- 22 Temmuz 2019
- 879
- 566
- 23
- 35
- Konu Sahibi capricorn87
-
- #81
Bir de yukarıda yazdığım destana ek olarak, şunu eklemek istiyorum. Her çocuk sosyal olmak zorunda değil. Kendi çocukluğunuzu hatırlayın. İlkokul yıllarını mesela. Bazı çocuklar fazlasıyla dışa dönük ve sosyal iken, bazıları daha içe dönük ve iletişimden kaçınan çocuklardı. Ben gayet net hatırlıyorum sınıfta kimseyle konuşmak istemeyen çocuklar vardı. Birçoğu şu anda gayet iyi mevkilerde, başarılı insanlar oldular ve hala çok fazla sosyal değiller. Fıtrat meselesi yahu. Bir salın artık şu çocukları :)
İletişime tamamen kapalı değilse çocuk, bırakın ne zaman ne kadar iletişim kuracağına kendi karar versin. Çocuklarla oynamak istemiyor ise oynamasın. Demek ki daha zamanı var. Oyuncağını paylaşmak istemiyor ise paylaşmasın. Herhangi bir durumdan ve eylemden rahatsız oluyorsa bırakın öyle olsun.
Konu sahibi sadece sizin için yazmıyorum bunları. Sizin nezdinizde "çocuğum diğer çocuklarla oynamak istemiyor" diye dert edinen tüm annelere söylüyorum.
Ben çocukken çok fazla konuşmaz, iletişim kurmaya yanaşmaz, kendi içimde hayal dünyamda yaşamayı severdim. Şimdiki zamanda çocuk olsaydım kesin bana da otizmli derlerdi. Zira tüm belirtilere sahiptim :) çoğu zaman kendi hayal dünyama öylesine dalardım ki konuşulanları bile duymazdım. Gayet de başarılı bir öğrenciydim. Büyüdüm hala insanlarla çok içli dışlı olmayı sevmem. Hala sınırlarım aşıldığında rahatsız olurum.
Evet çocuğun iyi gözlemlenmesi ve herhangi bir şüphe varsa mutlaka uzman desteği alınması şart. Bunda hemfikiriz. Ancak "fıtrat" denilen bir şey de var. İyi ki de var. Her çocuk kendine has bu yüzden.
Ben kabullendim mesela. Benim oğlum oldukça zor bir karakter. Bence çok özel bir çocuk :) üstün ya da ayrıcalıklı olduğu için değil. Kendine has özellikleri ve davranışları ile gerçekten güçlü bir çocuk olduğu için. Mücadeleci ve hırslı. İnatçı ve takıntılı. Her haliyle kabulüm. Geçen yıla kadar oğlum neden elmalar gibi gelişim göstermiyor da armut oluyor diye düşünüp zerre ilerleme sağlayamadık. Bu yıl onun bir armut olduğunu kabul ettim ve çok şükür iyiye gidiyoruz. Aman çok yazdım. Eyyorlamam bu kadar.
[/QUOTE konuyla alakali değil ama bence siz her açılan konuya yorum yapin.. dört gözle bekliyorum.. bı insanın bu kadar kelimelerle arası nasıl iyi olur nasıl bu kadar iyi ifade eder diye hayretle ve zevkle okuyorum
Genetik işte bu titizlik deBurada özel veya devlette pedagog yok ancak yıllık izinde ailelerin bulunduğu şehirlerde gidebiliriz ...
Burada okul 2015 Nisan aonrasini almadı o yüzden bahçe hep dolu ama çocuğum arkadaş ta seçiyor hepsiyle oynamaz tövbe yarabbimya evet sıkılıyor artık ...
Kpssye hazırlanacagim oğlumu bı yere birakamadigim için dershane isini de eş gectimmevde video filan çalışayım diye ama yapamıyorum her akşam tir çarpmış gibiyim :) sanırım o da stres yapıyor bende
Esim titizdir ama oğlum bebekken de böyleydi uzerien az bişey dökülsün değişen ekadar cekelwyip ağlardı saniirm cekmis
Ya aslında çok tatlı oluyo ama o an o bardak yoksa çıldırma noktaisna getirtebikiyoBide bana çok tatlı geldi ya. Bardağının tabağının bile belli olması kir pas sevmemesi filan
Estağfurullah o kadar güzel yaziyosunuz ki hikaye olur gibi keyifle okudum .Evet konularuniza rastlamıştım bir dönem hatta acaba ben mi yazıyorum demiştim :) Bizim çocuklarımız sanıyorum birazcık daha zor diyelim haklısınız tabiki şükür ediyorum ,olmasa çok üzülecektim ki Rabbim isteyen herkese nasip etsin ...Otizmli olduğunu sanmıyorum anlattığınız kadarıyla ama buradan ahkam kesmek doğru olmaz. Bir uzmana götürün, içiniz rahat etsin.
Bunun dışında acaba siz fazla kontrolcü ve korumacı olabilir misiniz? Her durum için geçerli değil ama bazen "çocuğun fıtratı bu" deyip geçmek gerekiyor. Üzerinde düşünmek, çocuğun üzerine gitmek, değiştirmeye veya düzeltmeye çalışmak takıntıları besliyor. Bazen görmezden gelmek gerekiyor.
Belki rastlamışsınızdır forumda, çok zor bir oğlum var. Ben devlete de götürdüm, özele de. En dar zamanlarda bir sürü para harcadım oğlum için. Feda olsun tabi ki ama elde ne var? Hiç :) sadece ciddi ve kalıcı bir durumu olmadığını öğrendim o kadar. Terapisti "gelmesine gerek yok artık" dedi ve bıraktık.
