- 15 Aralık 2022
- 52
- 44
- 8
- 21
- Konu Sahibi denizkamer
- #1
Merhaba bu konuyu hem içimi dökmek hem de düşüncelerinizi de duymak için açmaya karar verdim. Ben 21, o da 26 yaşında. 2,5 ay birlikteydik. İlk sevgilimdi ve dün ortak bir kararla ayrıldık. Nedeni birden fazla. Hayata bakış açımız farklı. O evlenmeden önce birliktelik istiyor, bense istemiyorum. Ki bu konu yüzünden birkaç kere de tartışmıştık. İlk konuşmaya başladığımızda bunun konusu açılmıştı ben o zaman da evlenmeden önce birlikteliği düşünmediğimi söylemiştim. O da değişir belki diye düşünmüş. Sonra inançlarımız farklı. O inanmıyor, ben Müslümanım. Başta ben de bu konunun üzerinde durmadım belki de durmak istemedim. İlerde değişir diye düşündüm. İkimiz de aslında kendimize göre farklı, zıt olan görüşlerin değişeceğini ummuşuz. Ben ileride evlenmek istiyorum, o ise evlenmeden de iki kişinin yaşayabileceğini düşünüyor. Ki istese de inançlar nedeniyle evlenmemiz mümkün değil. Ayrıca yine aynı inanç nedeninden dolayı annem de istemiyordu. Evlenmeden önce birliktelik konusunda ise fedakarlık yapacağını ama dayanabileceğine emin olmadığını söylemişti. Ben de biliyorum dayanamaz. Kaybetme korkusundan dolayı bir süre susar sonra tekrar ısrara başlar. Kendimi bu nedenlere avutmaya çalışıyorum. İkimiz de aslında ayrılmak istemiyorduk ama mantıklı düşününce daha fazla bu işi erteleyip daha fazla bağlanmamaya karar verdik. Arkadaş olmaya devam edeceğiz ama severek bitmesi çok zormuş. İkimiz de ağlayarak, sarılarak ayrıldık. Böyle bir ayrılma olabilir mi? Her şey şu an çok boş, anlamsız geliyor. Kendimi bu gerçeklikten soyutlamak istiyorum. Her şey bana onu hatırlatıyor. 2.5 ayda bile çok alıştım. Her akşam 8.30dan sonra arardı, bugün aramayacak biliyorum. Duygularıma yenik düşüp tamam devam edelim, boşver ilerisini demek istiyorum ama bu her şeyi daha da mahvedecek biliyorum. 2 ay zaten farklı şehirlerden dolayı görüşemeyeceğiz. Bilmiyorum, belki o zaman biraz daha iyi oluruz. Geçecek evet ama sanki bu kalp acısı hep sürecek gibi geliyor. Böyle işte..
