Normalinde bu konuyu hangi başlığa alsam diye düşündüm ama derdim olduğu ve iç dökmek istediğim için buraya yazmaya karar verdim. Hani hepimizin kafasında bazı şeyler için belli zamanlar vardır, işe başlamak için evlenmek için çocuk sahibi olmak için... Diye gider böyle. 30yaşından sonraya çocuk isteğimi bırakmak istemeyen biriyim ama işte sanırım her zaman her şey benim isteğimle olmuyor. Klasik bir pcoslu olabilirim. Kilom olmam gereken kilonun bi 10 kilo üstünde. Adet düzensizliklerim var. Ve beraberinde insülin direncim var. Ve daha birçok belirti. Araştırınca bebeğimin olması için çok fazla değiştirmem, mücadele etmem gereken şey görüyorum. Daha zayıf ve sağlıklı bir vücut, şekerden karbonhidratlardan uzak bi yaşam. Bakınca azim edince yapılır. Yapıcam da biliyorum, hem kendim için de lazım. Sadece zor olan, gün içinde tatlı bi şey girdiyse mideme, sonra kendimi zapt etmek çok zor oluyor. Hep dikkatli olmam lazım en azından insülin direncim düşene kadar. Ama her yerde zararlı şeyler var sosyal yaşamda. İnternette bebeğinizin olması için stres yapmayın yazıyor ama insanın kendiyle mücadele etmesi de zor. Birkaç vitamin öğrendim berberin gibi gıda takviyeleri, tok tutuyormuş vs. Ama araştırınca pcoslulara tonla vitamin öneriyorlar, d vitamini, çinko magnezyum diye gidiyor. Normalde karaciğerimi yormasın diye ağrı kesici bile çok içmeyen ben, kafamdaki değerlerle çatışıyorum. Çok yüklenir miyim kendime diye. Bu süreçte normal bir kadına göre daha fazla zorlanacağım, en azından başlarda ama bu durumlar kendimi sağlıksız ve yetersiz hissetmeme neden oluyor. Kimisi istemeden bile hemen hamile kalıp bebeğini istemezken, neden ben bunun için bu kadar çok çabalamalıyım, daha sağlıklı bi yöne götürdüğü için belki de şanslıyım belki de zorlugundan dolayı şanssız inanın bilmiyorum ama bu durum beni üzüyor. Tüm her şeyi yapsam bile kesinlik vaad eden bi şey de yok. Çok değişik hislerdeyim hanımlar. Moralim çok bozuk bugün. Şekeri bırakma evresindeyim ondan galiba