Nasil baslasam bilmiyorum. Icimde cok buyuk bosluk var. Artik aglayamiyorum. Hani derler ya sevdiginle degil seni sevenle evlen diye. Ben beni sevenle evlendim. Mutlu olmam gerekirdi. Fakat nerde yanlis yaptim diye dusunmeden edemez oldum. Suan o kadar yalniz caresiz hissediyorum ki kendimi.
Esimle bundan 4 sene once farkli bolumlerde ve binalarda olmamiza ragmen ortak arkadaslarmiz araciligiyla tanistim. Benim icin serseri-sorumsuz-simarik-hafif yilisik sevmedigim tum ozellikleri biriktiren bi adamdi. Hatta o zamanlarda esimin sevgilisi vardi.
Gel zaman git zaman arkadas ortamiyla bizde arkadas olduk. Biz tanistiktan yaklasik 2 ay sonra esimin sevgilisi onu aldatti ve ayrildilar. Esimle aramiz gittikce iyi olmaya baslamisti. Surekli benimle bulusmak istiyodu hatta sevgilisi varken bile surekli napar eder bir sekil gelirdi yanima.(Yanima derken birebir olarak degil ben nereye gidersem bi sekil karsilasirdik.) Ortak arkadaslarimiz nedeniyle bu cok zor olmuyodu. Surekli sebep uretirdi. Bu durumdan bi muddet sonra fazlasiyla rahatsiz olmaya basladim. Benden hoslandigini dusunsemde cok yakin arkadas oldugumuz icin bunun konusunu acmam mumkun degildi. Hem yakistiramiyor hemde fazlasiyla rahatsiz oluyodum. Hep bir adim atmasini bekledim. Cevabim netti. Olmazdi. Olamazdi. Benim icin bir abiden farksizdi. Bircok firsat olusmasina ragmen acilmaya hic niyetlenmedi. Eminde olamiyodumki bi gun bir bakiyodum ki hic ilgilenmiyor benimle. Akli baska baska yerlerde. Kendimi kotu niyetli ilan ettim hepten.
Gel zaman git zaman esimle arkadasligimiz ilerledi. Ama hic bi zaman umut vermedim. Hic bir yakinlasmamiz olmadi. Abim gibi oldugunu vurguladim durdum. 2 senemiz böyle gecti. Mezun oldu ve esim bana acilmaya karar kildi. 2 senedir bensiz bir gun bile geciremedigini. Dersi olmadigi halde surekli kampuste olup dersi var gibi yaptigini ve bir suru sey. Cevabim belliydi. Hayir. Sildim attim. Esim ariyodu birakmiyodu bir turlu herseyi deniyordu. Bitmeliydi.
Bir gariplik vardi. Eksikligi hissediliyodu. Son 2 senemizde beni dakika basi aramasinin, ilgisiyle bunaltmasinin yaninda benim en kotu gunlerimde yanimda hep o varmis. Hep desteklemis beni. Kahretsin alismisitim ona. Ve 2 sene onceki o sorumsuz akli orda burada olan adam degismis. Bana gore degistirmisti hayatini. Kafam karisti napacagini bilmiyodum. Ozellikle cevrem benim cevrem olmaktan cikmis sanki esimin cevresi olmustu. En yakin arkadaslarim bile onun yanindaydi. Birazda cevrenin üzerimdeki baskisiyla basladi hersey. Sevmiyordum ama seviliyodum. Kimse onun kadar bilmemisti benim degerimi. Tabi heyecani da vardi. Onla olmak guzeldi. Ask olmasa olurdu ben onu seviyodum belki bir arkadas gibi. Omrumu gecircegim arkadas. Belkide biraz heyecan ariyodum bilmiyorum.
Gel zaman git zaman konu evlilige geldi. O kadar guzeldi ki hayat. Prenses gibiydim. Esimin ailesi basta olmak uzere herkes bisekil acmaya calisiyodu aramizi acamazdi. Mis gibiydi hayat. Pesinden evlilik.. Hep iyiki evlenmisim diyodum. Kavga etmiyo muyduk. Ediyoduk ama darginligimiz yarim saati gecmezdi. Oyle egleniyoduk ki geziyoduk tozuyoduk sabahlara kadar kafamiza göre hersey. Kafamiz uyuyo bir kere. Hayat cok rahatti. Taki supriz bir cift cizgi karsimiza cikana kadar.
Annemi olacaktim inanamiyodum. Cok guzel olcakti. Cok sevindik.. Bebisimizi sabirla bekledik. Ona hazirdik. Nihayet canim kizim dunyaya geldi.
Hersey cok guzel olmasi gereken yerde git gide bozuluyodu. Evliligimiz alt ust oldu. Duzenimiz mahvoldu. Zor geldi ona baba olmak. Olsun bu onun tek hayaliydi. Butun duzenimiz bir anda yikildi. Bir iki hafta tokezledik ama sonradan oturmaya basladi hersey. Ben esimi gitgide taniyamaz hale geliyodum. Her gecen gun degisiyodu. Hep beni dusunen o adam gitmisti bencilin teki vardi hayatimda. Beni opmeden duramayan o adam beni opmeyi birak gormez oldu. Beni prenses gibi hissettiren o adam kolesi gibi bilir oldu. Beni ve kizini basindan savmak icin resmen firsat kollar oldu.
