- 16 Temmuz 2013
- 596
- 232
- 73
- Konu Sahibi minikbulut
- #1
Geçen hafta babamın dayısı öldü. çok üzüldüm.
onu çok severdim.
herkesin ölebilme potansiyeline sahip olması beni üzdü. derin duygulara itildim yine.
bir de, annemle aramda bayağı yaş farkı var.
ben 21, annem 58 yaşında.
3 yıl önce kötü hastalığa yakalandı. 1 yıl ciddi tedavi gördü ama sonra iyileşti. kontrollere devam ediyor.
o vakitlerden sonra hergün annemi kaybedeceğimi düşündüm.
anneme 6 yıl önce de şeker hastalığı teşhisi konulmuştu.
şeker hastalığıyla birlikte ve bu kötü hastalığın da etkisiyle bayağı çöktü.
bu yüzden içimde hep kaybetme korkusu var.
ona zaten çok düşkünüm.
beni hep el bebek gül bebek büyüttü. o benim için çok iyi bir anne.
onla çok iyi anlaşıyorum, ve bu kadar iyi anlaştıktan sonra duygusallaşıp kendi kendime ağlıyorum bazen.
son derece hassaslaştım.
babamla da gayet iyiyim, aynı hisleri ona karşı da hissediyorum, ama anneme daha ayrı tabi.
burda çok yakınlarını kaybedenler var biliyorum hassas bir konu açtığım için çok özür dilerim.
ama hergün boğazımda düğüme sebep olan bu hislerimi anlatmak istedim.
yıllardan beri aşırı duygusallaştım, dizilerde en ufak drama dair bir sahne görsem ağlıyorum.
halam, rüyasında rahmetli babaannemi görmüş.
rüyayı dinledikten sonra odama kapanıp ağladım.
dedemi de özlüyorum.
ölmeden son 2 yılını birlikte aynı evde geçirdik. alzaymırdı ve yarı yatalak gibiydi.
ona sarıldığımda tüm dertlerimi unutuyordum. onla ilgilenmeyi çok seviyordum.
bu hayatta yalnız kalmaktan çok korkuyorum.
dedem, babaannem, diğer dedem öldüler. sadece anneannem hayatta.
sevdiğin çoğu kimse son 5 yılda öldü. anladım ki ölüm çok yakın. sevdiklerimin fotoğrafları var şimdi geriye kalan sadece.
annemle babamı kaybetme korkusu da bana endişe veriyor. biz 2 kardeşiz, bir de abim var, o da benden 7 yaş büyük.
bu hayatta küçük ve yalnız hissediyorum şu sıralar.
bu duyguları sadece içimde yaşıyorum. hayattan olabildiğince zevk alıp ailemle vakit geçiriyorum. ama arkaplanı bu işte.
odama girince ağlamak.
okuduğunuz için teşekkürler.
onu çok severdim.
herkesin ölebilme potansiyeline sahip olması beni üzdü. derin duygulara itildim yine.
bir de, annemle aramda bayağı yaş farkı var.
ben 21, annem 58 yaşında.
3 yıl önce kötü hastalığa yakalandı. 1 yıl ciddi tedavi gördü ama sonra iyileşti. kontrollere devam ediyor.
o vakitlerden sonra hergün annemi kaybedeceğimi düşündüm.
anneme 6 yıl önce de şeker hastalığı teşhisi konulmuştu.
şeker hastalığıyla birlikte ve bu kötü hastalığın da etkisiyle bayağı çöktü.
bu yüzden içimde hep kaybetme korkusu var.
ona zaten çok düşkünüm.
beni hep el bebek gül bebek büyüttü. o benim için çok iyi bir anne.
onla çok iyi anlaşıyorum, ve bu kadar iyi anlaştıktan sonra duygusallaşıp kendi kendime ağlıyorum bazen.
son derece hassaslaştım.
babamla da gayet iyiyim, aynı hisleri ona karşı da hissediyorum, ama anneme daha ayrı tabi.
burda çok yakınlarını kaybedenler var biliyorum hassas bir konu açtığım için çok özür dilerim.
ama hergün boğazımda düğüme sebep olan bu hislerimi anlatmak istedim.
yıllardan beri aşırı duygusallaştım, dizilerde en ufak drama dair bir sahne görsem ağlıyorum.
halam, rüyasında rahmetli babaannemi görmüş.
rüyayı dinledikten sonra odama kapanıp ağladım.
dedemi de özlüyorum.
ölmeden son 2 yılını birlikte aynı evde geçirdik. alzaymırdı ve yarı yatalak gibiydi.
ona sarıldığımda tüm dertlerimi unutuyordum. onla ilgilenmeyi çok seviyordum.
bu hayatta yalnız kalmaktan çok korkuyorum.
dedem, babaannem, diğer dedem öldüler. sadece anneannem hayatta.
sevdiğin çoğu kimse son 5 yılda öldü. anladım ki ölüm çok yakın. sevdiklerimin fotoğrafları var şimdi geriye kalan sadece.
annemle babamı kaybetme korkusu da bana endişe veriyor. biz 2 kardeşiz, bir de abim var, o da benden 7 yaş büyük.
bu hayatta küçük ve yalnız hissediyorum şu sıralar.
bu duyguları sadece içimde yaşıyorum. hayattan olabildiğince zevk alıp ailemle vakit geçiriyorum. ama arkaplanı bu işte.
odama girince ağlamak.
okuduğunuz için teşekkürler.
