"Kendine verebileceğin en iyi hediye dikkatin" Son birkaç yıldır kendimde saptadığım bir durum var. Çok çabuk depresyona girebiliyorum ve bu her şeyi etkiliyor.Beni depresif yapan şeyler ise başta özgüvensizliğim ile alakalı çevreden çok çabuk etkilenmek ile alakalı.Bu hayatımın her alanını ele geçirmiş gibiydi. 2018 yılı ile kendime dikkat etmeye,kendimi iyileştirmeye çalışsam da uzun yıllar devam eden bu durum birden iyileşemiyordu tabi.Bir eleştiri,acımasız bir yorum,sevilmeme hissiyatı,PMS her an birşeyleri tetikliyor gibi. 1 ay düzenli şekilde spor yapsam,düzgün beslensem,kitap okusam ve programlı bir şekilde iş yerinde işlerimi aksatmasam bile birşeyler yada birileri o anın büyüsünü bozmaya yetiyor.Soru şu: en kötü şartlarda çalışmış biri olarak çevreden neden bu kadar kolay etkileniyorum? Neden kendimi sevemiyorum?
Birkaç gündür yine bedenimden nefret ediyordum, "yeterince" güzel olmamaktan, diğerleri gibi yüksek maaş alamamaktan, diğerleri gibi mutlu ,çocuklu bir hayat kuramamaktan...Gerçekten istediklerim bunlar mıydı peki? kimse VS modeli değil,kimse yeterince güzel değil (kaldı ki pek çok kadının artık
estetik uygulamalardan yararlandığını biliyorum. Botox, iğneler,dolgular,badem göz,yanaktan yağ aldırmalar vs vs) , yüksek maaş alamıyor olmam benim hatam değil,evli ve çocuklu olmayı gerçekten istediğimi sanmıyorum (güzel bir ilişkim olsun istiyorum sadece).
Arada sırada da olsa kime ve neye karşı olduğunu bilemediğim öfkemi kontrol altına öğrenmem zaman alacak biliyorum ama artık kendime daha şefkatli yaklaşmayı öğrendim. Eskiden durumun farkında olsam da kör bir inatla her şey kötü,herkes kötü,hayat boktan diyerek kendimi yemeğe,sigaraya,kahveye kitleyerek sabahtan akşama dizi,film izleyerek gerçek dünyadan kopardım ama artık değil. Hayatta sorunlar var ,evet, kötü insanlar da var.Bazı insanlar zevkine sizi aşağı çekmeye çalışıyorlar ;bu da doğru. Hayat ancak ölümle bu dünyadaki sayfası kapanacak bir oyun.O zamana kadar hep bir mücadele ile geçecek. elimden gelenin en iyisini yapabileceğimi biliyorum artık.
Birkaç yıl önceki fotoğraflarıma baktığımda kötü cildi olan,sahte gülümsemeli bir kız görüyordum.Artık cildim güzel,daha sakin gülümsüyorum.Artık düzenli bir şekilde evimi temizliyorum,daha az ve öz alış veriş yapıyorum.Nispeten daha sağlıklı besleniyorum.Neden kendime bu kadar acımasız yaklaşayım ki? Neden başkalarının söyledikleri yerine dikkatimi kendime yaptığım güzel şeylere çevirmiyorum ki?
Kendime verebileceğim en iyi hediye kendime yoğunlaştırdığım dikkatim.Babamın dediği gibi; sen iyi ol,sen sağlıklı ol,başkalarını siktir et:)
