İyi akşamlar kızlar inşallah dönüşte yapam olur simdden teşekkür ederim yaşım 30 bi bebeğim var babamı kaybettim ani bi ölüm oldu biraz ve ben yetişemedim malesef uzaltaydım çok ta atlatamadım bu durumu bir sene olmasına ragmen gün gün daha da zorluyor sanki... ama bu durumdan öncesinde panik ataklar yaşıyordum aslında cok kırılgan biriyimdir öyle hakkımıda savunamaz yaşımın 30 olduğuna bakmayın parkta cocuğumun oyuncağını elinden alsalar gidip alamam neden aldınız diyemem bunun acısını cok yaşadım malesef ama artık baş edemicem derecede sanki ailemden uzağım eşim kendimi hasta olarak görmemem gerektiğini söylüyor cok cesaret edip gidemedim doktora malesef destek görmediğim için. Aileme bu durumda zaten bunları dile getiremiyorum üzmemek için. Bana birşey olursa kızım ne olur korkusu beni yiyip bitiriyor geride kalmanın ne demek olduğunu yaşadığımdan beri dahada arttı bu. Birde diğer boyutu kendimi çok günahkar gibi hissedyrum ölürsem sonsuz bi kötü taraf beklerse beni korkusu öyle bi cıkmazdayım ki boğuluyorum sanki eşinle de biraz kötüyüz su aralar beni gerçkten kimsenin anlamadığını düşünyrum bazen diyorum 30 yaşındasın kim için nesin ki diyorum. Sürekli hastaneye gidiyorum her seferinde abarttığımı söyleniyor ama psikiyatriye gidemedim çünkü biliyprum şnsanlar iki gün sonra bunu koz olarak görecekler cesaret edemiyorum biliyprum ki insanın kafası nasıl ayrılsa ruhu da ağrıyabilir bi dönem gitmiştim ama o cok üzüldüğümde böyle ağlama krizlerim oluyordu kasılma oluyordu diyorum ya kimseye öyle niye bana bunu dedin niye yaptın diyen bi insan olamadım malesef bunun acısınıda hep yaşadım yaşıyorum bilmyrum anlatmak istedim belki benim gibi olan vardır bi yol gösterir diye teşekkür ederim şimdiden