Nasil olacak hic bir fikrim yok ne yazikki. Sorumluluklarini hatirlatinca isitmedigim hakaret kalmiyor. Daha 2 saat önce bana 'bana mi sordun bebek yaparken' dedi. Hic bir lafin altinda kalmayan ben artik susar oldum. O kadar farkli ki suan hayatim kizim 7 aylik. Ve 7 aydir omrumden omur gidiyor. Esimin sacma sapan yere etmedigi laf kalmiyor. Beni kirmak icin elinden ne geliyosa yapiyor. Ne dersem kotuye yoruyor. Surekli benimle yaris halinde. Hic yapmadigi huylar edindi. Aksam cikip gece yarisi gibi gelir oldu. Suan hala disarda. Hatta ben bu msji yazarken gecikecegim diye msj atmis.
Beni aldatmadigini kimlerle oldugunu biliyorum elbet eminim hatta. Bekar arkadaslariyla akrabalariyla takiliyor. Bazen diyorum ki babalik agir geldigi icin mi boyle. Acaba duzelir mi? Surekli bizden kaciyo. Deli gibi bebek isteyen o adam beni her konuda yalniz birakiyor. Kopruyu evlenince gecer ya herkes bu cocuk olunca gectigini mi dusunuyo. Ona muhtacim mi saniyor? Oylemiyim. Bizim bir kizimiz var. Napacam bilmiyorum. Artik cok agir geliyor cidden bosanmak istiyorum. Hergun kavga. Susuyorum. Geliyo satasmak icin ugrasiyo .O kadar sorumsuzki anlatamam. . Bide kayinvalidem kayinpederim ve gorumcem derdini sikintisini herseyini bana anlatirlar ilgilenirim. Benden cok memnunlardir. Hani sirf o mutlu olsun diye vakitde ayiririm deger veririm onlara. Ne biliyim. Yaptigim tum fedakarliklar nerde. Ben ona hayatimi adadim benden bi parca verdim. Isime ara verdim bebegimle ilgileniyorum. Tum duzenimi yiktim ona guvendim. Benmi abartiyorum bilmiyorum Kafam cok karisik. Duzelecek mi? Yoksa coktan bitmeli miydi? Ustune dusmelimiyim rahatmi birakmaliyim. Nerde bnm eski arkadasim. Suan bile agliyorum. Abartiyor muyum? Onun aski cok buyuktu hani. Aglamaktan yoruldum artik.
Esimle bundan 4 sene once farkli bolumlerde ve binalarda olmamiza ragmen ortak arkadaslarmiz araciligiyla tanistim. Benim icin serseri-sorumsuz-simarik-hafif yilisik sevmedigim tum ozellikleri biriktiren bi adamdi. Hatta o zamanlarda esimin sevgilisi vardi.
Gel zaman git zaman arkadas ortamiyla bizde arkadas olduk. Biz tanistiktan yaklasik 2 ay sonra esimin sevgilisi onu aldatti ve ayrildilar. Esimle aramiz gittikce iyi olmaya baslamisti. Surekli benimle bulusmak istiyodu hatta sevgilisi varken bile surekli napar eder bir sekil gelirdi yanima.(Yanima derken birebir olarak degil ben nereye gidersem bi sekil karsilasirdik.) Ortak arkadaslarimiz nedeniyle bu cok zor olmuyodu. Surekli sebep uretirdi. Bu durumdan bi muddet sonra fazlasiyla rahatsiz olmaya basladim. Benden hoslandigini dusunsemde cok yakin arkadas oldugumuz icin bunun konusunu acmam mumkun degildi. Hem yakistiramiyor hemde fazlasiyla rahatsiz oluyodum. Hep bir adim atmasini bekledim. Cevabim netti. Olmazdi. Olamazdi. Benim icin bir abiden farksizdi. Bircok firsat olusmasina ragmen acilmaya hic niyetlenmedi. Eminde olamiyodumki bi gun bir bakiyodum ki hic ilgilenmiyor benimle. Akli baska baska yerlerde. Kendimi kotu niyetli ilan ettim hepten.
Gel zaman git zaman esimle arkadasligimiz ilerledi. Ama hic bi zaman umut vermedim. Hic bir yakinlasmamiz olmadi. Abim gibi oldugunu vurguladim durdum. 2 senemiz böyle gecti. Mezun oldu ve esim bana acilmaya karar kildi. 2 senedir bensiz bir gun bile geciremedigini. Dersi olmadigi halde surekli kampuste olup dersi var gibi yaptigini ve bir suru sey. Cevabim belliydi. Hayir. Sildim attim. Esim ariyodu birakmiyodu bir turlu herseyi deniyordu. Bitmeliydi.
