Merhabalar,
Uzun bir aradan sonra ben de yazmak istedim. Biz bu yıl birinci sınıfa başladık. Kreş + anaokulu 3 yıllık bir serüvenden sonra ilkokul yeni bir başlangıç bizim için… Ben heyecanlı ve kaygılıyım… Her gün içim pır pır ederek oğlumu okula bırakıyorum.. Akademik olarak değil ama sosyal anlamda sıkıntı yaşayacağımızı düşünüyorum. Okuldaki arkadaşları bıcır bıcır, cin gibiler, kıyasladığımda benim oğlum biraz sakin, biraz çekingen kalıyor. Sosyal anlamda etkileşime geçse de iletişimi ilk başlatan taraf olmayı pek tercih etmiyor ya da nasıl başlayacağını pek bilemiyor ya da yeni ortamı gözlemleyip alışmaya çalışıyor ben de bilmiyorum. Oğlum gün içinde okulda yaptıklarını, arkadaşlarını, öğretmenlerini, yediği yemeği, oynadığı oyunları vb. şeyleri sorduğumda anlatıyor, okulu sevdiğini söylüyor. Belki de büyüten benim. Ama geçmişte yaşadığımız o sıkıntılar, o gelgitler var ya işte onlar hala içimi acıtmaya devam ediyor.
Okula yaşadığımız süreçten bahsetmedik. En başından oğluma ön yargılı yaklaşılsın istemiyoruz. Bir şeyler fark edilecekse de zaman içinde okul tarafından fark edilmesini bekleyeceğiz. Ancak her okul çıkışı kaygı düzeyim yüksek olarak okula gidiyorum. Okulu nasıl geçti acaba, neler yaptı, üzüldü mü, sevindi mi, öğretmeni durumu fark etti mi soruları kafamda dönüp duruyor.
Gelişmeler oldukça ben de paylaşmaya devam edeceğim. Ben de bu sayfaları okuyarak, oğlumla yaşıt çocukları olan annelerle yazışarak çok şey öğrendim ve daha öğreneceğim şeyler olduğunu da biliyorum. Belki yaşadıklarımız ve yaşayacaklarımız henüz çok başında olan anneler için bir rehber olur.
Umarım hayat tüm çocuklar için sorunsuz ve güzel olur…
