- 31 Ağustos 2017
- 421
- 324
- 18
- Konu Sahibi Becauseimhappy
- #1
Merhaba kızlar
Aşk gibi Bir şeyin icindeyim, cikamiyorum. Yorumlarınızı çok merak ediyorum.
Bundan yaklaşık iki sene önce birine aşık olmuştum. Daha once hic boyle birşey yasamadim. Sevgililerim, hoşlandıklarım oldu ama bu öyle değildi.
O kadar farklı birseydi ki gerçekten tarif edemiyorum..
Aynı ortamlarda bulunuyorduk ve ben bu çocuğu gördüğüm zaman aynı ortamdan ayrılana kadar resmen kendimi kaybediyordum, elim ayağım birbirine dolanıyordu. Sanki dünyayla tüm baglantimi koparıyordum. Hiç kimsenin hiç bir dediğini anlamiyordum. Onunla konuşmak zaten ölümdu benim için. Bunlar zaten birinden hoslandiginda olan şeyler diyeceksiniz belki ama o duyguyu da biliyorum. Sanki yüz kat beteri gibiydi benim yaşadığım.
Ve ben bu aşkı içimde tutamadim. Bir şekilde karsisina çıktım, tanıştık da. İlk başlarda olur gibiydi, ama olmadı. Elimden gelen herşeyi yaptım sevdiğimi de söyledim olmadı.
Ama benim içimde hiçbir zaman umut bitmiyordu, hep bekliyordum. Bu umudu kaybetmek istedim, onunla iletişim kurdum yeniden. Aramızın bozulmasını hatta kötü olmasını sağladım. ( Ki hiçbir imkanı kalmasın artık , beklemeyeyim istedim.)
Aramız bozulduktan sonra biraz rahatladım. Artık hiç olamayiz zaten diyerek kendimi telkin ettim ve onu düşünmem azaldı.
Aklıma gelse de acı vermiyordu ilk başta. Önüme bakmaya basladim. Hayatıma başkaları da girdi , onlarla da başka sebeplerden olmadı.. fakat başkalarıni onu sevdiğim gibi sevemedim hiç.
Uzerinden bir sene gecti. Sorun şu ki ben bu platonik olduğum kişiyi tamamen aklımdan cikaramiyorum.
Gördüğüm zaman yine eskisi gibi kendimi kaybediyorum. Görmediğim zaman da günde bir kez olsun mutlaka aklıma geliyor. Hala zangir zangir titriyorum onu gorunce. bakamıyorum hiç bir şekilde ona.
Bir kaç gün önce bir kafede karşılaştık ve ben oturduğumuz süre boyunca çok kötü oldum. Arkadaşlarımın sohbetine bile katılamadım. Kafede belki iki üç saat oturduk ve oturduğumuz süre boyunca kalbim hiphizli atti. Hiç bir şekilde durmadı, normal akışına donmedi. Elimde olmayan bir şekilde, ben buna engel olamıyorum.
Normalde mantığımi kullanan biriyim, ki birisiyle olmuyorsa zorlamam, kendimi kontrol ederim. Ama ona karşı hiçbir şekilde mantıklı olamıyorum. Kendime engel olamıyorum. Nasıl kurtulabilirim ben bu durumdan. Nolur yardım edin..
Onunla olmayacak hiçbir şekilde , bunu kendime yüz kere söyledim. Zaten kabul de ediyorum ama yok ben bu duyguyu kontrolümde tutamıyorum.
Biraz içimi dökmek, birazda bir öneriniz varsa bilmek istiyorum. Bu duygu aşk mı, başka bişey mi, ne, onu bile bilmiyorum.
Aşk gibi Bir şeyin icindeyim, cikamiyorum. Yorumlarınızı çok merak ediyorum.
Bundan yaklaşık iki sene önce birine aşık olmuştum. Daha once hic boyle birşey yasamadim. Sevgililerim, hoşlandıklarım oldu ama bu öyle değildi.
O kadar farklı birseydi ki gerçekten tarif edemiyorum..
Aynı ortamlarda bulunuyorduk ve ben bu çocuğu gördüğüm zaman aynı ortamdan ayrılana kadar resmen kendimi kaybediyordum, elim ayağım birbirine dolanıyordu. Sanki dünyayla tüm baglantimi koparıyordum. Hiç kimsenin hiç bir dediğini anlamiyordum. Onunla konuşmak zaten ölümdu benim için. Bunlar zaten birinden hoslandiginda olan şeyler diyeceksiniz belki ama o duyguyu da biliyorum. Sanki yüz kat beteri gibiydi benim yaşadığım.
Ve ben bu aşkı içimde tutamadim. Bir şekilde karsisina çıktım, tanıştık da. İlk başlarda olur gibiydi, ama olmadı. Elimden gelen herşeyi yaptım sevdiğimi de söyledim olmadı.
Ama benim içimde hiçbir zaman umut bitmiyordu, hep bekliyordum. Bu umudu kaybetmek istedim, onunla iletişim kurdum yeniden. Aramızın bozulmasını hatta kötü olmasını sağladım. ( Ki hiçbir imkanı kalmasın artık , beklemeyeyim istedim.)
Aramız bozulduktan sonra biraz rahatladım. Artık hiç olamayiz zaten diyerek kendimi telkin ettim ve onu düşünmem azaldı.
Aklıma gelse de acı vermiyordu ilk başta. Önüme bakmaya basladim. Hayatıma başkaları da girdi , onlarla da başka sebeplerden olmadı.. fakat başkalarıni onu sevdiğim gibi sevemedim hiç.
Uzerinden bir sene gecti. Sorun şu ki ben bu platonik olduğum kişiyi tamamen aklımdan cikaramiyorum.
Gördüğüm zaman yine eskisi gibi kendimi kaybediyorum. Görmediğim zaman da günde bir kez olsun mutlaka aklıma geliyor. Hala zangir zangir titriyorum onu gorunce. bakamıyorum hiç bir şekilde ona.
Bir kaç gün önce bir kafede karşılaştık ve ben oturduğumuz süre boyunca çok kötü oldum. Arkadaşlarımın sohbetine bile katılamadım. Kafede belki iki üç saat oturduk ve oturduğumuz süre boyunca kalbim hiphizli atti. Hiç bir şekilde durmadı, normal akışına donmedi. Elimde olmayan bir şekilde, ben buna engel olamıyorum.
Normalde mantığımi kullanan biriyim, ki birisiyle olmuyorsa zorlamam, kendimi kontrol ederim. Ama ona karşı hiçbir şekilde mantıklı olamıyorum. Kendime engel olamıyorum. Nasıl kurtulabilirim ben bu durumdan. Nolur yardım edin..
Onunla olmayacak hiçbir şekilde , bunu kendime yüz kere söyledim. Zaten kabul de ediyorum ama yok ben bu duyguyu kontrolümde tutamıyorum.
Biraz içimi dökmek, birazda bir öneriniz varsa bilmek istiyorum. Bu duygu aşk mı, başka bişey mi, ne, onu bile bilmiyorum.
Son düzenleme:
Güzel bir heyecandı,birine karşı tekrar öyle bir şey hissetmedim,ama hissedemem diye bir şey düşünmüyorum,zamanla ondan daha fazla da değer vereceğim insanlar çıkar bence.Şans biraz da.