Bir gariplik vardi. Eksikligi hissediliyodu. Son 2 senemizde beni dakika basi aramasinin, ilgisiyle bunaltmasinin yaninda benim en kotu gunlerimde yanimda hep o varmis. Hep desteklemis beni. Kahretsin alismisitim ona. Ve 2 sene onceki o sorumsuz akli orda burada olan adam degismis. Bana gore degistirmisti hayatini. Kafam karisti napacagini bilmiyodum. Ozellikle cevrem benim cevrem olmaktan cikmis sanki esimin cevresi olmustu. En yakin arkadaslarim bile onun yanindaydi. Birazda cevrenin üzerimdeki baskisiyla basladi hersey. Sevmiyordum ama seviliyodum. Kimse onun kadar bilmemisti benim degerimi. Tabi heyecani da vardi. Onla olmak guzeldi. Ask olmasa olurdu ben onu seviyodum belki bir arkadas gibi. Omrumu gecircegim arkadas. Belkide biraz heyecan ariyodum bilmiyorum.
Gel zaman git zaman konu evlilige geldi. O kadar guzeldi ki hayat. Prenses gibiydim. Esimin ailesi basta olmak uzere herkes bisekil acmaya calisiyodu aramizi acamazdi. Mis gibiydi hayat. Pesinden evlilik.. Hep iyiki evlenmisim diyodum. Kavga etmiyo muyduk. Ediyoduk ama darginligimiz yarim saati gecmezdi. Oyle egleniyoduk ki geziyoduk tozuyoduk sabahlara kadar kafamiza göre hersey. Kafamiz uyuyo bir kere. Hayat cok rahatti. Taki supriz bir cift cizgi karsimiza cikana kadar.
Annemi olacaktim inanamiyodum. Cok guzel olcakti. Cok sevindik.. Bebisimizi sabirla bekledik. Ona hazirdik. Nihayet canim kizim dunyaya geldi.
Hersey cok guzel olmasi gereken yerde git gide bozuluyodu. Evliligimiz alt ust oldu. Duzenimiz mahvoldu. Zor geldi ona baba olmak. Olsun bu onun tek hayaliydi. Butun duzenimiz bir anda yikildi. Bir iki hafta tokezledik ama sonradan oturmaya basladi hersey. Ben esimi gitgide taniyamaz hale geliyodum. Her gecen gun degisiyodu. Hep beni dusunen o adam gitmisti bencilin teki vardi hayatimda. Beni opmeden duramayan o adam beni opmeyi birak gormez oldu. Beni prenses gibi hissettiren o adam kolesi gibi bilir oldu. Beni ve kizini basindan savmak icin resmen firsat kollar oldu.
Nasil olacak hic bir fikrim yok ne yazikki. Sorumluluklarini hatirlatinca isitmedigim hakaret kalmiyor. Daha 2 saat önce bana 'bana mi sordun bebek yaparken' dedi. Hic bir lafin altinda kalmayan ben artik susar oldum. O kadar farkli ki suan hayatim kizim 7 aylik. Ve 7 aydir omrumden omur gidiyor. Esimin sacma sapan yere etmedigi laf kalmiyor. Beni kirmak icin elinden ne geliyosa yapiyor. Ne dersem kotuye yoruyor. Surekli benimle yaris halinde. Hic yapmadigi huylar edindi. Aksam cikip gece yarisi gibi gelir oldu. Suan hala disarda. Hatta ben bu msji yazarken gecikecegim diye msj atmis.
Beni aldatmadigini kimlerle oldugunu biliyorum elbet eminim hatta. Bekar arkadaslariyla akrabalariyla takiliyor. Bazen diyorum ki babalik agir geldigi icin mi boyle. Acaba duzelir mi? Surekli bizden kaciyo. Deli gibi bebek isteyen o adam beni her konuda yalniz birakiyor. Kopruyu evlenince gecer ya herkes bu cocuk olunca gectigini mi dusunuyo. Ona muhtacim mi saniyor? Oylemiyim. Bizim bir kizimiz var. Napacam bilmiyorum. Artik cok agir geliyor cidden bosanmak istiyorum. Hergun kavga. Susuyorum. Geliyo satasmak icin ugrasiyo .O kadar sorumsuzki anlatamam. . Bide kayinvalidem kayinpederim ve gorumcem derdini sikintisini herseyini bana anlatirlar ilgilenirim. Benden cok memnunlardir. Hani sirf o mutlu olsun diye vakitde ayiririm deger veririm onlara. Ne biliyim. Yaptigim tum fedakarliklar nerde. Ben ona hayatimi adadim benden bi parca verdim. Isime ara verdim bebegimle ilgileniyorum. Tum duzenimi yiktim ona guvendim. Benmi abartiyorum bilmiyorum Kafam cok karisik. Duzelecek mi? Yoksa coktan bitmeli miydi? Ustune dusmelimiyim rahatmi birakmaliyim. Nerde bnm eski arkadasim. Suan bile agliyorum. Abartiyor muyum? Onun aski cok buyuktu hani. Aglamaktan yoruldum artik.