Covidden dolayı ailemi göremiyorum yaklaşık 6 aydır. Kendi bulunduğum şehirdeki kimseyle de görüşemiyorum herkes gibi. Buraya kadar hepimizin aynı zaten.
Sorun her gün aynı rutini yapmaktan bunaldım. Uğraşlar bulmaya çalışıyorum ama artık hevesimde kalmadı. Ot gibi yaşıyorum kalk temizlik yemek çamaşır bulaşık bitti git yat şeklinde otomatiğe bağlamış durumdayım.
Eşimde bu konuda hiç destek değil. Zaten asıl sorun da bu nokta da başlıyor. Temiz bi adamdı ama son zamanlar biraz pasaklılaştı. Ben wc ve banyoyu ıslak sevmem defalarca da uyarırım ıslatma yerleri diye bi abdest alır tüm yerler ıslak kıl tüy içinde arkasına da dönüp bakmaz. Bende tiksiniyorum sürekli yıkamaktan da bıktım artık ya hizmetçi gibi ne öyle e bu sefer tuvaletimi tutuyorum girmemek için son ana kadar sonra hemen bir dkda hızlı hızlı çıkıyorum sanki her yerim pis olmuş gibi nefret bir surat ifadesi ile. Böyle saçma sapan bi psikoloji yaşıyorum resmen. Kabuklu yemişleri yer evin heryerinde ya çekirdek ya kestane kabuğu yada elma armut çekirdeği falan bulurum. Yer koltuğun kenarına parkenin uzerine bırakır gider. Bin kere söylüyorum son zamanlar söylediğim fayda etmediği gibi bide terbiyesiz ses yükseltiyor. Tahammül sınırım kalmadı artık sürekli ağzımı bozuyorum resmen küfür değil ama hakaret ediyorum. Hakaret ettiğim için pişman değilim onun bana uyguladığı psikolojik şiddet hakaretten beter zaten. Ama ben artık kalem düşse kalemi kırmak istiyorum öyle bi tahammülsüzlük seviyesine ulaştım. Uzun zamandır ağlayamazdım herşeye ağlıyorum. Eşim sürekli bağıran biri olmaya başladı işi konusunda çok kritik bir dönem yaşıyor stresi maksimumda anlamaya çalışıyorum ama benim artık yüzüne bile tahammülüm kalmadı sesini dahi duymak istemiyorum o derece koptu artık. Bencillikleri terbiyesizlikleri beni aşırı yıprattı son bir aydır.
Bebek tedavisi görüyorum 1.5 yıldır. Tekrar olumsuz sonuç alınca psikolojik olarak çöküntü yaşadım, covidden dolayı asosyallik aile özlemi, evin yükü, eşimin yaptıkları derken kendimi iyi hissetmiyorum artık. Bazen tabaklardan bardaklardan çıkarıyorum sinirimi ama kesmiyor. Eşyama kıymet veren biriyim oysaki hani sinirle kırmak çözüm değil ama rahatlamak istiyorum kırıyorum kırınca yine kendim topluyorum daha da sinir oluyorum. Ellerim titriyor kaşım gözüm seğeriyor artık sinirden. Ay bilmiyorum çok bunaldım konuşmaya ihtiyacım var.
Edit: Son bir aydır olduğun için bu sorunlar bebek istemeye emin misin diye sormayın. Çünkü konu bebek isteyip istememek değil. Zaten bu konuda olumsuz sonuç aldım yeterince kalbim buruk ve kırgın konuşmak istemiyorum.
AbsolutPromise
başkasının konusunda bir başka üyenin geçmişine atıf yapıp polemik başlatmaya gerek var mıydı?
www.kadinlarkulubu.com
