- 23 Şubat 2018
- 442
- 511
- Konu Sahibi elifak0106
- #1
Herkese merhaba. Biraz uzun bi konu olacak, bi iç dökme gibi belki de. Eğer okursanız teşekkür ederim şimdiden.
Benim sol gözüm doğuştan %2 görüyor. Annemin bana hamileyken geçirdiği bir hastalık sebebiyleymiş. Yapacak bir şey, şu anki tıpla da bi çaresi yok. Ancak ben sağ gözümle bu yaşa kadar geldim.26 yaşındayım, bekarım, çalışıyorum, ailem şükür sağlıklı ve sağ.. Bu zamana kadar hep sağlık anksiyetesi yüksek biriydim. Hastalıkları hemen araştırırdım. Hatta ailede bir sağlık problemi olan bilirim diye bana danışırdı.
Yaklaşık 4 ay önce sağ gözümde ufak parıltılar fark etmeye başladım. Uçuşan cisimler artmıştı, ışık çakmaları olmaya başladı. Ben yeni bir sürece girdim ve hayatım baştan aşağı değişmeye başladı..
Son 4 ayda belki 7-8 kez göz doktoruna gittim (2 farklı doktor). Bir doktorum işlem yaptı, diğeri yapılan işlemi doğru bulmadı.. en sonunda takip dediler, süreç gösterecek dediler, senin gözünün yapısı da bu dediler, riskli dediler… Bir gün retinan yırtılabilir dediler, belirtilerin hiçbirine çare yok dediler. Şimdi benim gözümde sanki sürekli dönen üstte bir pervane var. İşlemin üzerinden 2 ay geçti neredeyse. Doktor işlemle ilgili değil, yapısıyla alakalı gözün dedi…
Buraya kadar sağlık durumumu anlattım. Gerisi içsel sürecim olacak. Arkadaşlar ben çok korkuyorum, ya kör olursam, bi sabah uyanır da göremezsem, ya büyük operasyonlar geçirmek zorunda kalırsam diye. Önceden çok ılımlı, herkesi anlayan, hayatı seven biriydim. Sık sık aklıma ölmek geliyor, hayatı anlamsız ve adaletsiz buluyorum. Sanki hayatın bana bir adalet borcu varmış gibi(!). Sürekli kaygılıyım, gelecekten korkuyorum, ölene kadar asla göreceğime inanmıyorum. Allah büyüktür, doktorlar da belirsiz diyor ama ben korkuyorum. Her belirtim olduğunda daha çok korkuyorum hem de. Anneme kızıyorum, aileme kızıyorum, mutlu insanlara kızıyorum, çalışmak ve yaşamak istemiyorum, mutlu olmak istemiyorum. Geleceğe dönük plan yapamıyorum. Geçen hafta terapiye başlama kararı aldım. Kendime yaşadığım şehirde bir psikiyatr arıyorum, yakın zamanda destek almaya başlayacağım yine de birileri sesimi duysun istedim…
kimseye değmeden ve acıtmadan, denizi görerek, tırnaklarımı kendim keserek, yediğim balığın kılçıklarını ayıklayabilecek kadar görerek, kıyafetlerimi kendim seçerek, yeni şehirlere gidip oradaki yapıları keyifle izleyerek yaşamak istiyorum..
Benim sol gözüm doğuştan %2 görüyor. Annemin bana hamileyken geçirdiği bir hastalık sebebiyleymiş. Yapacak bir şey, şu anki tıpla da bi çaresi yok. Ancak ben sağ gözümle bu yaşa kadar geldim.26 yaşındayım, bekarım, çalışıyorum, ailem şükür sağlıklı ve sağ.. Bu zamana kadar hep sağlık anksiyetesi yüksek biriydim. Hastalıkları hemen araştırırdım. Hatta ailede bir sağlık problemi olan bilirim diye bana danışırdı.
Yaklaşık 4 ay önce sağ gözümde ufak parıltılar fark etmeye başladım. Uçuşan cisimler artmıştı, ışık çakmaları olmaya başladı. Ben yeni bir sürece girdim ve hayatım baştan aşağı değişmeye başladı..
Son 4 ayda belki 7-8 kez göz doktoruna gittim (2 farklı doktor). Bir doktorum işlem yaptı, diğeri yapılan işlemi doğru bulmadı.. en sonunda takip dediler, süreç gösterecek dediler, senin gözünün yapısı da bu dediler, riskli dediler… Bir gün retinan yırtılabilir dediler, belirtilerin hiçbirine çare yok dediler. Şimdi benim gözümde sanki sürekli dönen üstte bir pervane var. İşlemin üzerinden 2 ay geçti neredeyse. Doktor işlemle ilgili değil, yapısıyla alakalı gözün dedi…
Buraya kadar sağlık durumumu anlattım. Gerisi içsel sürecim olacak. Arkadaşlar ben çok korkuyorum, ya kör olursam, bi sabah uyanır da göremezsem, ya büyük operasyonlar geçirmek zorunda kalırsam diye. Önceden çok ılımlı, herkesi anlayan, hayatı seven biriydim. Sık sık aklıma ölmek geliyor, hayatı anlamsız ve adaletsiz buluyorum. Sanki hayatın bana bir adalet borcu varmış gibi(!). Sürekli kaygılıyım, gelecekten korkuyorum, ölene kadar asla göreceğime inanmıyorum. Allah büyüktür, doktorlar da belirsiz diyor ama ben korkuyorum. Her belirtim olduğunda daha çok korkuyorum hem de. Anneme kızıyorum, aileme kızıyorum, mutlu insanlara kızıyorum, çalışmak ve yaşamak istemiyorum, mutlu olmak istemiyorum. Geleceğe dönük plan yapamıyorum. Geçen hafta terapiye başlama kararı aldım. Kendime yaşadığım şehirde bir psikiyatr arıyorum, yakın zamanda destek almaya başlayacağım yine de birileri sesimi duysun istedim…
kimseye değmeden ve acıtmadan, denizi görerek, tırnaklarımı kendim keserek, yediğim balığın kılçıklarını ayıklayabilecek kadar görerek, kıyafetlerimi kendim seçerek, yeni şehirlere gidip oradaki yapıları keyifle izleyerek yaşamak istiyorum..
çok üzgünüm…
