- 26 Nisan 2012
- 1.089
- 43
- 68
Aslında biliyor musun.. Benim bu hastalığım bir ara o kadar hortlamıştı ki, 6 sene önceydi, ben o günlerde kesin deliririm demiştim. İşte o zamn araştırma hastanelerinde araştırıldım ben hep.. Ve ilk ilaçla tanışmamda o zamanlar oldu.. Daha öncesinde sadeece pa yaşardım ama ilaçsız delirerek, ağlayarak falan yıllarımıgeçirmiştim.. İşte dediğim gibi 6 yıl önce bana öyle birşeyler oldu ki, kendimi hastaneye attım.. Ve bana Kronikleşmiş depresyon+obsesif bozukluk+anksiyete bozukluk+pa teşhisi konuldu.. Olabilecek bütün ruhsal hastalıkların hepsi birden yani.. Doktor dedi ki, insanlar bunun biriyle bile baş edemiyorlar, sende hepsi var.. O zamn ilaç tedavisine başladım ama 15 günde bir dozu öyle bir artırdılar ki, 3 ay gibi kısa bir sürede ilacım 5 katına çıktı.. Hatta bunun üzerine 4 kat daha artıracaklardı ama bende inanılmaz kabızlık oldu, artıramadılar... İlaç almaya başladığım ilk 2 ay kabus gibiydi. İlacın başlama yan etkileride eklenmişti yaşadıklarımın üzerine.. Ama sonra ne olduysa, yavaş yavaş üzerimden ağırlıklar uçup gitmeye başlamıştı.. İlaçlar öyle bir işe yarıyordu ki ben çok şaşırmıştım.. Çünkü çok inançsız başlamıştım ben ilaçlara. İlaç baba ne yapacak diyordum.. Hatta ilk başlama işinide başlasam mı başlamasmammı diye 15- 20 gün sallamıştım.. İşte, ilaca başladıktan 3 ay sonra falan normal insanlar gibi evden dışarıya çıkabildim.. Etrafımı gördüm.. Hatta işte oğlum o sene anaokuluna başlamıştı.. Okulda, öğretmene çok yardımcı oldum.. Hatta sınıf annesi bile oldum.. Neler yaopmadım ki.. İlacın dozu yüksekti evet, ama ben normal bir insan gibi olmuştum artık.. İnanır mısın, ne çarpıntım, ne ekstralarım olmuyordu.. Olsada ben anında unutup gidiyordum, hiçbir sorunum yoktu yani, inanabiliyor musun, HİÇBİR SORUNUM YOKTU....
Bu milat gibi birşeydi benim için.. 6 ayda nasıl bu hale gelmiştim.. Bu ilaçlar tam bir mucize.. Ben bunu bilir bunu söylerim..
Neden uzun uzun anlattım, aklının bir köşesinde bu bilgiler kalsında, en azından bir yerlerde beni rahatlatacak bir mucize var, diyebilesin...
Aradan 7-8 ay geçti, ben kendime geldim tabii.. Doktora dedim ki, ben çok iyiyim, ilacı bırakmak istiyorum.. Tabi o sırada tayinimiz buraya yani eşimin memleketi olan Trabzon'a çıktı.. Doktorum hayır dedi.. Memleket değiştirmek, bu hastalığı hortlatır..Çünkü kendini boşlukta hisedersin.. Arkadaşların kalmaz.. Bir anda herşey değişir..
Aynen öylke de oldu.. Buraya taşınınca pa. hortladı ama ne hortlama.. Ama bu arada ilacımın dozunu bayağı azaltmıştım, bunuda belirteyim.. İşte o hortlamayla birlikte, kalbimde iiyice sapıttı.. Ekstralar aldı başını gittii.. O dönem ablasyon yaptırdım işte ben.. Ablasyonda yaşadıklarımda üstüen bonus gibi geldi yaşadıkalrımın.. O gün bu gündür çabalıyorum işte.. İlacımı bir daha hiç ilk olduğu kadar artırmadım.. Çünkü aklımda hep bir bebek fikrim vardı.. Bu hastalıklarımdan dolayı bir türlü 2. çocuğumu yapamamıştım.. En düşük dozda tutyordum ilacımı ama hamileliğie de cesaretim yoktu.. Burada gittiğim psikyatrlar beni cesaretlendirdi.. İlaçlı hamileliğin artık çok normal olduğunu, hiçbir sorun olmayacağını söylediler bana.. O cesaretle hamile kaldım..
Ben burada yalnızım nisan.. Yapayalnızım..3 yıl oldu buraya taşınalı.. Arkadaşlarım var şu an.. Ama dostum, yok henüz.. Oydsa 1 tane olsaydı, ben kendimi daha iyi hissedebilecektim.. Eşimin ailesi burada.. 3 tane eltim var.. Ama öyle işte.. Arada sırada sorun yaşıyorum.. Laf çok.. Kendi ailemden kimsem yok burada.. Annem 15 saat uzaklıkta, sakarya da .. Bende gurbetteyim anlayacağın.. Eşimin gözünün içine bakıyorum beni anlasın, üzmesin diye.. Buradaki tek bağım o... Yalnızlık bu hastalığı kesinlikle tetikliyor.. Rabb'im yardım etsin hepimize..
Uzun uzunda yazdım, belki rahatlatır başkalarını ve seni diye...
Allah allah ya demek panik atak kronikleşebiliyormuymuş,ben de 9 hatta 1osenedir uğraşıyom bu hastalıkla,benim de durumum seninkinden farksız,belki de sen benden bi bakıma şanslısın,gurbetteymişin,benim çok şükür ailem yanımda babam ve erkek kardeşlerim var Allah onlara uzun ömür versin,annem sizlere ömür,zaten ozaman panik atak çıktı bende,ailemle aram çok güzel ama sonuçta erkek herbişeyini her derdini anlatamıyormusun,anlatsamda mesela 4.5ay kustum gelip evimde bi yemek yapanım olmadı,Allah beterinden korusun babama kardeşlerime ömür versin başımdan eksiltmesin ama bende bi anne eksikliğini okadar çok yaşadımki,halen de yaşıyorum,doğumda ne yapıcam ben die endişelerim var,kayınvalide de bi yere kadar,insanın nazı geçmezki anasına olduğu gibi elin anasına,iyi kötü ne gördüysem eşimden gördüm,dediğin gibi beni anlasın diye gözünün içine bakıyorum,saolsun o da bu dönemi rahat atlatayım die çoğu zaman yardım ediyor,ne diyim işte ya,Allah bebişlerimizi sağsalim doğurup çabucak ayağa kalkmamızı nasip etsin,kimselerede muhtaç etmesin,aminnnnn.....
icimde olması bile sıkıntı veriyor büyümesi kıpırdaması dogurması allahım icim bi tuhaf oluyor nasıl sevicem bu bebegi beni bu kadar cıldırtırken bana yardım edın 
