Kızlar günaydın...
Yazdıklarınızı okudum sabah sabah... Hiç yabancı gelmeyen düşünceler bana... Aynı umutsuzluklar, aynı üzüntüleri yaşıyorum her an... Bir yandan da Ebaydan bir preseed siparişi daha vereyim diye düşünürken buldum kendimi.. Umut bitmemeli kızlar. Tüpler tıkalıysa
tüp bebek... en azından oda bir umut...
Tanıdıklarınızın 40 yaşında hamile kalmaları beni sevindirdi açıkçası umut verdi.. Herşey ama herşey beyinde bitiyor kızlar... Size söylüyorum ama bende çok zorlanıyorum sık sık... Zamana karşı yarışıyorum... Ama yarışıyorum ve yarışacağım...
Ben en yakınım aileme dahil kimseye söylemiyorum durumumu, bana zor geliyor anlatmak, kafamı çevirdiğimde düşünecekleri şeyleri kaldıramam... Herkes bilerek çocuk istemediğimi düşünüyor ve biliyorum ki beni hiç anlamıyor...
Çevremdekileri kıskanıyomuyum kıskanmıyomuyum onu bile ayırt edemiyorum... Kıskanmıyorum diyorum çünkü herkesin bu duyguyu yaşamasını, benim içinde duruma düşmemelerini gerçekten çok isterim. Öyleyse neden duyduğum veya gördüğüm her hamilelikte içimin yanması.. ve birde hamilelerden ve çocuğu olanlardan uzak durma isteği...
Allahım ne olur beni evlat hasretiyle sınama.... Ben günahkar bir kul olmamaya çalıştım ama bir günah işledimse de beni affet.... Benim gibi içi yanan bu anne adaylarının isteklerini duy...