- 13 Nisan 2007
- 32.908
- 99.325
- 45
Günlerdir,gecelerdir içimde tutmaktan büyüdü,çığ oldu tüm sıkıntılarım..
Hiç kimselere anlatamadıkça kendimi yedim bitirdim..
Sonunda patladım artık bu gece,bu saatte..
Biliyorum bana kimse yardım edemez,hatta isterseniz hiç yorum da yazmayın,ben sadece artık tek tek dökmek istiyorum yüreğimin yangınlarını..
Oysa; ben ne kadar safca düşünmüştüm.. Olması gerekenin bizi fazla yıpratmadan gerçekleşmesini,yıllar sonra karşılaştığımızda küçük de olsa selamlaşırız demiştim..
Bu şekilde güzellikle anlattığımda kabul etmişti. Ancak duruşma günü yaklaştıkça sancıları arttı,gözyaşları ile karşıma geldi,anlattı,anlattı,anlattı..
Kocam.Evet kocamdan bahsediyorum...
İlk olarak zaten anlaşmalı açtığım için davayı sadece gelip kabul ediyorum demesi yeterliyken duruşmaya gelmedi bile. 2. duruşmaya zar zor ikna olup geldi,bu defa kabul etti.
Tam nefes aldığımı sanıyorken bu defa da "temyizden feragat dilekçesini imzalamıcam" diye tutturdu..Yine başa döndük,ağlamalar,yalvarmalar,özürler,gözyaşları..
Asla kırmak istemiyorum kendisini.. Çoğu zaman aradığında telefonlara çıkmıyorum,mesajlarına cevap vermiyorum,denk geliriz diye msn'i,gtalk'u açmıyorum.Ancak bu defa da eve geliyor,annemlere ağlıyor,kıyamam annem onla beraber ağlıyor,babam ikisini izliyor..
Ben en sakin ses tonumla anlatmaya çalışıyorum.Doğrusunun bu olduğunu,geri dönmek istemediğimi,onun da mutlu olmasını dilediğimi anlatıyorum,anlatıyorum,anlatıyorum..
Ben şu anda bekarken oturduğum yerde,yani annemlerin karşı dairesinde yaşıyorum.. Her iki dairesinin kapılarının önlerine kadar çiçeklerle süslüyor gece yarısı gelip..
Hala tek bir çorabını bile almadı,tüm kıyafetleri,işi ile ilgili tüm dosyaları,benim kullandığım ama onun adına olan kredi kartı kendi evimizde.
Pazartesi günü onu ikna ettiğimi düşünürken bu gece yine geldi,o gözyaşı dökerken ben eridim,bittim.Bu iş böyle daha ne kadar uzayacak bilmiyorum..2 gün gülüyorsa yüzüm,3. gün yine üzülüyorum..
Bıkmadım ama artık çok yoruldum ben...
Hiç kimselere anlatamadıkça kendimi yedim bitirdim..
Sonunda patladım artık bu gece,bu saatte..
Biliyorum bana kimse yardım edemez,hatta isterseniz hiç yorum da yazmayın,ben sadece artık tek tek dökmek istiyorum yüreğimin yangınlarını..
Oysa; ben ne kadar safca düşünmüştüm.. Olması gerekenin bizi fazla yıpratmadan gerçekleşmesini,yıllar sonra karşılaştığımızda küçük de olsa selamlaşırız demiştim..
Bu şekilde güzellikle anlattığımda kabul etmişti. Ancak duruşma günü yaklaştıkça sancıları arttı,gözyaşları ile karşıma geldi,anlattı,anlattı,anlattı..
Kocam.Evet kocamdan bahsediyorum...
İlk olarak zaten anlaşmalı açtığım için davayı sadece gelip kabul ediyorum demesi yeterliyken duruşmaya gelmedi bile. 2. duruşmaya zar zor ikna olup geldi,bu defa kabul etti.
Tam nefes aldığımı sanıyorken bu defa da "temyizden feragat dilekçesini imzalamıcam" diye tutturdu..Yine başa döndük,ağlamalar,yalvarmalar,özürler,gözyaşları..
Asla kırmak istemiyorum kendisini.. Çoğu zaman aradığında telefonlara çıkmıyorum,mesajlarına cevap vermiyorum,denk geliriz diye msn'i,gtalk'u açmıyorum.Ancak bu defa da eve geliyor,annemlere ağlıyor,kıyamam annem onla beraber ağlıyor,babam ikisini izliyor..
Ben en sakin ses tonumla anlatmaya çalışıyorum.Doğrusunun bu olduğunu,geri dönmek istemediğimi,onun da mutlu olmasını dilediğimi anlatıyorum,anlatıyorum,anlatıyorum..
Ben şu anda bekarken oturduğum yerde,yani annemlerin karşı dairesinde yaşıyorum.. Her iki dairesinin kapılarının önlerine kadar çiçeklerle süslüyor gece yarısı gelip..
Hala tek bir çorabını bile almadı,tüm kıyafetleri,işi ile ilgili tüm dosyaları,benim kullandığım ama onun adına olan kredi kartı kendi evimizde.
Pazartesi günü onu ikna ettiğimi düşünürken bu gece yine geldi,o gözyaşı dökerken ben eridim,bittim.Bu iş böyle daha ne kadar uzayacak bilmiyorum..2 gün gülüyorsa yüzüm,3. gün yine üzülüyorum..
Bıkmadım ama artık çok yoruldum ben...
