Oğlumu Kreşten almaya karar verdik. Tabi son kez eğitimcileriyle de konuşmak istiyorum. Fakat annesi olarak buraya kadar diyorum hislerime dayanarak.
Bugün oğluma: “yarın kreş var kreşe gidelim mi dedim?”. “Hayıy hayıy “diye tekrarladı durdu gözleri doldu. Eğitimcisi var Tuğba hoca. “Peki Tuğba ya gidelim mi?” dedim çok sevindi gözlerinin içi güldü yavrumun. Elinde duygularından başka ne var ki? Neden her gün ağlatıyorum diye düşünüyorum. 14 ayda bir arpa boyu yol alamadık, kreşte bireysel takılıyor. Arkadaşları dans ederken oğlum oyuncaklarla oynuyor puzzle genelde oynuyor. Öğretmeni elinden tutup götürüyor oyuna katılsın diye oğlun 10 saniye sonra tekrar kaçıyor.
Bu kadar zorlamanın travmatik sonuçları elbet olacaktı. ki zaten oldu da. Evde en ufak bir ses duyunca kulaklarını kapatıyor, ya da daha fazla koşuyor. Burada kaç anne kreşte bulundu bilmiyorum, fakat oradaki çocukların hepsi sevinç anında öyle bir çığlık atıyor ki İnan’ın ben bile korkmuştum. Sadece oğluma özel bir durum da değil aslında. Oğlumun sınıfında 10 öğrenciden 7 si sevinirken, en az üçü rahatsız oluyordu
bir ay alıştırma döneminde kreşte kaldım çok kez ağlayan öğrencilere şahit oldum.
Terepist ve oyun hocasıyla konuşup ona göre bir yol izlemek istiyorum. En kötü ihtimalle birkaç ay ara veririz kreşe, havalar ısındı park bahçe dolaşırız. Deneme yanılma yöntemiyle ilerlemek bana göre daha mantıklı. Zaman, elimdeki en kıymetli hazine şu anda. Tek bir sisteme takılıp kalmak istemiyorum yeterince zaman verdik kreş olayına. Hakkımızda hayırlısı.
Önemli not olarak; uzun yıllar çocuğunu kreşe gönderip bizim gibi olan annelerin yaşadığı süreci paylaşmalarına ihtiyacım var. Neler yaşadılar artı ve eksileri ne oldu diye paylaşabilirlerse çok sevinirim. İyi akşamlar