- Konu Sahibi nehirinannesi2011
- #2.661
1.5 yılık evliyim.2013 Haziran ve Ağustos ayında iki kimyasal gebelik yaşadım.tam ümidimi kesmişken 3 Ocak 2014 te Beta hcg 171 çıktı ama sevinemiyoruz.keseyi görmeden ve kalp sesini duymadan inanamıyoruz çünkü .derken keseyi gördük kalp sesini duyduk.kendim sağlık personeliyim.herşey yolunda gidiyor ve çalışıyordum.5 Mayıs ta garip bi ağrı hissedip doğumhaneye gittim ve 1.5 cm ilk açıklık olduğu söylendi.ne olduğumu şaşırdım oğlumu kaybedilen diye çok üzüldüm.iki gün yattım hastanede ve açıklık 2 cm olunca beni üniversiteye gönderdiler.yatışım yapıldı ve bekleme süreci başladı.11 Mayıs ta su kesesi daha aşağıya indiği için serklaj uygulamasını kültür sonucu çıkmadan yaptılar.ve dedim ki oğlumun yiyecek ekmeği varmış.evde yattım her hafta rutin kontrollerime gittim derken idrarda protein kaçağı çıktı.ama oğlum ve tansiyonum iyiydi.nefrolog bi ay sonra kontrol dedi. 17 Haziranda ta oğlum az hareket etmeye başladı.ama yinede var strese gerek yok diye düşündüm .21 Haziran'da dayanamadım Dr a gittim ve oğlumda gelişme geriliği olduğunu öğrendim.dr um üniversiteye gitmemi söyledi.gittim ve ağır preeklamspi gelişmiş ve durum kötüymüş.40 dek içinde kendimi ameliyathanede buldum,oğlumu ayırdılar bende 28 haftasında (((. Iki gün göremedim bitanemi.gördüğümde ufacıktı nasıl başa çıkacaktı dedim(( ben 24 ünde taburcu oldum ama bir yanımı da orda bıraktım.her gün ziyaretine gittim 28 inde bişeyler iyiye gitmeye başlamıştı.sevinmiştik hepimiz.28 sabahı 6.30 da telefonum çaldı .bebeğiniz ağırlaştı dediler (( hayır ama iyiydi dün( ne kadar sağlık personeli olsanızda o sırada annesiniz ((.hepsi tatbiki çok zor onu öyle görmek .dokunamamak .ama en zoruda hiç kucağıma alamadan toprağa verdim (.insanı inancı ayakta tutuyor.yoksa dayanılır bir acı değil bu((.günlerdir okuyorum ve tek değilim beni anlayabilecek birileri var dedim paylaşmak istedim.şu günlerde öyle çok özlüyorum ki Başar ımı ((
merhaba..aramıza yeni katılan arkadaşlara ne diyeceğimizi bilemiyoruz artık.başın sağolsun sanada geçmiş olsun.. hepimiz aynı süreçten geçtik aynı çaresizliği yaşadık..kızım 103 gün yoğun bakımda yaşamak için mücadele etti ama ben onun acı çekmemesi için hiç bir şey yapamadım.hep kendimi suçladım benim yüzümden küçücük doğmak zorunda kaldı diye..ama insan herşeye alışıyor..acının hertürüne bile..acın çok taze seni çok iyi anlıyorum..ama inanki zamanla alışıyorsun bu acıyla yaşamaya..asla geçmeyecek ama azalacak..ben kızımı ocak 2012 de kaybettim onu hergün biraz daha özlüyorum..rabbim kimseyi evladıyla sınamasın sanada sabır versin..inşallah sağlıklı ve hayırlı evlatlarını alırsın kucağına..