İyi akşamlar.
Konuya gireyim, çünkü uzatmadan anlatmaya çalışacağım ama zor.
Babam maddi durumumuz iyiyken, her şeyi sattı kadın peşinde.
Sadece bir de değil, uçan kuşa hemen sahip çıkayım, koruyayım moduyla atlayan biri.
Özellikle babasız aileleri ve bu duruma yatkın olanları buluyor. Şimdi bile yetmiş yaşında ve 38 yaşında kıza babacan tavırlarla yaklaşıyor, mahallesindeki kavgalara giriyor, kız istenmiyormuş vs. artık nedense. Bir yandan kaçmasını da biliyor, baktı belalı tipler gördüğü zaman fişek.
Biz çok büyük kavgalar ettik, en son durduğumuz evimizi sattı biraz borcum var diye. Hem de satmayacağım diyerek anneme krediler çektirdi. Abim kendi eviyle takas ederek aldı, üstüne de para verdi. Şu an hala oturuyoruz abim sağolsun, fırsat buldukça yüzümüze vursa da, arada ben geçeceğim dese de. Şu an abimden borcun bir kısmını da taksitle aldığı için evden çıkmıyor babam ama bitince bizi yine huzursuz edecek.
Polisler geldi iki defa birincide anneme vurunca araya girdim, itiştik, ikincide de bana saldırdı. Polislerin ikinci gelişlerinde, yanlarında üstüme yürüyüp evden kovunca, polisler içeri giremedi ama kapıdan gelsene sen buraya diye uzandılar buna. Polislerin yanında delilik yaptı, eşofmandan cinsel organını işaret ederek ben de bilmem neyliyim falan dedi anlamadım ne yapmaya çalıştığını. Bir tanesi üvey baban mı bu, kaç yaşında adam şimdi dövsen dövülmez dedi, diğeri üniformam olmasa yemin ederim ben döverim bu adamı dedi.
Beni evden çıkardı polis, şikayetçi ol şundan biz bir alalım bunu karakola dedi.
Beni evden çıkarınca bu şikayetçi olurum diye tutuştu, cama çıktı atacakmış kendini.
Şikayetçi olamadım, yapma kızım dedim el adamı olsa tamam ama babayla böyle bir karanlık tarafa girme, o bataklığa düşme dedim. Hala arada olsa mıydım derim ama hayatımda böyle bir şey yaşansın hiç istemiyorum.
Abimle de büyük kavga ettiler, bıçaklarım seni falan gibi saçma salak tehditler savurdu ama bir yandan da bekliyor abim kalksın gitsin diye.
Bir senedir aynı evde konuşmadık, çalıştım ama ev kirasına yeter bir ücret değildi. Bir de üniversitem var bu şehirde, son senem. Yurda geçmeyi düşündüm ama artık onun evi bile değil, abim sen otur dedi. Abim de onun yüzünden sağlıklı davranmıyor genellikle. Anneme gelirsek, annem bize babamı kötüleyip yüzüne ben senden memnunum, kocamsın, kocamı seviyorum diyor.
O da bitti yani benim için, abimi de beni de sattı defalarca. Bu arada ablam da eşine, babamın yaptığı gibi davranıyor. O konu çok detaylı, ablamla görüşmüyorum.
Şimdi maddi olarak masrafım olmuyor bu evde, odamdayım genelde, yüzeysel iletişim kuruyorum.
Bu adam hala başına ne gelirse gelsin, ben bu yoldayım mezarda değişirim diye iddialaşıyor, Allah'a bile meydan okuyor. Ben kendime çok yükleniyorum, senin hala bunlarla ne işin var diye ama bir yanım sen kendini düşün, duygusal davranma diyor.
Böyle sanki duruşumu kaybetmişim gibi hissediyorum. Sonra bakıyorum dışarıdaki hayat bile böyle sindirilmesi zor şeylerle dolu ve benim eyvallah edememek gibi lüks sağlayacak güvencem yok.
Ne yapmalıyım, bu işin doğrusu ne benim açımdan? Üniversite bitince komple şehirden çekip gitmeyi, annemle bile sınırlı görüşmeyi kararlaştırdım, risk alacağım.
Kafam çok karışık, çekip gitmeyi son şans olarak görüyorum.
Sağlıklı düşünmediğimi hissediyorum, çünkü denediğim halde başaramazsam ölümü çıkış yolu görme hissi başladı. Gardım çok düştü.
