelirdi. Bu dikkate almama çocuksu görünmemden ve öz güvenli duramamamdan oldu. Öz güven şart.
Yoruldum suçlanmaktan, içimden atmak istiyorum artık bir şeyleri. Görünen gibi değildi hiç bir şey demek istiyorum, görünenin de farkında değildim zaten uzun süre, içimden geldiği gibiydim ama çok şeyin de farkındaydım. Farkındalık kazansınlar istiyorum bana yüklenenler.
Kendimi gösterip ben hep böyleydim diye anlatmak istiyorum. Ben bu yüzden bekledim! demek istiyorum.
Bir şekilde görülmeli.
Çok doluyum.
Bazen senden nefret ediyorum hayat diye bağırmak istiyorum...
Neyse ki alışılıyor yavaş yavaş, öyle ya da böyle, mecbursun.
Yine de içimde bir öfke var işte...

Bir insan kendini korumaya kalktığında kavgacı, muhalefet, inat vs. vs. etiketleri yapıştırılıyor, manipüle edilmeye çalışılıyor çünkü işe gelmiyor, susayım dediğinde de acınası, ezik bulunuyor, yazık, ben bunun tepesine iyi binerim bilmem ne deniyor, kaybetmiş sayılıyor. Ne acayibiz ya.
Bu arada ilki daha iyi. Kendini korumak daha iyi.

O onu dövmüş, şiddet uygulamış, onun çocuğu da büyüdükçe ailesini üzmüş, sonra evlenmiş çocukları olmuş onları da üzmüş, şiddet uygulamış. Diğer kardeşleri de genelde agresif, biri daha var çocuğunu üzmüş, şimdi o çocuklar kendini korumaya çalışırken "hayırsız" "terbiyesiz" oluyor. Bunlar hep böyle işte, insana geri dönüyor istesen de istemesen de. Öyle ya da böyle. Birinden çıkıyor. Daha da geçmişi vardır bunun. İnsanın acısı, üzüntüsü böyle böyle çıkıyor. Ne yazık.

Tam 1 sene oldu sen benden gideli annecimmm ömrümün sonuna kadar bu tarihi unutmam mümkün değil galiba çok başka duyguydu seni öğrenmek çok başkaydı bir bedende iki can olmamız çok acı çektim hep çekseydim de keşke bebeğim beni bırakmasaydı dediğim çok oldu aslında ama rabbimin takdiri bu şekilde oldu minik kelebeğimmm seni hiç unutmayacağım
Koca sene geçti gidiyor günlük 2018-2019 öylesine korkunç senelerdi ki hayatımı cehenneme çevirdiler geriye dönüp baktığımda hatırlamak dahi istemicem bu iki seneyi !
2020 inşallah benim senem olur herşeyin herkesin üstesinden geldiğim kaybettiklerimi kazandığım adaletin yerini bulduğu ve sağlıklı bir yıl olur umarım.
Herşeyi herkesi geride bırakıp çok uzaklarda herşeye sıfırdan başladım hayata öyle zor ki bu durum ama bunu yapmak zorundaydım hayat beni böylesine savurdu ve hayata tutunmak zorundayım.Çok yoruldum , pes etmek istedim , yok olmak istedim onlar hepsi ben tek baş etmek öyle zor ki ama nefes aldığım sürece her türlü hak ve hukuku aramaya devam edicem içim kan ağlarken gülmeye devam edicem.
Benim arkamda duran canım ailem herşey sizin için sadece siz mutlu olun bana inanıp güvenin sizi rabbim başımdan eksik etmesin.
Küçükte olsa bir umudum var
‘Güneş bir gün benim için doğacak ‘
İnanıyorum

heyyyy icime yeniden dogan umut, bu sefer gercekten ac gozlerini gercek hayata, cok ihtiyacim var ...

Niye normal, sakin konuştuğumda dikkate almıyorsun da baskın konuşunca, yüksek sesle tartışınca dikkate alıyorsun anne. Niye bana kötü hissettiriyorsun zorla. Kendimi iyi hissetmiyorum, böyle biri olmak istemiyorum çünkü. Sana benzemek istemiyorum.
Sen de öfkeliydin hep zaten.

Dün gece yarısı yuzlestik, tam yuzlestik, cok net konustum ama yine dogru anladigindan supheliyim, akli basinda degil cunku, ruhu ise saglikli degil zaten. Biktim bu ruh sagligi bozuk insanlardan, en cok da ondan!
Tinlamayacagim artik hicbirini, yeni yollar cizecegim biliyorsun sevgili kendim Emma3.

40 haftalık oldu çocuk. Ben ne zaman doğuracağım arkadaş