Daha bugün markete gittik ve pile takıldı her zamanki gibi. Pil evet. Ev pil dolu ama pil almak istiyor. Her şeyi yaptı elde etmek için. Lakin ben eski ben değilim mesela. "çocuğumun sorunları var alttan almalı çözüm bulmalıyım ne yapsam ne etsem ay insanlar da bize bakıyor" demiyorum. Evde pil var ve pil almayacağız dedim. Kendini yerlere attı. Ben şimdi marketten çıkıyorum geliyor musun? Dedim. Gelmedi. Ve marketten çıkıp dışarıda beklemeye başladım. Birkaç saniye sonra yanıma geldi. Bu arada insanları umursamadım. Marketteki eşyalara ya da insanlara bir zarar verseydi müdahale ederdim ama öyle bir şey olmadı. Ben onu ne kadar normalleştirirsem kendi içimde, aynı ölçüde iyileşme gösteriyor.
Evet belki çocuklarımız birçok çocuğa göre anormal kabul edilen davranışlar sergiliyorlar. Ancak bunları normalleştirmenin yolu sonsuz anlayış değil. Kurallar olmalı, sınırlar olmalı ve anne baba değil çocuklar bu sınırlar dahilinde yaşamayı öğrenmeli.
Ben ve oğlum için hala her şey çok zor. Ancak ben artık bu durumlarla mücadele etmeyi öğrendim. Uzmanlardan değil, okuyarak ve kendi yaşantıma uyarlayarak öğrendim. Tek bir doğru yoktur. Uzmanların her söylediği her çocuğa uymaz mesela. Bunun ayrımını yapacak, çocuğa göre şekillendirecek olan sizsiniz.
Çok uzattım kusura bakmayın, sadece şunu söylemek istiyorum. Salın biraz. Rahatlayın ve çocuğunuzu olduğu gibi kabul edip alternatif çözümler düşünün. Tabi önce bir uzmana götürüp ciddi bir sorunu olmadığından emin olun.
Valla eşim diyo tutizlikten tiksindim bu çocuğu görünceGenetik işte bu titizlik de
Gerçekten biryerde güzel ama çok yıpratıcı.Valla eşim diyo tutizlikten tiksindim bu çocuğu görünce
Evet kesinlikle aslında karakterli çocuklar iyi tarafından bakmak gerekirse ..Hiç ikilemde kalmıyor mesela örneğin atıyorum yeşil kazağı mi istersin kırmızı mi diyorum tak diye net bir şekilde cevap veriyor her konuda böyle benesela daha kararisim acaba bu mu yada birşeyi alsam mı almasam mi filan diye saatlerce düşünürümBir de yukarıda yazdığım destana ek olarak, şunu eklemek istiyorum. Her çocuk sosyal olmak zorunda değil. Kendi çocukluğunuzu hatırlayın. İlkokul yıllarını mesela. Bazı çocuklar fazlasıyla dışa dönük ve sosyal iken, bazıları daha içe dönük ve iletişimden kaçınan çocuklardı. Ben gayet net hatırlıyorum sınıfta kimseyle konuşmak istemeyen çocuklar vardı. Birçoğu şu anda gayet iyi mevkilerde, başarılı insanlar oldular ve hala çok fazla sosyal değiller. Fıtrat meselesi yahu. Bir salın artık şu çocukları :)
İletişime tamamen kapalı değilse çocuk, bırakın ne zaman ne kadar iletişim kuracağına kendi karar versin. Çocuklarla oynamak istemiyor ise oynamasın. Demek ki daha zamanı var. Oyuncağını paylaşmak istemiyor ise paylaşmasın. Herhangi bir durumdan ve eylemden rahatsız oluyorsa bırakın öyle olsun.
Konu sahibi sadece sizin için yazmıyorum bunları. Sizin nezdinizde "çocuğum diğer çocuklarla oynamak istemiyor" diye dert edinen tüm annelere söylüyorum.
Ben çocukken çok fazla konuşmaz, iletişim kurmaya yanaşmaz, kendi içimde hayal dünyamda yaşamayı severdim. Şimdiki zamanda çocuk olsaydım kesin bana da otizmli derlerdi. Zira tüm belirtilere sahiptim :) çoğu zaman kendi hayal dünyama öylesine dalardım ki konuşulanları bile duymazdım. Gayet de başarılı bir öğrenciydim. Büyüdüm hala insanlarla çok içli dışlı olmayı sevmem. Hala sınırlarım aşıldığında rahatsız olurum.
Evet çocuğun iyi gözlemlenmesi ve herhangi bir şüphe varsa mutlaka uzman desteği alınması şart. Bunda hemfikiriz. Ancak "fıtrat" denilen bir şey de var. İyi ki de var. Her çocuk kendine has bu yüzden.
Ben kabullendim mesela. Benim oğlum oldukça zor bir karakter. Bence çok özel bir çocuk :) üstün ya da ayrıcalıklı olduğu için değil. Kendine has özellikleri ve davranışları ile gerçekten güçlü bir çocuk olduğu için. Mücadeleci ve hırslı. İnatçı ve takıntılı. Her haliyle kabulüm. Geçen yıla kadar oğlum neden elmalar gibi gelişim göstermiyor da armut oluyor diye düşünüp zerre ilerleme sağlayamadık. Bu yıl onun bir armut olduğunu kabul ettim ve çok şükür iyiye gidiyoruz. Aman çok yazdım. Eyyorlamam bu kadar.
Onu da delirtiyo mesela kaşığı oyle koyma söyle koy diye kolunu öyle bir ceiriyokiGerçekten biryerde güzel ama çok yıpratıcı.
Aayy çok zor yaaOnu da delirtiyo mesela kaşığı oyle koyma söyle koy diye kolunu öyle bir ceiriyoki
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?