Konuya gireyim, çünkü uzatmadan anlatmaya çalışacağım ama zor.
Babam maddi durumumuz iyiyken, her şeyi sattı kadın peşinde.
Sadece bir de değil, uçan kuşa hemen sahip çıkayım, koruyayım moduyla atlayan biri.
Özellikle babasız aileleri ve bu duruma yatkın olanları buluyor. Şimdi bile yetmiş yaşında ve 38 yaşında kıza babacan tavırlarla yaklaşıyor, mahallesindeki kavgalara giriyor, kız istenmiyormuş vs. artık nedense. Bir yandan kaçmasını da biliyor, baktı belalı tipler gördüğü zaman fişek.
Biz çok büyük kavgalar ettik, en son durduğumuz evimizi sattı biraz borcum var diye. Hem de satmayacağım diyerek anneme krediler çektirdi. Abim kendi eviyle takas ederek aldı, üstüne de para verdi. Şu an hala oturuyoruz abim sağolsun, fırsat buldukça yüzümüze vursa da, arada ben geçeceğim dese de. Şu an abimden borcun bir kısmını da taksitle aldığı için evden çıkmıyor babam ama bitince bizi yine huzursuz edecek.
Polisler geldi iki defa birincide anneme vurunca araya girdim, itiştik, ikincide de bana saldırdı. Polislerin ikinci gelişlerinde, yanlarında üstüme yürüyüp evden kovunca, polisler içeri giremedi ama kapıdan gelsene sen buraya diye uzandılar buna. Polislerin yanında delilik yaptı, eşofmandan cinsel organını işaret ederek ben de bilmem neyliyim falan dedi anlamadım ne yapmaya çalıştığını. Bir tanesi üvey baban mı bu, kaç yaşında adam şimdi dövsen dövülmez dedi, diğeri üniformam olmasa yemin ederim ben döverim bu adamı dedi.
Beni evden çıkardı polis, şikayetçi ol şundan biz bir alalım bunu karakola dedi.
Beni evden çıkarınca bu şikayetçi olurum diye tutuştu, cama çıktı atacakmış kendini.
Şikayetçi olamadım, yapma kızım dedim el adamı olsa tamam ama babayla böyle bir karanlık tarafa girme, o bataklığa düşme dedim. Hala arada olsa mıydım derim ama hayatımda böyle bir şey yaşansın hiç istemiyorum.
Abimle de büyük kavga ettiler, bıçaklarım seni falan gibi saçma salak tehditler savurdu ama bir yandan da bekliyor abim kalksın gitsin diye.
Bir senedir aynı evde konuşmadık, çalıştım ama ev kirasına yeter bir ücret değildi. Bir de üniversitem var bu şehirde, son senem. Yurda geçmeyi düşündüm ama artık onun evi bile değil, abim sen otur dedi. Abim de onun yüzünden sağlıklı davranmıyor genellikle. Anneme gelirsek, annem bize babamı kötüleyip yüzüne ben senden memnunum, kocamsın, kocamı seviyorum diyor.
O da bitti yani benim için, abimi de beni de sattı defalarca. Bu arada ablam da eşine, babamın yaptığı gibi davranıyor. O konu çok detaylı, ablamla görüşmüyorum.
Şimdi maddi olarak masrafım olmuyor bu evde, odamdayım genelde, yüzeysel iletişim kuruyorum.
Bu adam hala başına ne gelirse gelsin, ben bu yoldayım mezarda değişirim diye iddialaşıyor, Allah'a bile meydan okuyor. Ben kendime çok yükleniyorum, senin hala bunlarla ne işin var diye ama bir yanım sen kendini düşün, duygusal davranma diyor.
Böyle sanki duruşumu kaybetmişim gibi hissediyorum. Sonra bakıyorum dışarıdaki hayat bile böyle sindirilmesi zor şeylerle dolu ve benim eyvallah edememek gibi lüks sağlayacak güvencem yok.
Ne yapmalıyım, bu işin doğrusu ne benim açımdan? Üniversite bitince komple şehirden çekip gitmeyi, annemle bile sınırlı görüşmeyi kararlaştırdım, risk alacağım.
Kafam çok karışık, çekip gitmeyi son şans olarak görüyorum.
Sağlıklı düşünmediğimi hissediyorum, çünkü denediğim halde başaramazsam ölümü çıkış yolu görme hissi başladı. Gardım çok düştü.
Son düzenleme: