- Konu Sahibi Herdaimgunes
- #1
Riskli geçen bir hamilelik, sıkıntılı doğum, doğum sonrası yaşanan sağlık sorunları tam toparlandık derken korona ve eve hapsoluş... kendimi kafeste çırpınan bir kuş gibi hissediyor oraya buraya çarpıyorum ama çıkamıyorum. Yakın zamanda da babamı kaybettim çöken psikolojim iyice çöktü. Günlerim birbirinin aynısı robotlaştım sanki zekamda azalmaya başladı beynimi çok kullanmaya gerek olmadığı için. Herşeyi unutuyorum bir okuduğumu bazen anlamayıp tekrar okuyorum. İzlediğimi anlamayıp tekrar geri sarıyorum kafam çok bulanık. Patlayacak gibiyim içim sıkılıyor. Artık ağlamakta rahatlatmıyor nefesim daralıyor ağlarken. Küçük oğlum var akşama kadar ikimiziz bazen geceleride çalışıyor eşim yalnızım hep.
Eşim ev işlerine ve çocuk bakıma full destek ama manevi olarak beni çok anlamıyor. Çok kafana takıyorsun, düşünme, akışına bırak falan diyor ama zaten yapamıyorum sıkıntı orda yapabilsem yapacağım zaten. Dün akşam ağlama krizlerim geri gelince tamam istiyorsan gidelim kullan o hapları dedi. Bakış açısı belli. Sanki bir çıkış yolu yok hayatım bitmiş gibi hissediyorum. Spora yapmak istiyorum sitemizde spor salonu var ama inecek bir saat bulamıyorum çocuktan, gelip yanına duracak kimsem yok eşim hep işte o varken inmek istesem sonra yorulduğum için gece yarısına kadar oğluma bakacak gücü bulamıyorum. Örgü örmeyi çok seviyorum oğlum yaptırmıyor tek başına oynamıyor yada elimdekileri almak için ağlıyor. Kendimi mutlu hissedebilmek için alanım ve zamanım yok gün planlı ama o günün icinde ben ve isteklerime zaman yok. Ne annem ne eşim beni anlamıyor. Uzun oldu okuyacaklara teşekkürler
Eşim ev işlerine ve çocuk bakıma full destek ama manevi olarak beni çok anlamıyor. Çok kafana takıyorsun, düşünme, akışına bırak falan diyor ama zaten yapamıyorum sıkıntı orda yapabilsem yapacağım zaten. Dün akşam ağlama krizlerim geri gelince tamam istiyorsan gidelim kullan o hapları dedi. Bakış açısı belli. Sanki bir çıkış yolu yok hayatım bitmiş gibi hissediyorum. Spora yapmak istiyorum sitemizde spor salonu var ama inecek bir saat bulamıyorum çocuktan, gelip yanına duracak kimsem yok eşim hep işte o varken inmek istesem sonra yorulduğum için gece yarısına kadar oğluma bakacak gücü bulamıyorum. Örgü örmeyi çok seviyorum oğlum yaptırmıyor tek başına oynamıyor yada elimdekileri almak için ağlıyor. Kendimi mutlu hissedebilmek için alanım ve zamanım yok gün planlı ama o günün icinde ben ve isteklerime zaman yok. Ne annem ne eşim beni anlamıyor. Uzun oldu okuyacaklara teşekkürler
annem beş dk gelip markete çıksam mutlu oluyorum hale bak. İşe gidememek ve evin içinde aynı döngü beni bu noktaya getirdi. Çocuksuz olanlarda aynı durumda mıdır bilmiyorum
sabah çok erken kalkıyoruz öğlen uykusu çok az akşamda 9 dan önce yatmıyor o saatten sonra pil bitmiş oluyor geç yatsam ertesi güne enerjim olmuyor kısır bir döngü
evet su an rahat ve serbestim ama sıkıntıdan da kendime bir meşgale arıyorum.. punch filan yapmayı düşünüyorum simdi.. kısmet
