Merhabalar,
Ben de her gün bu sayfadayım, her gün yazılanları okuyorum ama artık durumumuz rutine bağlandığı için çok bir şey paylaşamıyorum.
Şişmaniyecim ben senin ne demek istediğini çok iyi anlıyorum arkadaşım. Evet bir kaç kelimesi olan çocuklar elbet bir gün konuşacaklar hem de akıcı bir şekilde konuşacaklar. Uzun uzun sohbetler edeceğiz hepimiz çocuklarımızla bu tamam. Ama benim de asıl merak ettiğim bundan 3-5 sene sonrası. Çocuklarımız gerçekten bizim gibi normal mi olacaklar kısmı. Bir arkadaşımın oğlu var 10 yaşında, çok zeki bir çocuk, ama sohbet etmez. Soru sorarım zorla cevap verir, cevap verirken de yüzüme bakmaz örneğin. Eğitime gittiğimiz yerde ilkokul çağındaki başka çocukları da gözlemliyorum. Bir şeyler sanki eksik gibi geliyor. Evet dışarıdan baktığınızda her şey çok düzgün ama iletişime geçtiğinizde eksiklikleri hemen fark ediyorsunuz. Belki de ben işin içinde olduğum için görebiliyorum, bir başkası sadece biraz garip, çekingen bir çocuk diyebilir.
Sevgili Darhcide, bizde de beklenti yüksek. Beklenti yüksek olunca harcadığınız emek te yüksek oluyor, gününüzün her anı eğitimle geçiyor, konuşma arasında sürekli sorular, sürekli hatırlatmalar, sürekli tekrar. Böyle olunca belki daha hızlı sonuçlar alınıyor doğru. Ama bu ilerleyişte bile zaman zaman duraklamalar, geriye dönüşler oluyor. Zaman zaman ekolali geri dönebiliyor, öğrendiği bir şeyi unutabiliyor. O dönemlerde ben de tükeniyorum.
Benim de endişelerim var. Mesela oğlum bir bilgisini başka bir alana aktarabilecek mi, arkadaşlarının yaptığı bir espiriyi anlayabilecek mi, ihtiyaç duyduğunda pembe yalanlar söyleyebilecek mi, canavar gibi çocukların arasında kurnazlık yapabilecek mi, gereksinimlerini çekindiği için söylemeyip kendi kendine üzülecek mi gibi gibi şeyleri düşünüyorum. Bazen oğlumun bizim normallerin dünyası diye tariflediğimiz bu yaşamın içinde çok masum kalacağını düşünüyorum. Bazen de birkaç seneye tamamen toparlanacakmış gibi geliyor. Evet 7 yaşında tamamen normal olanlar, bitki gibi olup düzelenler var, ama bu işin içindeyiz ya, kafamda bir kere soru işaretleri oluşmuş ya, hayatımın her aşamasında sanırım hep acabalar olacak. Normalleşse bile sorgulamaya devam edecekmişim gibi geliyor bazen. (Oğlum 4 yaş, 5 aylık)