Hoşbulduk,teşekkürler...
Bu konuda daha çok cahil ve acemiyim. Hatta yapılan tahliller,tetkiklerin sonucunun normal çıkıp teşhisin panik atağa doğru ilerliyor olduğunu bilmeme rağmen hala kabullenmiş değilim. Perşembe günü psikiyatr ile ilk kez görüşeceğiz.Heralde o günden sonra herşey daha farklı olacak. Sorunun kaynağında neyin yattığını,bunun neyin tetiklediğini inşallah doktorun yardımıyla buluruz. Ben de az çok kendimin farkındayım tabi. Aslında çok süpriz olmadı bu hastalık bana...Ben aşırı takıntılı biriyim,herşeyi,herkesi,yaşanan,yaşanacak her olayı,en basit gündelik işleri bile çok titiz düşünen,sürekli plan yapan,ayrıntılara çok takılan bir ruhum var. Bu bana hayatta zorluk çıkarmak yerine,beni memnun eden bir özelliğim oldu aslında.Zira herkesle iyi anlaşan,kimseyle kavga etmeyen,ufak tefek sorunlar bile yaşamayan,sosyal ilişkileri kaliteli ve uzun soluklu olan biri olmamı sağladı. Hemen hemen herşeyi etrafımdakilerle konuşabilen,dostlarıyla dertleşebilen,beni üzen bişey olduğunda karşımdakine söyleyebilen,eleştirebilen,eleştirilebilen,gerçekten kendimle barışık biriyim.Hatta son günlerde yaşadıklarıma şahit olan kuzenim "ya sen bu kadar konuşuyorsun,bu kadar aktifsin,nasıl oluyor da böyle birşey yaşıyorsun,anlamıyorum" dedi. Korkuları da olan biriyim ama bu korkular bana göre herkes kadar..Psikiyatra herşeyi anlatacağım.Artık sorun herneyse,sistem nerede arıza verdiğiyse,bu arızaya ne sebep olduysa bulup düzeltmeyi gerçekten çok istiyorum. Acizlik konusunda size katılıyorum ama gönül söz dinlemiyor işte,hep kızımı düşünüyorum,bu süreç onu etkiler mi?ben nasıl olurum,bilmediği birşeyden çok korkuyor insan, o yüzden sizlerle paylaşmak,destek almak istedim. Gelişmeleri de buradan paylaşıp bu yolda birlikte ilerleyip huzura varmayı,hepimizin varmasını diliyorum. Tekrar teşekkürler...
Sen diyebilirsin. Siz demene gerek yok :)
Çok titiz düşünüp, sürekli plan yapıp, takıntıları olan birinin görünüşte sosyal hayatı ve insan ilişkileri iyi olsa da, bireysel olarak çok da mutlu olacağını düşünmüyorum. Yani görünen yüz tıkır tıkır işliyor gözükse de, mesela sen (sen diyebilirim sanırım) kendinle başbaşa kaldığında "onu kırdım galiba, bunu niye böyle dedim, şunun canı sıkıldı sebebi ben miyim acaba" gibi ve benzeri sorularla boğuşabileceğini düşünüyorum. Zira aynı şeyi ben de yaşadım. Hatta bir arkadaşım, içini bilmesem dünyayı umursamayan, hiç birşeyi kafana takmayan dertsiz tasasız bi insan olduğunu düşünürüm demişti :)
Belki de o titizlik ve planlılık artık kontrol edemeyeceğin kadar yoğunlaştı, sseni yordu ve bu da panik atağa yol açtı? Düşünmeni öneririm :))
Eğer rahatlamak istiyorsan ne yazık ki bu huyunu bırakmalısın. Akışa teslim olmalısın. Tabii ki hayatının kontrolünü bırak demiyorum ama herşeyi kontrol etmekten ve elinin altında tutmaktan vazgeç. Yapması zordur ama başarabilirsen ruhunun nefes aldığını hissedeceksin.
Yazdıklarım yüzünden İnşallah ukalalık ettiğimi düşünmezsin. Panik atakla o kadar çok uzun zamandır uğraşıyorum ki!! Doktorun da sana bunları söyleyecektir muhtemelen :))
Gelişmeleri bekliyoruz. Allah yardımcın olsun.