Ben de hamileyken sizin yaşadıklarınızı yaşadım. Dışarıya biriyle bile çıkamıyordum. Çıldırma hissi, bulantı, yabancılaşma, hiç geçmeyen baş dönmesi vs. Karşı apartmanda eşimin bi akrabası vefat etti ve ben "bana da bişey olacak" diye kendi kendimi yedim. Çok şükür ki annem yanımdaydı. İlk 3-4 ay neredeyse hiç uyumadım. Nefes sesine bile uyandım. Ağladım, bağırdım, kzdım etrafımdakilere... Neler neler... Çok şükür Allah'a. Geçti hepsi. Hatta hiç unutmuyorum, sanırım 3. ayımdaydım, psikiyatrımı arayıp "ben bu işi beceremiycem sanırım" dedim. Sağolsun çok destek verdi.
Lütfen sorunlar yokmuş gibi davranmayın. Yani mümkünse en azından eşinize anlatın ve size destek olmasını isteyin. Çok çok önemli bu. Kalbiniz çarptığında, ya da kötü bi düşünce geldiğinde, bir kişinin bile sizi anladığını bilmek insanı ayakta tutuyor.
Ben o günleri atlattım, darısı hamile olup gün sayanların başına. Allah hepimize Şafi adıyla şifalar versin İnşallah.[/QUOT
bende 4 aylık hamileyim birda 3 buçuk yaşında oğlum şuan okadar kötüyüm her an atak geçirebilirim yoğun korku yaşıyorum kolum uyuşuyor göğsüm ağrıyor acile gitmemek için zor tutuyorum kendimi beni anlayacak kimse yok etrafımda şuan şehir dışındayım doktoruma gitme gibi şansım da yok 3 hafta sonra evimde olucam nasıl geçiricem bu zamanı bilemiyorum gideyim ALLAHIM nasipederse hemen doktorun kapına koşucam olucak gibi değil heran kalbinin duracağını düşünerek yaşamak